K-Pop Academy 2

Chapter 6:Suicide

Chapter 6:Suicide

Chanmi's POV

Nasa cubicle pa rin ako. May nakita akong cutter sa bag ko kaya kinuha ko yun. Tuloy lang sa pagpatak ang luha ko habang nararamdaman ko ang pag-agos ng dugo sa braso ko.

Unti-unting nandilim ang paningin ko at natumba na ako.

Nagising akong puro puti ang nasa paligid. "Mia, okay na ba yung pakiramdam mo?" Tanong nya. "N-ne." Sagot ko.

"Ano bang pumasok sa isip mo?" Galit na tanong nya. "Sorry ah? Di mo kasi naiiintindihan na gusto ko nang tapusin ang buhay ko." Sagot ko.

"Bakit di mo nalang ako sinampal, sinapak? Bakit yun pa ang naisip mo?" Tanong nya. "Hindi sapat yun para mawala yung sakit na nararamdaman ko." Sabi ko. Tumulo nanaman ang luha ko.

"I'm sorry for disrespecting you. I became desrperate to own you." Sabi nya. "Sorry is not enough. You make my life miserable." Sabi ko.

Niyakap nya ako. "Alam kong imposibleng mapatawad mo ako. Pero Mia, nagsisisi na ako sa nagawa ko sayo." Sabi nya. "Ang sakit na kasi Arvin." Humagulgol nalang ako.

"Mia, kung ako yung problema, fine, ako na yung lalayo. Pero please, wag mong subukang magsuicide ulit." Sabi nya. "Hindi ko alam kung kaya kong gawin yung sinasabi mo." Nakita ko ang pagkataranta sa mukha nya. "Mia naman. Naghihintay sayo yung mga kaibigan mo." Sabi nya. "I feel like I'm alone. I'm just a trash. I'm a shit. So why do I need to live? Is there a reason? F*ck this life." Inis na sabi ko. Tinanggal ko ang dextrose na nakatusok sa kamay ko at tumakas sa ospital.

"Mia!" Narinig ko ang pagtawag sa akin ni Arvin pero tuloy-tuloy lang ako sa paglalakad.

Nakarating ako sa bahay at kumuha agad ako ng papel. Sinulatan ko yun ng mga gusto kong sabihin sa kanila. Nilagay ko yun sa ref. Lumabas ako at pumunta sa bahay. Wala sila mama at ate. Nilagay ko nalang yun sa tabi ng telephone.

Hindi na ako pumunta sa dorm ng Bangtan. Ayokong malaman ni Hoseok. Pero ano naman kung malaman nya diba? Wala nang kami.

Bumalik ako sa bahay naming magkakaibigan. Binuksan ko ang drawer ko at kinuha ang mga gamot ko. Ininom ko yun lahat.

I'm sorry mom, I'm sorry dad. I'm sorry ate. But I want to end this pain. I'm a trash. I'm a shit. I'm a pest. I know you'll never forgive me if I'll do this thing. But I'm tired. I want to be happy. I want to be free. Sorry for everything. My family and friends, no matter what happens, I love you always...

⚪⚪⚪⚪⚪

Minulat ko ang mata ko sa puro puting nasa paligid. Nasa langit na ba ako? Kung nasa langit na ako, tagumpay at alam kong magiging masaya na ako. Pero diba kapag nagsuicide hindi mapupunta sa langit? So bakit-----

"Mia, how do you feel?" Tanong ni Arvin. "Bakit nasa ospital pa ako? Diba dapat patay na ako?" Tanong ko pabalik. "Ano bang ginawa mo? Mia, you need to live. Your family and friends love you. They need you. And also Hoseok---

"Stop! Don't you dare say that name." Sabi ko.

"I'm sorry. I know I'm the reason why you two broke up." Sabi nya.

"Where's ate?" Tanong ko. "I can't call her. I don't know her number." Sagot nya.

Napabuntong hininga nalang ako. May nagbukas ng pinto.

"Ate!" Niyakap nya ako agad. Umiiyak sya. "Mia, alam mo bang nag-alala ako sayo?" Naiiyak na sabi ni ate. "Mianhae..." Bulong ko.

"Arvin, thank you sa pag-aalaga kay Mia. Sorry sa mga nasabi ko sayo." Sabi ni ate kay Arvin. "Nagkamali naman talaga ako eh.. Pero pinapangako kong ako ang mag-aalaga at magbabantay kay Mia." Sabi ni Arvin.

Pumasok ang doktor at sinabing pwede na akong umuwi.

"Ate, hindi na muna ako uuwi sa bahay natin. Ayoko munang makita sila mama." Sabi ko. "Mia, mas okay kung kakausapin mo sila. Pero alam kong di ka pa handa. Take your time." Sabi ni ate at niyakap ako.

"Mia, namiss ka namin. Alam mo bang nag-alala kami nang sobra sayo?" Sabi ni Issa. "Nasaktan lang talaga ako. Pero promise hindi ko na uulitin." Sabi ko. Naggroup hug kami.

✳✳✳✳✳

Note:Sorry for short update. Hehe.

Vomment
Support
Follow