Úlfr

XX

Selma loopt naar Rolf toe. Ze is zo ontzettend trots op hem, maar ook heel erg verrast, dat hij nu opeens een zoon van Hallvor blijkt te zijn.

In het bijzijn van iedereen geeft ze hem een zoen, die er niet om liegt. Gejoel stijgt op uit het publiek, die getuige zijn van hun zoen.

Hallvor roept glimlachend: 'Nou, het lijkt me geen twijfel meer met wie Selma deze lente zal gaan trouwen!'

Iedereen lacht met hem mee. Met Selma in zijn armen roept Rolf echter: 'Maar dan zal ik nog wel moeten voldoen aan de bruidsschat, die ik aan haar ouders heb beloofd. Maar ik zal jullie wel laten zien, hoe ik aan de tweehonderd rendieren kom, die hun beloofd heb. Als we Raynor gaan wegbrengen om hem te verbannen, zal ik jullie voorstellen aan mijn familie. Even voor de duidelijkheid, dat zijn wolven. Jullie hoeven geen schrik voor ze te hebben, ze doen jullie niets. Ik sta persoonlijk in voor jullie veiligheid! En die verantwoordelijkheid neem ik niet licht! En de reden, waarom ik die verantwoordelijkheid ook durf te nemen, is dat ze feilloos naar me luisteren. Ik ben hun leider, op wie ze blindelings vertrouwen. Het zal niet gemakkelijk zijn om ze te laten wennen aan jullie aanwezigheid, maar jullie kunnen dan ook getuige zijn, van de enorme kracht en sterkte van mijn familie.'

Iedereen kijkt verrast. Iemand vraagt: 'Je zegt dat je onze veiligheid kan garanderen. Hoe weet je zeker, dat ze ons niets doen?'

Rolf kijkt hem aan en zegt: 'Is iemand van jullie de afgelopen weken nog het bos in geweest?'

Rolf weet dat vrijwel iedereen wel in het bos is geweest. Daar verzamelen ze planten, kruiden en jagen ze.

De man zegt: 'Ja, wat is daar zo vreemd aan?'

'Dan ben je vlak langs ze gelopen. Hier rond om het dorp liggen ongeveer 5 wolven, die jullie zonder problemen hadden kunnen doden. Maar ze doen het niet, omdat ik dat niet wil.'

'En dat moeten wij geloven?'

'Ik kan het je wel bewijzen. Geen probleem!'

Rolf slaakt opeens een luid gehuil. En zijn gehuil wordt meteen beantwoord door minstens 5 andere wolven. En tot ieders verbijstering komen er uit verschillende richtingen wolven aangerend.

Angstig maken de inwoners van het dorp ruim baan voor de wolven. Die zijn duidelijk niet op hun gemak, maar hun leider heeft ze geroepen, dus moeten ze hem gehoorzamen.

Rolf loopt op de wolven af, en begroet ze, zoals een leider dat zou moeten doen. De wolven zijn blij om hem te zien, al zijn ze wat gereserveerd. Ze likken zijn kaken, en de omstanders huiveren, als Rolf zijn nek aan ze blootstelt. De wolven tonen hun respect door met hun bek vol scherpe tanden langs zijn keel te schrapen, zonder hem te verwonden. Rolf doet hetzelfde bij hun terug. Dat kalmeert de wolven, maar ze staan waakzaam om hem heen.

Rolf zegt dan tegen de man: 'Zie hier, dit zijn vijf leden van mijn familie. Het is maar slechts een deel van de hele familie, de rest is hier op veilige afstand. Dat is beter voor hun, maar ook voor jullie. Maar jullie zien nu, dat ik niet gelogen heb. Heeft iemand hier in het dorp last van ze gehad? Hebben ze iemand aangevallen?'

Iedereen schudt hun hoofd. Ze wisten niet eens, dat ze er waren. Met een eenvoudig teken geeft Rolf dan een sein aan de wolven, dat ze weer mogen gaan. Rustig, maar wel opgelucht, lopen de wolven het dorp weer uit.

En die opluchting geldt ook voor de inwoners van het dorp. Ze zijn echter wel onder de indruk van het staaltje machtsvertoon van Rolf.

Iemand roept: 'Was je niet bang, dat ze zojuist jouw keel niet zouden open rijten?'

Rolf glimlacht. 'Nee, helemaal niet. Op die manier tonen de wolven juist hun respect voor hun leider. Ik heb ze op gepaste wijze bedankt voor hun respect, door hetzelfde te doen. Maar je moet weten, dat het gedrag van wolven soms niet heel veel verschilt met dat van mensen. Een wolf is niet alleen een moordmachine, die alles doodt wat hij tegenkomt. Een wolf is eerder selectief. Hij zal altijd proberen de zwakkeren te doden. Meestal is dat een afgezonderd dier uit een kudde. En dat is ook meteen de reden, waarom er soms een mens gedood wordt, als hij of zij alleen is. Want als je alleen bent, wordt je als zwak beschouwd, en daarmee ben je prooi. Maar daarnaast zijn wolven de meest tedere en lieve dieren, die ik ken. En geloof me, in de jaren, die ik met ze geleefd heb, heb ik veel gezien. Ik heb families beren gezien, veelvraten, everzwijnen, herten, elanden, noem het maar op. Maar ik ken geen enkel ander dier dat zo verzot is op spelen, hun kinderen vertroetelen, lekker met elkaar in de zon liggen. Ze delen alles met elkaar, en ja, natuurlijk wordt er soms gevochten. Maar een teken van hun leider, en alles is weer rustig. De eenheid in de roedel is het allerbelangrijkste. En daar dragen ze gezamenlijk aan bij.'