Merhaba arkadaşlar bölüm tahmin ettiğim gibi olmadı o yüzden biraz gecikti. İşlerde fırsa bulamıyorum ancak yaza bildim umarım beğenirsiniz. Oy ve yorumlarınızı esirgemeyin görüşünüz benim için önemli o yüzde yazdığınız tüm yorumlara cevap vermekten kaçınmıyorum sizleri seviyorum birdahaki bölüme kadar kendinizde iyi bakın.
Medyada baran'ın fotoğraf var.
Keyif'li okumalar...
Günlerdir odamdan çıkmıyordum kimseyle konuşamıyordum sadece odamın penceresinden yol tarafına bakıp geçen insanları izliyordum.
Kimileri yanındakiyle alevli alevli birşeyler konuşup gülüyor bazıların gülüşünü kaybettmiş yanlızlığın koluna girmiş dört elle sarılmış gibi görünüyordu.
Sonra yoldan geçen yaşlı insanlara takıldı gözüm yıların ihanetine uğramış yüzündeki çizgilerde bunun en büyük kanıtı gibi görünüyordu.
Odamın kapısı yavaşça açıldığını hissetim, ama kim olduğuna bakmadım dışarıyı izlemeye devam ediyordum. Yanıma gelip oturduğunu anladım ellerini kim omzuma atıp sarıldı bana bakmasamda çilek kokusundan asyanın olduğunu anlamak zor olmuyordu.
"Sana yiyecek birşeyler getirdim, hemde en sevdiğinden kendi ellerimle, Sardım ama hepsi sana değil bende yiyeceğim." dedi asya yemek yapmasını bilmiyordu ki hem bu haldeyken birşey yiyemezdim canım istemiyordu onu kırmayıp gönderecektim. yanlız kalmaya ihtiyacım vardı.
"Aç değilim asya sağol" dedim arkam ona hala dönüken
"O zaman bende yemiyorum dün gecede beri birşey yemedim oysa beraber yeriz diye düşünmüştüm ben bunları mutfağa götüreyim o zaman." dedi
gerçekten birşey yememiş miydi? Yoksa sırf bende yiyeyim diyemi böyle bir yalana baş vurmuştu ama gerçekse ona kıyamazdım ki
Yanımdan kalktığını hissedince arkamı dönüp kolundan tutum
"Tamam asya yiyecem" dedim göz devirerek yeterince üzmüştüm onları kendimle zaten. Daha fazlasına hakkım yoktu.
"Oh bee biran aç kalacağımı sandım." dediğinde hafif sırıtım sehpaını üzerine koyduğu tepsiyi getirip karşımda oturdu
Çatalı elime tutuşturup
" hadi Hepsi bittecek" dedi
gözüyle yemeği işaret ederek kırmayıp yemeğe başladığımda gerçekten çok güzel olmuştu asya yemek yapmasını bilmiyordu gerçekten o mu yapmıştı.? asyaya bakıp
"Gerçekten sen mi yaptın?" dedim inanmıyarak çünkü asya yemek yapmaya pek yanaşmazdı ki pek becerdiğide söylenemezdi.
"Tabikide ben yaptım tuzunu ben katım mesela, ve sarmayada ben yardım etim anneme.?" Dediğinde
kendimi tutamayıp kahkahayı basmıştım bu kız gerçekten mutluluğun ta kendisiydi.
"İşte bu ya şöyle gül o kadar çok yakışıyor ki sana"
dediğinde benim yüzümü güldürmek için nasıl çaba sarfetiğini anladım elimi kaldırıp yanağını okşayıp koçaman öpüçük kondurdum yanağına canım benim herşeyi benim için yaptığını biliyordum. Ama yaşadığım şeyler kolay değildi. Hepimizi çok sarsmıştı. şimdi hiç birşey olmamış gibi hayatıma devam edemiyordum.
"İyiki varsın asya" dedim iç çekerek iyiki vardı kelimesi bile az kalırdı yanında
🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺
Asya mutfağa gideceğini söyleyip çıkmıştı odadan bende kendi odamdan çıkmıyordum kimseyle konuşmak istemiyordum günlerdir. Halla şiyar ağanın ölümüne inanamıyordum yada inanmak istemiyordum. İnsan böyle bir gerçeğe nasıl alışa bilir ki.
