Unicode
ဆေးရုံခန်းထဲ..
သူတဖြည်းဖြည်းဝင်လာလိုက်သည်..။
ကုတင်ပေါ်မှာ
လဲလျောင်းနေသည်က..
ဆံပင်ရွှေရောင်နဲ့ကောင်လေးရယ်
ဆံပင်အညိုခွေခွေနဲ့ကောင်လေးရယ်..
ချောမောသည်ထက်ပိုပါသော...
ကောင်လေးနှစ်ယောက်
နှစ်ခြိုက်စွာ
အိပ်ပျော်နေကြပေသည်လား..??
သူဒီတိုင်းသာကြည့်နေမိသည်..။
"နှစ်ယောက်စလုံးသေဆုံးချိန်ကစက္ကန့်ပဲ..
ကွာပါတယ်တဲ့.''
ဆရာဝန်ကနေတဆင့်
ပြန်ပြောတဲ့အတွင်းရေးမှူးရဲ့စကားတွေ
သူ့ကိုပြောနေကြသည်လား..??
ဒါတွေသူမကြားပါ....။
"ဖြစ်ရလေ..ကလေးတွေရယ်''
ငိုကြွေးနေရှာသော..ငယ်နဲ့ဦးခန့်ရဲ့အသံတွေ
ဒါတွေလဲသူမကြားပါ..။
သူသိသည်က..သားလေးအိပ်နေတာ..
တဖြည်းဖြည်း ချင်း
သူဘေးနားမှာသွားထိုင်ကာ
ဆံပင်ရွှေရောင်လေးတွေကို..အမြတ်တနိုး
နမ်းရှိုက်မိသည်..။
"ဖေဖေ့သားငယ်အိပ်သွားခဲ့ပြီပဲ..''
အေးစက်နေပြီဖြစ်သော
သားရဲ့လက်လေးတွေ
ဆုပ်ကိုင်မိရင်း
"ဖေဖေ့ကိုမစောင့်တော့ဘူးလား..ကလေး..''.
အမြဲတစေ
သူ့အားမျှော်လင့်တကြီး
ကြည့်လေ့ရှိသောမျက်ဝန်းလေးများ
ပြန်ဖွင့်လာခြင်းမရှိတော့ပါ..။
"ထဦးလေ..
ဖေဖေ့ကို..အပြစ်တင်ဦးလေ
မိုက်မဲလွန်းတဲ့ဒီအဖေကို
ရန်တွေ့ပါလား..ကလေးရယ်.''
အေးစက်သော်ညား
ပြုံးယောင်သန်း နေသော
သားနှုတ်ခမ်းလေး..။
ပျော်တယ်မလားသားငယ်.
သားချစ်ရတဲ့သူနဲ့တူတူသွားခွင့်ရလို့လေ...။
သားကြီးမာန်အိမ်ကထွက်သွားသည့်နေ့ကစ
သားလေးသည်သူ့ကိုအမြဲ
အိမ်ပြန်စောင့်နေခဲ့ပေဖူးသည်..။
သားဟုခေါ်လာမည့်သူ့စကားကို
အားကိုးတကြီးမျှော်လင့်နေခဲ့ပေဖူးသည်..။
မာန့်ကိုပွေ့ဖက်ထားသည့်
သူ့ရင်ခွင်ကို..ထောငိ့အကွယ်လေးက
ငေးမောနေခဲ့ဖူးသည်..။
