Úlfr

XIII

Raynor wordt met een knallende hoofdpijn wakker. Niet verwonderlijk na die enorme klap van Rolf. Maar Raynor kan zich niet herinneren, hoe hij in bed is gekomen. Maar dan begint de film in zijn hoofd af te spelen. Hij herinnert hoe hij vernedert werd door Rolf en hoe hij daarna Rolf heeft geprobeerd aan te vallen. Maar dan houden zijn herinneringen op.

Maar als hij weer terug denkt aan gisteren, wordt hij alweer boos. Hij wil opstaan, maar klapt bijna tegen de grond, als hij overeind wil komen. Het tolt hem voor zijn ogen, en hij moet overgeven. Hij heeft een flinke hersenschudding opgelopen, en gaat al snel weer vrijwillig plat liggen. Hij kan zich niet herinneren, dat hij zich ooit zo beroerd heeft gevoeld. En ook zijn hoofd heeft nog nooit zo'n pijn gedaan. De klap, die hij van Rolf gekregen heeft, moet wel heel erg hard zijn geweest. Maar het zorgt er ook voor, dat er een ongelofelijke haat jegens Rolf begint te ontstaan. Vroeger had hij al een hekel aan hem, maar nu haat hij hem werkelijk uit de grond van zijn hart. Hij is een regelrechte bedreiging voor zijn leven, en Raynor neemt zich voor om er alles aan te doen, wat hij maar kan om Rolf te vernietigen. Maar hij is er al op hardhandige manier achter gekomen, dat zijn normale wijze om dingen af te handelen, niet zal gaan werken. Rolf is te slim, te sterk en ongrijpbaar. En vooral de manier waarop hij tegen hem praatte, was zo onheilspellend, dat hij er nu nog kriebels van krijgt. Hij lijkt wel een spook of een geest te zijn. Ja, dat moet het wel zijn!

Maar spoken of geesten hebben alleen maar kracht, als ze geloofd worden. Als ze gevreesd worden. Langzaam begint zich een plannetje in het hoofd van Raynor te vormen. Of het gaat werken, dat weet hij niet, maar proberen zal hij het zeker.

Rolf werkt in de tussentijd onverstoorbaar door aan zijn terugkomst. Hij gaat op bezoek bij Ingmar en Sigrid, in de hoop daar ook Selma aan te treffen. Maar die is naar het dorp en wil hem voorlopig ook niet zien. Ze voelt zich gekwetst, omdat Rolf schijnbaar dingen over haar toekomstige man weet, waar ze zelf geen weet van heeft.

Maar Rolf vindt het niet zo heel erg, dat Selma er nu niet is. Hij heeft andere dingen te bespreken met Ingmar en Sigrid. Eerst gaat het over heel normale dingen, maar al snel komt Rolf ter zake.

'Ingmar, Sigrid. Ik wilde even praten over het voorgenomen huwelijk van Selma met Raynor. Stel, ik kan de door jou gevraagde bruidsschat overtreffen, zouden jullie dan overwegen om haar met mij te laten trouwen?'

Ingmar en Sigrid kijken Rolf geschokt aan. Vroeg hij nou werkelijk of ze hem dat zouden toestaan?

Ingmar zegt: 'Stel dat je het zou kunnen overtreffen, dan nog moet Selma zelf willen, Rolf. Ik kan en wil haar niet meer dwingen. Die fout heb ik een keer gemaakt, en die maak ik nu niet nog een keer! Er zijn dingen verandert in de tijd, dat je weg bent geweest. Raynor mag misschien nog steeds wel een bruut zijn, maar hij lijkt oprecht naar Selma toe, en heeft haar ook nog op geen enkele wijze gekwetst.'

Rolf antwoordt onverstoorbaar: 'Nou ja, tot gisteren dan. Toen kwam ze erachter, dat hij toch niet zo'n heer was ten opzichte van haar.'

Ingmar moet hem gelijk geven. 'Je hebt gelijk, dat heeft haar flink pijn gedaan. Maar het is ook de reden, waarom ze je even niet wil zien.'

'Heel begrijpelijk, Ingmar. Ik neem haar dat ook niet kwalijk. Ik kom uit het niets, en toch weet ik dingen over haar aanstaande, die schijnbaar nog niemand wist.'

Ingmar kijkt even wat schuldig en Rolf zegt: 'Zie ik het verkeerd, Ingmar, of wist je het al?'

Ingmar laat zijn hoofd hangen en Sigrid kijkt hem geschokt aan.

'Wist je dit al, Ingmar? Waarom heb je er niets van gezegd?'

Ingmar kijkt zijn vrouw aan en zegt: 'Ik had geruchten gehoord, Sigrid. Ik kan hem toch niet beschuldigen van vreemd gaan omdat ik een gerucht gehoord heb, of wel?'