Zawgyi
ေဝ့ဝဲလာေသာ ခပ္ေအးေအးေလေျပညွင္းေၾကာင့္
အနည္းငယ္လႈပ္ခတ္သြားေသာ
ကန္ေရျပင္မွ လႈိင္းဂယက္ငယ္...
တခ်က္စိုက္ကာၾကည့္ရင္း
ညိဳေပ်ာ့ေပ်ာ့ဆံပင္ေတြကို ႐ႈပ္ေနေအာင္
လက္နဲ႔ထိုးကာ ဖြမိသည္..
တခါသာေတြ႔လိုက္ရေသာလူကို ေစာင့္ေနမိတာ
က်ေနာ္အ႐ူးလား??
ထိုလူကေရာ ဘာလို႔ျပန္မလာတာလဲ???
မဟုတ္ေသးပါဘူး က်ေနာ္ကေရာဘာလို႔
ေစာင့္ေနမိတာ???
အေျဖမ႐ွိေသာ ေမးခြန္းမ်ားစြာျဖင့္
တေယာက္ထဲ ကမၻာပတ္ရင္း
ပံုလည္းဆက္ဆြဲခ်င္စိတ္ မ႐ွိေတာ့တာမို႔
ထရပ္ရန္ျပင္လိုက္ကာမွ
က်ေနာ့္အေပၚလူတေယာက္ရဲ႕အရိပ္က
အုပ္မိုးလာတာေၾကာင့္
အျမန္ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့~~
"ဟင္''
မေဟာ္ဂနီေရာင္ ဆံပင္မ်ားကခါတိုင္းလိုပင္
လည္ဂုတ္ထိေအာင္ဝဲေနၿပီး
သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ အနည္းငယ္က်ကာ
တျဖတ္ျဖတ္
႐ုိက္ခတ္ေနသည္မွာ တလြင့္လြင့္~~
ဒီတခါလည္း အေတာ္ၾကာေအာင္
က်ေနာ္ေငးမိေနျပန္သည္...
ညေနဆည္းဆာရဲ႕ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့ အလင္းဝါဝါေလးေတြဟာ
ခံညားေခ်ာေမာပါေသာ
သူ႔ကိုယ္ဟန္ကို
ေရႊေရာင္ေတာက္ပသြားေစသည္~~
ခရမ္းရင့္ေရာင္႐ွပ္လက္႐ွည္ကို
တံေတာင္စစ္ေလာက္နားထိ ေခါက္ထားၿပီး
ခပ္မတ္မတ္ရပ္ကာ
ေဘာင္းဘီအိပ္ကပ္ထဲ လက္ႏွစ္ဖတ္ကိုထည့္ရင္း
ေကာင္းကင္ကိုေငးေနပံုက
ျမင့္မားတဲ့သူ႔အရပ္နဲ႔ တကယ္ကို
ၾကည့္ေကာင္းလြန္းေနခဲ့တာ....
ပုစြန္ဇီေရာင္ေျပးကာေနတဲ့ ေကာင္းကင္ျပင္ကို
ေနာက္ခံထားတဲ့ သူ႔ပံုရိပ္ဟာ
သိပ္ကိုလွပလြန္းတဲ့ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လို~~
က်ေနာ္ဖမ္းဆုပ္ထားခ်င္မိတဲ့ပံုရိပ္ေလးတစ္ခုလို~~~
ေဘးကိုေစာင္းငဲ့အၾကည့္
က်ေနာ္ျမင္ေတြ႔ေနရၿပီျဖစ္တဲ့သူ႔မ်က္ဝန္းေတြ
သိပ္ကိုျကည့္ေကာင္းတာမွန္ေပမဲ့
ဘာေၾကာင့္မ်ား
ေတာက္ပမႈကင္းမဲ့ေနခဲ့ရပါသလဲ??
မလိုက္ဖတ္လိုက္တာပါလားေနာ္~~~
