Ξανά από την αρχή

~

Δύο ώρες αργότερα βρισκόταν στο κατώφλι της Έμα. Χτύπησε το κουδούνι και η πόρτα άνοιξε αμέσως. Αντίκρισε την Έμα. Την κοπέλα που ερωτεύτηκε. Φορούσε ένα απλό ξεβαμμένο τζιν, μια μπλε μπλούζα και μια μαγειρική ποδιά, αλλά και πάλι τού φαινόταν πανέμορφη. Τού χαμογέλασε.

"Ωραία ρούχα καουμπόι"

Αμέσως τής χαμογέλασε.

Το ήξερα.

Φορούσε ένα απλό μαύρο μπλουζάκι, ένα τζιν και τα απλά του αθλητικά, αλλά εκείνης της άρεσε έτσι όπως ήταν.

"Ευχαριστώ. Και εσύ είσαι πολύ όμορφη"

Τον κοίταξε με τα μεγάλα σκούρα καστανά μάτια της και του χαμογέλασε. Μετά από ένα λεπτό όμως η έκφραση της άλλαξε. Τού γύρισε την πόρτα για να κλείσει την πόρτα και τού μίλησε, χωρίς αυτήν την τρυφερότητα που χαρακτήριζε τη φωνή της.

"Πρέπει να μιλήσουμε"

"Το ξέρω"

Κατευθύνθηκε προς την κουζίνα και γέμισε δύο κούπες καφέ. Τού έδωσε τη μία.Στιγμιαία τα δάχτυλα τους ακούμπησαν και ανατρίχιασε.

Προσπαθώντας να το ελέγξει,έκατσε στο μαύρο καναπέ απέναντι του.

"Μπεν. Όπως ξέρεις, είσαι ο πρώτος φίλος που απέκτησα εδώ. Πλέον όμως δεν είμαι τόσο σίγουρη ότι θέλω να συνεχιστεί αυτό. Να βλεπόμαστε εννοώ."

Η καρδιά του αναπήδησε.

Δεν μπορεί να το εννοεί.

"Έμα δεν μπορεί να το πιστεύεις αυτό"

Εκείνη τον κοίταξε.

"Και γιατί όχι;"

Επειδή σε αγαπώ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

"Επειδή έχουμε μια υπέροχη φιλία και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θες κάτι τέτοιο. Γιατί μού ζητάς να σταματήσουμε να μιλάμε. Είναι απλώς αδύνατον για μένα να κάνω κάτι τέτοιο. Να μη σού μιλάω. Να μη σε κοιταω. Να μην κάνω οτιδήποτε."

Η Έμα σηκώθηκε και άφησε την κούπα της στο τραπέζι. Έτρεξε αμέσως στο δωμάτιο της και άρχισε να κλαίει. Μπορούσε να το καταλάβει. Την ώρα που μιλούσε τα δάκρυα έβρεχαν ήδη τα μάτια της.

Έτρεξε πίσω της και άρχισε να χτυπάει την πόρτα της.

"Έμα. Σε παρακαλώ. Άνοιξε μου. Δεν ήθελα να σε πληγώσω."

Εκείνη ξέσπασε πάλι σε κλάματα.

"Δεν καταλαβαίνεις" είπε ανάμεσα στους λυγμούς της.

Νομίζεις, αλλά ξέρω περισσότερα από εσένα.

"Άνοιξε μου. Θέλω να σου μιλήσω"

Προς μεγάλη του έκπληξη, άκουσε ένα σιγανό κλικ και κατάλαβε ότι η πόρτα ανάμεσά τους είχε ξεκλειδωθεί. Άνοιξε αμέσως και όρμησε μέσα. Παρατήρησε βιαστικά το δωμάτιο και η κάθε του γωνιά τού θύμιζε εκείνη. Και είχε και τη μυρωδιά της.

Βατόμουρα.

Έπειτα η ματιά του έπεσε στην ξαπλωμένη μορφή πάνω στο λουλουδάτο πάπλωμα, η οποία έκλαιγε. Την πλησίασε και γονάτισε μπροστά της.

"Έμα" είπε, παίρνοντας τα χέρια από το πρόσωπό της και σκουπίζοντας τα δάκρυα από το πρόσωπό της απαλά με το χέρι του. Τα δάκρυα είχαν ραγίσει την αψεγάδιαστη επιδερμίδα της, αλλά αυτό την έκανε απλώς να φαίνεται πιο μικρή.

Εκείνη τον κοίταξε με βρεγμένα σκούρα καφέ μάτια. Αντί να πει κάτι, συνέχισε εκείνος.

"Ξέρεις ότι ποτέ δε θα έκανα κάτι για να σε πληγώσω, έτσι;"

Εκείνη τού έγνεψε καταφατικά. Εκείνος βρήκε το θάρρος και συνέχισε.

"Όμως δεν καταλαβαίνω γιατί μού το κάνεις αυτό. Με πληγώνεις Εμ. Μπορεί να μην το κάνεις σκόπιμα, αλλά το κάνεις."

Εκείνη δεν απάντησε και ένα καινούριο δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της.

Τώρα την πληγώνω εγώ.

"Το να είμαι φίλος σου είναι το καλύτερο πράγμα που μού συνέβη εδώ και καιρό. Για αυτό και δεν μπορώ να σταματήσω. Είσαι ό,τι καλύτερο μού έχει συμβεί" είπε, φιλώντας τις κλειδώσεις των χεριών της.

Εκείνη τον κοίταξε για ένα λεπτό.

"Μπορώ να σε αγκαλιάσω;" ρώτησε.

Φυσικά και μπορείς.

"Φυσικά" είπε εκείνος ψιθυριστά.

Σηκώθηκαν και οι δύο όρθιοι και κοιτάχτηκαν για μια απειροελάχιστη στιγμή που διήρκεσε ελάχιστα. Ύστερα κούρνιασε το κεφάλι της στον ώμο του και τύλιξε τα χέρια της στη μέση του. Εκείνος την τύλιξε σφιχτά με τα χέρια του και ένιωσε τα μαλλιά της να τού γαργαλούν το πρόσωπο.

Αξίζει μόνο αγάπη.