Bölüm ithafı: @kader615
Keyifli okumalar...
Baran'dan...
Sabahın ilk ışıltısında gözlerimi açtım. Kucağımda uyuyan küçük bedene baktığımda tebessüm ettim. O kadar güzel uyuyordu ki, hala benim olduğuna inanamıyordum. Beyaz teninin üzerini ürten dramadağan saçlarını elimle yüzünden süpürürken ortaya çıkan güzel yüzü bana afet gibiydi. Güzel kokusu çoktan odayı ele almıştı her yer berçem kokuyordu. İlk konağa benim için getirildiğinde kafamda ona yapacağım işkencelerin ve nefretten başka bir şey değildi. Ona çektirmek istediğim ne varsa kokusu ve içimde biriken hisler buna neden oluyordu. Adını bir türlü koyamadığım hisler... Abimin ölümünden onu suçluyordum. Çünkü abimin öleceğinden haberirinin olduğunu ve o piçin kuzeni olduğunu bilmek bile beni deli ediyordu. Çiftlik evinde hırçın ayağına bastığınızda acıyla bağırması içimi yakmıştı. Küçük bedenini kucağımda taşıdığımda başını göğsüme yaslaması o kadar güzeldi ki o an hep öyle kalmak istemiştim güzel kokusu ciğerlerimi parçalıyordu.,
Devran olmasa belkide kin ve öfke gözümü çoktan kör etmişti. Onun masumiyetine inanmak istesemde bir yandan abimin acısı içimi yakıyordu. Sadece merak ettiğim bir şey vardı. Abim öleceğini bile bile neden o adama engel olmamıştı. Onu istese ilk günde yok ederdi. Ama buna engel olmamıştı. Berçemi bana emanet etmişti. Çünkü onun emanetini canımdan daha çok koruyacağımı biliyordu. Artık acı yoktu Berçem benim için aile olmuştu. Her şey olmuştu. Onun seviyordum ona her yaklaşmak istediğimde abimin o anki hali gözümün önünde canlanıp buna engel oluyordu.
Biliyorum canını en çok ben yakmıştım. Her gece kabuslar görüp bağırışları yüreğimi parçalıyordu. Çoğu gece yanında yatıp onu sakinleştirmeye çalışıyordum. O kadar saf ve temizdi ki, onu her an yanımda görmek istiyordum artık onsuz geçen bir Saniye bile bana işkence gibiydi. Bir daha birini bu kadar çok seveceğimi sanmazdım ama artık berçemi o kadar çok seviyordum ki, ömrümün geri kalanını sadece onunla ve doğacak çoçuklarımızla geçirmek istiyordum. Büşra öldükten sonra canım çok yanmıştı beni karanlık dünyadan kurtarıp her gün hayatı biraz daha sevmeme neden oluyordu berçem. Seviyordum işte ötesi yoktu...
Ben berçemi izlemeye dalarken bir anda çalan telefon beni içinde kaybolduğum düşüncelerimden kurtardı. Panikle telefonu elime alarak sesize aldım neyseki berçem uyanmamıştı. Ekranda gördüğüm isimle telefonu sinirle açtım.
"Ne var devran?"
"Abi acil buraya gelmen gerek" dedi. Sesi panik ve endişeli çıkmıştı.
"Ne oldu devran" dedim. İyice merak ederek çünkü devran berçemle olduğumu bildiği halde aramazdı.
"Fabrikada yangın çıktı. Çok sayıda yaralı var hemen buraya gelmen gerekiyor" dediğinde yataktan yavaş bir şekilde kalkarak ne olduğunu anlamaya çalıştım.
"Ne zaman oldu bu benim neden şimdi haberim oluyor" dedim dişlerimi sıkarak, devran önce bir durdu etrafındaki insanların sesinden kendi sesi pek anlaşılmıyordu.
"Bu gece çıkmış yangın işçilerin dediklerine göre birileri fabrikayı ateşe vermiş" dediğinde dahada öfkelenerek davrana 'yirmi dakikaya geliyorum' dedikten sonra telefonu kulağımdan çektikten sonra kıyafetlerimi hızlı bir şekilde giyerek, berçemin yanına gidip yatağın kenarına oturdum. Bir tutam siyah gül kokulu saçını burnuma getirerek kokusunu ciğerlerime doldurdum
"Geri geleceğim kadınım" dudaklarımdan dökülen sözleri duymasada söyledikten sonra dudaklarımı alnına bastırıp, öptükten sonra zor olsada berçemden ayrılıp, aşağıya indim. Dışarıya çıktığımda salih yanıma koşarak geldiğinde
