Keyifli okumalar...
Serdar abim babam'ın beni dövmesini engellemek için bileğinden sertçe tutup benden uzaklaştırınca allah şükretim. Yoksa babam'ın elinden kimse alamazdı beni serdar abimi ilk defa bu kadar sinirli görüyordum. Başımı kaldırdığımda gözlerim kararıyor midem bulanıyordu.
"Yeter artık baba. Öldürecek misin ne istiyorsun küçücük kızdan." dişlerini sıkarak konuşuyordu. Evdeki bağırış beynimin içinden yamkılanıyordu.
"Öldüreceğim lan bir daha benim sözümün üzerine söz söylerse öldüreceğim."dedi sinirden yüz damarları belirginleşerek.
bana vurmak için tekrar uzandığında serdar abim engel oldu.
Abim ortamızda kalacak şekilde bana bakıp tekrar bağırdı.
"Duydunmu lan beni bu düğün olacak yoksa bu sefer çok sevdiğin Serdar abin'de kurtaramaz seni elimden" korkuyla ellerimi kendimi korumak için kaldırıp kendime siper etmiştim.
"Berçem'in fikrini aldın mı da, evlendirmek istiyorsun."
"Ne zamandan beridir kızlar evleneceği kişiyi seçer olmuş, bu düğün olacak yoksa hiç birimizi sağ koymam."
Dediğinde Serdar abim'den kolunu kurtarıp çıktı odadan. ayakta duraçak güçüm kalmayınca duvar dibine çöküp dizlerimi kendime çektim ve sesizce ağlamaya devam ettim. serdar abim önümde dizleri üstüne çökerek sıkıca sarıldı bana. Herşey bittmişti. yüzümü elleri arasına aldığında.
"Ağlama güzelim hadi kalk üzerini değiş bize gidelim hem yengen ve çoçuklarda seni çok özlediler."dediğinde başımı olumlu anlamda salladım. Burdan gitmek istiyordum. zihnimin içindeki düşüncelerden gitmek istiyordum. Ama bu mümkün değildi. Yapabileceğim hiç birşey kalmamıştı.
"Hadi canım sen hazırlan bende babama söyliyeyim çıkarız"deyip saçlarımın arasına masum bir öpüçük bırakıp çıkınça odadan, bende banyoda elimi yüzümü yıkayıp dudağimda kuruyan kanı sildim. Bir insan evladına bunu yapa bilir miydi?
benim babam yapar işte hemde hiç acımadan. Bazen Serdar abimde olmasa ne yapardım diye düşünmeden edemiyordum. İyiki vardı. İyiki babama çekmemiş onun kadar acımasız değildi. Benim abim dünyanın en merhametlisi en yüce günüllüsüydü. banyodan çıkıp üzerimdeki elbiseyi yavaşça çıkarmaya çalıştım. Her yanım kırılmış gibi ağrıyordu. Elbette yediğim dayak kalbim kadar acıtmamıştı canımı, ileşecektim, fakat kalbim bir ömür kanamaya devam edecekti. Elbiseyi dudağımdaki yaraya değdirmeden başımdan yavaşça sıyırdım. oysa ne umutlarla giymiştim bu elbiseyi.
kaderime boyun eymekten başka çarem yok işte...!
Odadan çıkıp salonda beni bekleyen abimi daha fazla bekletmemek için yanına gittim. babam şu an görmek istemediğim son kişi bile olamazdı neyse ki evde yoktu. Allah bilir gene nerede içip sızacaktı. Annem ise duvar dibinde oturmuş sessizce ağlıyordu. Bazen nasıl bu adamla idare ediyordu diyorum. Yanına gittsem ayrılamıyacağımı biliyordum. O yüzden anneme sonkes baktıktan sonra evden çıkmıştık, temiz hava iyi gelmişti. Göz yaşlarım yanaklarımdan sesizce akmaya devam ediyordu.
Ne çok şey yaşamıştım bu gün. Ve daha ne ler yaşayacaktım. Ne kadar acı çekecektim. daha neler bekliyordu beni. Kendime mi yoksa çaresizlikten benim için her gün gözyaşı döken yaşlı anamamı üzülmeliydim. Düşüncelerle yürümeye devam ederken abim benim halimi farkedecek ki kolumdan tutup beni kendine çekti.
"Berçem iyimisin. güzelim"
Dediğinde bilinçsizce akıtığım gözyaşlarımı elimin tersiyle silip başımı göğsüne yasladım. ne diyecektim ki.
Sevdiğim adamın abisiyle daha bugün sözlendiğimi mi ?yoksa babamın bize yaşatıklarını mı? birde bunlar yetmezmiş gibi abimide üzmek istemiyordum yüzüme sahte bir gülüş yerleştirdim abimden ayrılıp bakışlarımı yüzüne sabitleştirerek,
