Keyifli okumalar..
Dayanılmaz bir acının getirdiği ağır yükleri sırtına almış, hayata tek başına devam edenlerdendi. Aşkın kalbine bıraktığı acı ateşle genç yaşta tanıştığına bir an olsun inanamamıştı.
Bütün hayatını yerle bir edecek korkunç anı yaşadı. Yılmadı küçük kız, inatla sarıldı umutlara, çünkü biliyordu o, inancını kaybederse hayat dururdu, yaşıyamazdı küçük kız. Herşeye rağmen yaşamalıydı, inanmalıydı mucizelere oda biliyordu ki, insan hayallerine ulaşacağı an vazgeçermış, vazgeçmedi o, vazgeçmey düşünmemişti. Bu şekilde bırakamazdı kendini. Yaşamalıydı. Yaşatmalıydı içindeki küçük bebeği... O an göz yaşları içinde söz verdi kendine. "Herşeye rağmen yaşamalıyım. Seni yaşatmalıyım bebeğim babana rağmen yaşamalıyız." göz yaşlarını sildi. Gülümsedi hayata artık kendini daha güçlü hissediyordu, çünkü o artık yanlız değildi bebeği vardı...
Öfke; zaman zaman insanın hayatını karartan ve olmak istemediğim bam başka biri yapan şu dört harften oluşan deprem yığını... Bilinmezliğe sürüldüğün zaman en çok aklında dolaşan şeylerden biriside pişmanlıktır. Ve herkesin unuttuğu birşey vardırki bardak kırıldıktan sonra özür dilesende eskisi gibi olmayacağını bilirsiniz. Fakat zaman zaman, kendizi uyarsanızda yapmam dediğin şeyi tekrar yaparsın ve inanın bana zaman geçsede hiç birşey geçmiyor.
Ben geçsin istedim..
Eve döneli ve yanlızlığıma tekrar sarılıp, tıpkı ana kucağındaki bir bebek gibi intinayla sımsıkı sarmalayıp benimsemiştim. üç gün boyunca odamdan hiç çıkmamış, ve herkesin yoğun şefkatli yaklaşımlarıyla tekrar hayat bulmuştum. Hastaneleri oldum olası sevmiyor ve her zaman gitmek istemediğim yerlerden biri olmuştu. O günün akşamı baran'a son sözlerimi söylemiş onunu nasıl kırıldığını umursamadan uyumak istediğimi izah etmiştim. Sabaha kadar başımda beklemiş her kıpırdayışımda beni kontrol etmişti. Fakat bu benim için bir anlam taşımıyor, başka zaman olsa mutluluktan delirebileceğim kadar büyük birşey olsada artık bana yaşatıkları şeyler herşey gibi olan önemini yitirmişti. Sabah çıkış işlemleri yapılmış ve eve gelmiştim. Konakta bir düğün havası vardı. Reşit ağa ilk defa torun heyecanını tadıyordu, ve haliyle elinden gelenin fazlasını yaparak sayısızca kurban keserek fakirleri doyduruyordu. Bu süreç içinde baran'ın benimle konuşma çabası her zaman olumsuz sonuçlanmıştı. Eve geldiğimizde herkesin yoğun şefkat ve ilgilerini ortaya dökmüştü, eve gelir gelmez annem ve yengem beni ziyarete geldikleri için onları görmem bana iyi hissetirmişti. Fakat bundan sonra nelerin olabileceğinin bilincinde olan diğer yanım, içime kara bulutlar çöreklemişti.
Baran hiç değişmeyecek ve bu kötü huylarından asla vazgeçmicekti. Bunu düşünürken bile yüreğime baskı yapan ağırlık nefesimi kesmiş tıpki cehhenem yolunda ilerleyen günahkarların korku dolu çığlıkları gibiydi. Hastaneden çıktığımız günün akşamı asya'yı istemeye gideceğimiz gündü. Öyleki yaşanan tatsız olaylardan ve benim rahatsızlığım yüzünden ertelenmişti. Kendimi ne kadar iyi hissetiğimi söylesemde kimseyi buna inandıramamıştım. Asya'nın ve davranın o günü sabırsızlıkla beklediğini bilsemde elimden birşey gelmemiş ve devran dahi herkesin isteme gününün ertelenmesini daha iyi bir fikir olduğunu vurgulamıştı. Neyseki ikigün sonra kız isteme merasimi olacak ve onlarda istediklerine sonunda kavuşacaktı.
Odamda öylece oturup hiç birşey yapmaman sıkıntısını yaşarken, aşağıya inmek ve harun'la zaman geçirmek isteyen diğer yanım ağır basmıştı, karnımın acıkmış olmasında işin tuzu biberi olmuştu. Aşağıya indiğimde nasıl bir tepkiyle karşılaşacağımı bilsemde kendimi daha iyi hissetmenin verdiği rahatlıkla, yavaş bir şekilde yataktan doğrularak önce dolabın karşısına geçerek üstüme uygun birşeyler çıkardım. Sonra üstümde beni daha bitkin ve hasta gösteren solgun ve hastalık kokan kıyafetleri çıkartarak yerine dolapta yeni çıkarmış olduğum beyaz bluzumu ve altınada kahve rengi bel kısmı kemerli olan diz altına kadar eleğimi giydikten sonra dalgalı saçlarımı ellerimle geriye doğru süpürdüm.
