Ξανά από την αρχή

Μ

Άρχισε να ανεβαίνει τη σκάλα που οδηγεί στο διαμέρισμά του, χωρίς να έχει προσέξει μια ψηλή μελαχρινή που τον κοιτάζει εξεταστικά. Την πρόσεξε μόνο όταν άκουσε έναν ειρωνικό βήχα. Γύρισε ευθύς και αντίκρισε την πρώην του.

Θα έχω προβλήματα. Δεν πρόκειται να κάνω κάτι το οποίο θα μετανιώσω.

"Βανέσα;"

"Γεια σου Μπεν. Περίεργο που με θυμάσαι ακόμα γιατί θα ορκιζόμουν ότι βρήκες καινούριο παιχνιδάκι" είπε χαιρέκακα.

Δεν πιστεύω να εννοεί την Έμα.

"Δεν καταλαβαίνω για ποιο πράγμα μιλάς" απάντησε ήπια.

"Έλα τώρα Μπεν. Δεν είμαι τόσο ηλίθια όσο νομίζεις. Ξέχασες κιόλας εκείνη τη βραδιά; Θα σου θυμίσω εγώ τότε τι έγινε. Αφού κάναμε έρωτα, μού είπες ότι μ'αγαπάς. Το επόμενο πρωί που έφυγα, σε πήρα τηλέφωνο και δεν το σήκωσες καν. Αυτό σημαίνει αγάπη για σένα Μπεν; Να λες σε κάποιον ότι τον αγαπάς και ύστερα να τον πετάς σαν στυμμένη λεμονόκουπα; Είσαι άθλιος!" είπε κοιτάζοντας τον κατευθείαν στα μάτια, λες και το μίσος της μπορούσε να τον κάψει.

"Επίτρεψέ μου να σου θυμίσω ότι ήμουν μεθυσμένος και επομένως υπό τον έλεγχο σου. Δεν ήξερα τι έλεγα ή τι έκανα. Οπότε αυτός που έχει μπερδέψει τους ρόλους δεν είμαι εγώ, αλλά εσύ!"

Εκείνη τον κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο απαξίωση.

"Και σε αυτήν τα ίδια λες; Ότι την αγαπάς και αλλά τέτοια κουραφέξαλα;"

"Δεν είναι δική σου δουλειά αυτό! Μην ανακατεύεσαι!"

"Θα σας καταστρέψω και τους δύο"

Αφού τον απείλησε, άρχισε να κατεβαίνει τη μεταλλική σκάλα με τα τακούνια της να χτυπάνε σε κάθε σκαλί.

Εκείνος κοπάνησε την πόρτα πίσω του.

Γιατί πρέπει να είναι τόσο σκύλα;

Μπήκε στο υπνοδωμάτιό του και άρχισε να ξεντύνεται, μέχρι που έμεινε με το εσώρουχο. Χώθηκε κάτω από τα σκεπάσματα και το μόνο που σκεφτόταν ήταν η Έμα.

Έκλεισε τα μάτια του και το σκοτάδι τον αποκοίμησε.