Chapter(11)
မ်က္လံုးကို တျဖည္းျဖည္း ဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေနအလင္းေရာင္က ျမင္ကြင္းထဲသို႔ ဝင္ေရာက္လာသည္။
ခႏၶာကိုယ္ကို အနည္းငယ္ ေရြ႕လ်ားၾကည့္မိေတာ့ .. နာက်င္မႈက လိႈက္ခနဲ တက္လာသည္။
အာ .. မေန႔ညက ..
ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကို အရာအားလံုး ေပးအပ္ခဲ႔ၿပီပဲ။
ေတြးရင္းနဲ႔ပင္ ျပံဳးလိုက္မိၿပီ ထင္သည္။
႐ုတ္တရက္ကို သူရွိေန၊ မရွိေနက အေတြးထဲ ေရာက္လာတာမို႔ နာက်င္မႈကို သည္းခံၿပီး ေဘးကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ..
ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနေသာ သူ ..
မေန႔ညက သူ မူးလာတာဆိုေတာ့ ..
အဆင္မေျပတဲ႔ ကိစၥေတြမ်ား ရွိလို႔လား?
ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို ႏိုးလာရင္ေတာ့ ေမးၾကည့္ရမည္။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိလိုက္ခင္မွာပင္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕လက္တစ္ဖက္က သူ႔ရဲ႕ပါးေပၚမွာ ..
ေန႔တစ္ေန႔ရဲ႕အစကို ခ်စ္သူနဲ႔အတူရွိေနတယ္ ဆိုတဲ႔ အသိက ကြၽန္ေတာ့္ကို အတိုင္းအဆမရွိ ေပ်ာ္ရႊင္ေစသည္။
ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ သူ႔အား ကြၽန္ေတာ္ ပိုင္ဆိုင္ေၾကာင္းကို ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးအား ေအာ္ဟစ္ကာ ေျပာျပလိုက္ခ်င္သည္။
ဒါေပမယ့္ ..
တစ္ခါတစ္ေလ .. ကြၽန္ေတာ္နဲ႔သူနဲ႔ဟာ နီးေနပါရက္နဲ႔ ေဝးကြာေနတဲ႔ သူစိမ္းေတြလိုပဲ။
ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ရဲ႕ အေၾကာင္းကို ဘာမွမသိပါ ..
ခန္႔မွန္းရအလြန္ခက္ေသာ သူ ..
သူရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြရွိေနသလဲဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ဝင္ၾကည့္ခ်င္သည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ စတြဲတဲ႔အခ်ိန္က စၿပီး .. ကြၽန္ေတာ္နဲ႔သူဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ၾကားတြင္ စည္းျခားထားေသာ ေနရာတစ္ခုတြင္ အတူတူေန, ေနရသလို ..
ထိုစည္းကိုလည္း သူသာ ျခားထားတာ ျဖစ္လိမ့္မည္။
ကြၽန္ေတာ္ကသာ ကြၽန္ေတာ့္အခ်စ္မ်ားကို သူ႔အား အခ်ိန္တစ္ခုအတြင္းမွာ ပံုအပ္ေပးခဲ႔တာေလ။
