Úlfr

XXXXVI

Die avond wordt er een groot kampvuur gemaakt. Iedereen in het kamp weet wat dit betekent, er is iets te vertellen. Meestal wordt er dan iets belangrijks bekend gemaakt, maar soms worden er ook alleen maar verhalen verteld. En daar verheugt iedereen zich wel een beetje op. Ze hebben de afgelopen dagen flink gewerkt, en een beetje ontspanning kan echt geen kwaad.

Want iedereen heeft flink moeten werken. De wolven hebben zeker wel geholpen, maar tegelijkertijd hebben ze ook veel werk opgeleverd. Want het was voor de wolven maar moeilijk om van het vlees af te blijven, dat men bij de rokerige vuurtjes liet drogen. Telkens weer moesten, meestal de kinderen, samen met wat oudere jagers, die moesten oppassen, dat niemand het vlees zou roven, de wolven verjagen, als die weer probeerden wat van het vlees te roven. Maar op een gegeven moment kregen de wolven door, dat ze ook een beloning konden krijgen, als ze andere dieren wegjaagden, zonder dat de mensen dan boos op hun werden. En kwam vanzelf de samenwerking tussen de mensen en de wolven tot stand. En daarmee is dus ook de band tussen de mensen en de wolven tot stand gekomen.

En als iedereen dan om het kampvuur gaat zitten, volgen de wolven hun nieuwe vrienden. Hoewel ze nog wel wat schuw zijn van het vuur, kruipen ze toch langs hun nieuwe vrienden, die zonder het zelf te weten, de wolven op hun beurt geruststellen.

Hallvor begint met het vertellen van een oud verhaal en iedereen hangt aan zijn lippen. Hij vertelt de toehoorders over de slag van Hassli. De ouderen weten nog goed hoe die slag ging en bemoeien zich met het verhaal, wat het verhaal des te spannender maakt. Een oude man van al bijna 75 jaar, Asli verzucht: 'Dat waren nog eens tijden. Als je toen nog eens ging jagen, dan moest je eerst het wild wegjagen, opdat je je speer kon werpen!'

Een andere man roept: 'Nou, Alsi, hier is het anders toch ook niet slecht! Heb je gezien hoeveel wild er daar in die vallei liep?'

De man knikt. 'Ja, ik heb het vanaf de heuvel gezien! Dat is ongeveer zoals ik het vroeger beleefd heb.'

Rolf zegt dan: 'Dan hebben jullie het beste nog niet gezien. Ik ben vanmorgen met Jørre en Hallvor naar het meer gegaan, dat ligt hier op ongeveer een half uur lopen. Het is daar fantastisch! Er is daar een bron in dat meer, met zuiver en koel water, dus er is daar het hele jaar water, ook als het droog is. En is zwemt vis rond, dus je kunt er ook vissen. En de grond, je zou daar zomaar een dorp kunnen stichten, zonder al te veel werk.'

Er staat een jongeman op en hij zegt: 'En waarom doe je dat dan niet, Rolf?'

'Je hebt gemakkelijk praten, Erik! Ik heb me net een nieuw huis gebouwd. Ik zeg niet, dat ik hier niet zou willen blijven, dat heb ik immers al eens eerder verteld.'

'Je huis kun je toch ook afbreken en naar hier brengen?'

'Weet je hoeveel werk dat is?'

'Als je het in panelen afbreekt en in delen naar hier brengt, dan is het best wel te doen.'

'Ja, maar waar moet ik dan in de tussentijd wonen? En waar moet Selma wonen?'

De man denkt even na en zegt: 'En als je hier een kleine tijdelijke woning zou bouwen, waar je zolang kunt wonen?'

'En dan heb ik straks twee woningen.'

'Die wil ik dan wel van je overnemen. Thuis heb ik geen uitzicht om de boerderij van mijn vader over te nemen, maar hier zou ik voor mezelf kunnen beginnen. Alles is hier nieuw, dus er zijn meer kansen voor me.'

Er staan meer mannen op, en ook enkele vrouwen. 'Ja, dat willen wij ook! Ik zie geen toekomst meer in ons huidige dorp. Ik heb al overwogen, om te gaan verhuizen. Maar ik wil ook niet mijn familie en vrienden missen.'

'Maar wie zegt je, dat je vrienden en familie ook naar hier zullen verhuizen?'

'Niemand, maar hier zou ik met bekenden wonen, dat maakt al een groot verschil.'