Kendi kendine o çıkmazlı karanlığında ileriye isteksiz, geçmişe silik ve düşmanlıydı. Artık yaşamıyor, öylesine devam ediyordu. Hayata karşı umut beslemediği gibi içindeki tek arzusu da ona ızdırap veriyordu. Kendisinden nefret etmesine sebep olan o hisler dünyasının mahfolduğunu anlamasını da sağlamıştı. Kendisine hapseden geçmiş anların, alaycı ve yakıcı bir hediyesi gibi birden bire içinde bulmuş ve iadesi olamamıştı. Bundan sonrasında ise yaşıyor görünmüştü; hediyesinden kimseyi haberdar etmeden yaşıyor görünmüştü.
O yaşamıyor, sanki asılı duruyordu hayatta.
Her zaman gülmeyi sevmiş ve sergilemişti. Hayat onun için ümitliydi. Çabalarsa güzelliklere ulaşabileceğini öğrenmiş ve benimsemişti. Bu yüzden soğuk bir zırh olarak kendisini sararken kolayca içinde yanabileceği anlarını kilitli bir sandığa koyarak göremeyeceği derinliklerine gönderdi. Ve o zayıflığının geri dönmemesini diledi. Ona göre yaşam, içinde deneyimlenecek güzellikleri bulunduran iki yüzlü, koca bir şehirdi. Diğer yüzü güzel olmayanlardı. Ve çok iyi biliyordu ki hangisini isterse, şehir onu verirdi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İçinde Tut
General FictionBiri söylemese de diğeri anlıyordu. Biri vazgeçse de diğeri inanıyordu. Biri tek hissetse de diğeri hep o "biri" ileydi.
