Atik-Atik (Bisaya Rom-Com Novel)

C H A P T E R 24

"Diri lang." Nipara ko ug nihunong na sa kilid sa kalsada ang bus nga akaong gisakyan. Wala na ko nila gisingil ug pamasahe. Maybe because naluoy yata sila sa akoa? I really hate ir na naay maluoy sa akoa. I don't want them to think that I'm too helpless and too pathetic. That's why most of the time, permi gyud ko lig-on para dili ko kaluy-an ug abusuhon sa uban.

Tungod sa akong pride, ningbayad gihapon ko pamasahe sa kondoktor.

While gababa pud ko sa bus, weird kaayo ang tinan-awan sa akoa sa mga pasahero. Pero kinsa man gyud ang dili weird-duhan di' ba? Ikaw daw makakita ug babae nga basa kaayo ang lawas unya ang sinina ug ulo kay daghan kaayog mga wala pa naluto na nga bugas?

I watch the bus leave infront of me. Bugnaw nga hangin ang nigakos sa akoa adtong nakababa na ko. Infront of me is a two lane asphalt road. Sa atbang pud, makit-an ang mga sagbot nga tag-as kaayo. Ug sa dili kalayuan, makita ang mga bungalow nga balay.

Nilingo ko. On my left side, nakit-an nako ang talyer sa Davao Gulf. As usual, busy kaayo ang sulod sa talyer. Trucks are roaming everywhere ug kay naay mga bakod, mga atop na lang sa mga truck akoang nakita-an. Pero bisag naay bakod, their cranes were still visible. Daghan kaayo'g gipang-alsa ang ilang mga cranes nga rectangular box nga naay label mga "MAERSK" nga paminaw pud naku bug-at kaayo.

In a moment, nakit-an nako akoang sarili sa crane. The crane's job is to transer and lift object from place A to place B. During the transferring and the lifting, the crane's claws should balance the weight of the object it holds kay kung masipyat, mahagbong iyang gi-alsa.

Same with me, I felt like I'm a crane. My job is to weigh things carefully. My emotion and my default reality. My emotion nga gasubo sa akoang Mama ug ang akong default reality nga bisag unsa pa ko kasubo, I should not counter speak or defend myself 'pag kasab-an ko kay anak ra ko. I was to properly and equally weighing those two things before for a very long time pero ning-abot gihapon ang time nga mas nibug-at ang isa, ug ang nangahitabo, nanga-damage ang tanan. Ang akoang pagkatao.

And since I am a crane who already losts its purpose, then isa lang ang dapat nako buhaton, to fully lose my remaining value para dili nako makadugang 'pag problema.

Naghinay-hinay ko'g lakaw until nakaabot ko sa may buhanginan. Pag-abot nako dito, nakita nako ang lapad kaayo nga dagat. Nakahilak ko'g maayo while gilantaw ang mga balod nga dagko kaayo.

I want to end my life right now pero nahadlok ko sa mga balud. Six minutes of drowning might be fast pero nahadlok gihapon ko.

Mas nihilak pa ko'g maayo sa dihang wala na ko kabako kung unsa akong pilion. Ang magpabilin mabuhi pero ang sistema ka'y mura'g adlaw-adlaw ko ginapatay o ang mamatay na lang ug dili na mabuhi pa?

I stayed there for more than three hours procrastinating and wailing. Janu kept calling me pero wala na nako gitubag iyang tawag. Gi-off napud nako ang navigation sa akong phone para wala na'y maka-locate sa akoa.

"Mama! Mama!"

Naundang ko sa paghilak sa dihang nako'y nadunggan nga bata nagtiyabaw. Gilantaw nako palibot pero wala ko'y nakit-an. Yet kadtong nilantaw na ko sa may dagat, nakit-an nako ang isa ka bata nga babae nakasakay sa salbabida unya giduyan-duyan na dagkong balod.

"Kadali lang!" Bisag naghilak pa ko, nisulong na ko sa dagat ug abtik na nga nilangoy. Yes, kabalo ko mulangoy pero dili kaayo tanto nga hawud. Sa akoang pagka-athlete sa batang pinoy, natudluan mi pagsalum pero dili gihapon ko hanas. And also, kadtong bata pa ako, I developed an aquaphobia nga mas nagpilisod pa sa akoa sa pagtuon ug langoy. Ang phobia nga ang story kay si Janu ra ang nakabalo.

Nisalom ko'g maayo bisag medyo naratol na ko kay dili na nako matungkad akoang tiil.

"Mama!" Ninghilak ug maayo ang bata sa salbabida. While gapaduol ko'g maayo sa iyaha, feel nako, mas nilayo siya'g maayo. Tungod pud yata sa mga balod.