Who Are You? (COMPLETED/ UNDER REVISION)

Chapter 28

Zaia's POV

Napakagat labi ako ng magtama ang tingin namin ni Sensui. His right eye became brown cat eye tapos napaka cloudy ng gilid.

"Y- you're eyes" I uttered. Hahawakan ko pa sana ang mukha niya para mas makita ng malapitan yung mga mata niya pero pinigilan niya ako.

"I don't regret giving my right eye to you. You have my eyes now, I hope you can see me the way I see you" napaiwas kaagad ako ng tingin dahil doon.

Nagawa niya pang magpakilig sa kabila ng pagkabulag ng kanang mata niya.

"W-What's with the sudden-" he stopped me.

"Ang ibig kong sabihin, sana malinaw na yung paningin mo. You can see everything with my eyes" napayuko nalang ako sa hiya.

Ibinaling ko na muli ang atensyon ko sa paraiso. May waterfalls sa kaliwa at malapit lang kami roon. Sa harap naman namin ay may malaking ilog na napapalibutan ng nagsisitaasang mababatong bundok.

Sobrang linaw na ng paningin ko ngayon. Ultimo pati mga maliliit na isda na naglalangoy sa ilog, nakikita ko na. Iba rin ang tingkad ng kulay, mas buhay na buhay ito kumpara sa nakikita ng isang karaniwang tao.

"You wanna see a magic?" he suddenly asked and I nodded.

Hinawakan niya ang kamay ko at dahan dahan itong itinakip sa kanang mata ko. Halos mahulog ang panga ko ng bigla kong makita ang sarili ko.

"W-What the heck?" napamura nalang ako. Napakagulo ng buhok ko tapos gusot gusot ang damit ko.

Agad kong tinalikuran muna si Sensui at inayos yung sarili ko.

"Hindi mo naman sinabing ang gulo gulo ng-" napahinto ako ng mapagtanto kong kakaiba ang matang ito

Muli kong hinarap si Sensui na nakangisi sa akin. Halos matunaw ang puso ko ng makita ko ulit ang pag ngisi niya at ang pag guhit ng dimples sa pisngi niya.

Oh how I miss seeing that.

"If you want to know where I am or you wanted to see what I am doing, just cover your right eye and listen to your heartbeat. You'll see" nakangising sambit nito.

Hindi ko na iyon pinansin pa at mabilis siyang niyakap ng mahigpit na mahigpit. I know he was shocked at the moment but after a few seconds he hugged me back.

"We'll stay connected forever" nakangiting bulong ko rito.

Sensui's POV

Napatigil ako dahil sa sinabi niya. I found loneliness in her happiness. We'll stay connected nga pero makikita niya lahat lahat kapag kasama ko na si Princess Shelina.

Kumalas ako sa pagkakayakap sa kanya, may halong pagtataka ang kanyang mukha pero nagawa niya pa rin ngumiti.

Napa iwas nalang ako ng tingin at hinaplos ang buhok niya kasabay ng pagyakap ko muli sa kanya.

"Promise me that you will use it for emergency purposes" I whispered.

"Ayoko nga. Kung kailan naman quits na tayo eh. You can hear my thoughts and I can see what you see" natatawang sagot niya pa.

Kumalas siya sa pagkakayakap at iniharap muli ako sa kanya. She gave me her sweetest smile and I gave her a fake one.

Kung sana lang ay isa kang prinsesa para wala na sanang problema sa ating dalawa. No matter how hard we try, we can't still be together, Zaia.

I'm sorry but I'm afraid I have to say goodbye to you soon.

Hinila ko muli siya at ikinulong sa bisig ko. Inilunod ko ang ulo ko sa kanyang mga balikat dahil hindi ko na kinayang pigilan ang pagbagsak ng luha ko.

If I have a chance to live my own life, I will choose to share the rest of my life with her.

Zaia's POV

Our fingers intertwined together as we walk all the way back home. Pero si Sensui ay kanina pa tahimik at hindi man lang makatingin ng deretso sa akin.

It maybe is the side effect of giving me his right eye. Wait, kung ako kaya kong makita ang sarili ko sa mga mata niya, magagawa niya rin kaya iyon sa sarili niya?

Nagpatuloy kami sa paglalakad at tama nga ang hinala ko kanina, it was the dead leaves I was stepping to. May mga ibon rin na nagliliparan at nakita ko rin yung agila.

It was indeed a paradise.

We continued to walk for minutes pero napapansin kong mas matagal na ang paglalakad namin kumpara kanina. Mulha ring paakyat ng bundok ang tinatahak namin kahit hindi ko naman naramdaman na pababa ang lakad namin kanina.

"Akala ko ba babalik tayo? It's almost sunset, Sensui. Mahirap na bumalik kapag madilim" sambit ko rito.

"Hindi pa tayo babalik" his monotonous voice.

Bakit ang cold naman nito bigla? May sinabi ba akong mali dahil sa pagkakaalam ko wala naman.

Ilang minuto ay napatigil muna ako at napaupo sa nakalabas na ugat ng puno.

"Saglit lang. Malayo pa ba? Pagod na ko" hinihingal na tanong ko rito. Antarik na kasi ng inaakyat namin saka ilang minuto na naming inaakyat itong bundok na ito.

Ito namang lalaking ito para wala man lang kapaguran sa katawan.

"We're almost there" he said.

"Buhatin mo ko" I pouted. I might look immature with it pero its okay. Hindi na ko nahihiya sa kanya.

Ngumisi ito at umupo na sa harapan ko. Agad agad na akong sumalabay sa kanya at nagsimula na ulit siyang maglakad. Parang hindi man lang talaga siya napapagod dahil walang pagbabago sa paglalakad niya.

Ilang segundo na nga lang ay nawala na ang mga punong pumapaligid sa amin at tanging maliliit na damo nalang ang natira. Bumungad na agad sa akin ang mala kahel na kulay ng paglubog ng araw at may mga ibon na nagsisiliparan.

"Bababa na ako!" I shouted as I keep slapping his chest. Ibinaba niya na ako kaagad.

Mabilis akong tumakbo paakyat pa ng madamong bundok hanggang sa marating ko ang pinakadulo. It was a cliff beside the sea. Sumilip ako sa baba at wala man lang akong maaninang na hampas ng alon. Mataas ang lugar na ito sa totoo lang.

Umupo ako sa damuhan at pinagmasdan ang paglubog ng araw. Napakaganda talagang masilayan lalo na ngayon ay napakalinaw na ng paningin ko.

Naramdaman ko namang tumabi sa akin si Sensui pero hindi ko na siya nilingon at itinuon lang ang pansin ko sa araw. Napapangiti nalang ako ng maalala ko ang sinabing niyang the

"Ang gandang masilayan" tanging nasabi ko sa kanya.

"Tama ka. Napakagandang masilayan" his voice was so calm at the moment.

Nilingon ko siya and he was staring at me. I saw his lips slowly made a curve before he face the sunset.

"Sensui" I called him and he looked back.

"I love you too, my prince"