Ξανά από την αρχή

Μ

Σίγουρα δεν περίμενε να ακούσει κάτι τέτοιο. Και σίγουρα όχι από εκείνη. Την κοπέλα που λάτρευε. Την κοπέλα με τα μαύρα μαλλιά που του είχε ανοίξει την πόρτα εκείνη τη μέρα. Την κοπέλα που φίλησε σε ένα σκοτεινό αμάξι κάνοντας υποσχέσεις. Την κοπέλα για την οποία κάπνισε. Σίγουρα όχι. Όμως έγινε. Και δεν μπορούσε να πάει πίσω το χρόνο. Το χειρότερο όμως είναι αυτό που αντιλήφθηκε λίγο αργότερα, αφού εκείνη βγήκε από το μαγαζί τρέχοντας.

Εγώ φταίω.

Ένιωσε την πίκρα σαν δηλητήριο στο στόμα του. Εφταίγε εκείνος και μόνο εκείνος. Όχι η 'Εμα. Άραγε αν έτρεχε έξω, θα την έβρισκε ή θα είχε χαθεί για πάντα η τελευταία ελπίδα του να είναι ευτυχισμένος; Γιατί αυτή ήταν η αλήθεια. Η 'Εμα ήταν η μόνη κοπέλα που τον έκανε να νιώθει ευτυχισμένος. Το διάστημα απουσίας της ήταν κάτι χειρότερο από απανωτά χτυπήματα στο στομάχι. Πίστευε ότι το χειρότερο ήταν να τσακωθούν, αλλά ποιος τσακωμός θα μπορούσε να τον κρατήσει μακριά της; Αντίθετα αυτή η απουσία ήταν κατά πολύ χειρότερη. Ένιωθε κενός μέσα του, άδειος από συναισθήματα και όλα αυτά εξαιτίας της. Δεν ήθελε να νιώσει ξανά έτσι.

Πρέπει να τη βρω.

Σηκώθηκε και έτρεξε προς την έξοδο. Μόλις βγήκε έξω, κοιτούσε βιαστικά παντού προσπαθώντας να βρει κάτι δικό της. Μια μάζα μαλλιών. Ένα γκρι τζιν. Οτιδήποτε. Η ματιά του έπεσε σε ένα παγκάκι λίγο παρακάτω. Αναγνώρισε μια φιγούρα με μαύρα μαλλιά και ασορτί σκούφο. Έβαλε τα χέρια του στο πρόσωπό του και ύστερα κοίταξε κάτω. Μαύρα αθλητικά.

Ταιριάζουμε τόσο πολύ σε μερικά πράγματα.

Κατευθύνθηκε βιαστικά προς τα εκεί με τα χέρια στις τσέπες, αλλά αναγκάστηκε να τα βγάλει καθώς συνειδητοποίησε ότι εκείνη έκλαιγε. Γονάτισε μπροστά της και μια σκηνή έπαιξε στο μυαλό του. Αυτοί οι δύο μαζί στο δωμάτιό της. Εκείνος γονατισμένος μπροστά της, προσπαθώντας να την κάνει να σταματήσει το κλάμα. Έδιωξε τη σκέψη από το μυαλό του.

"Έμα;"

Εκείνη σήκωσε το κεφάλι της και τράβηξε την κουκούλα από τα μαλλιά της. Μιλούσε ενώ λυγμοί έπνιγαν τη φωνή της.

"Μπεν; Νόμιζα ότι δεν ήθελες να με ξαναδείς. Νόμιζα ότι.."

Η φωνή του βγήκε αμυντικά.

"Σε μισώ; Ότι δε σε αγαπώ πια; Όλοι κάνουμε λάθη Έμα και για το δικό σου ευθύνομαι εγώ. Εγώ σε παράτησα και σε έκανα να νιώσεις έτσι. Συγχώρεσέ με. Σ'αγαπώ Έμα και αυτό δεν αλλάζει. Στο είπα και μέσα."

Εκείνη τον κοίταξε.

"Μπεν" είπε και τύλιξε το χέρι της στο δικό του.

Την τράβηξε όρθια και εκείνη τύλιξε τα χέρια της γύρω από το λαιμό του ξανά έπειτα από πολύ καιρό. Γύρισε για να την κοιτάξει. Είδε τα μάτια της που ήταν τόσο όμορφα, κόκκινα από το κλάμα. Πέρα από αυτό όμως, το βλέμμα της είχε κάτι το παρακλητικό. Ήταν σαν να προσπαθούσε να δει την ψυχή του. Ύστερα τον κοίταξε στα χείλη.

Δε με ενδιαφέρει αν το θέλει ή όχι. Εγώ θα τη φιλήσω και ας το μετανιώσω.

Ακούμπησε τα χείλη του στα δικά της και βρήκε αμέσως ανταπόκριση. Το φιλί της ήταν τόσο δυνατό που θα ορκιζόταν ότι πονούσε. Τού είχε λείψει τόσο πολύ. Τόσο που ήταν σαν να πονούσε μέσα του. Ένιωθε λες και τού είχε κοπεί κάτι ζωτικό όπως ένα πόδι ή ένα χέρι.Είχε περάσει πόσο; Ένας μήνας από την τελευταία φορά που φιλήθηκαν; Τραβήχτηκε απαλά τόσο ώστε τα χείλη του να χαϊδεύουν τα δικά της ενώ μιλούσε.

"Σ'αγαπώ Εμ."

Εκείνη τον κοίταξε κατάματα όπως τού άρεσε.

"Κι εγώ Μπεν. Κι εγώ σ'αγαπώ".

Ύστερα τον φίλησε άλλη μια φορά.

Αυτή τη φορά ο Μπεν θα ορκιζόταν ότι η καρδιά του έσπασε.