Ξανά από την αρχή

Υποχωρήσεις

"Έμα αποκλείεται! Δε θα μείνεις μόνη σου σήμερα! Θα μείνω μαζί σου. Τέλος"
"Μπεν δε χρειάζεται. Αφού είμαι μια χαρά μόνη μου"
"Δεν ακούω κουβέντα. Θα φέρω μερικά πράγματα από το διαμέρισμά μου και θα κοιμάμαι στον καναπέ."
"Μα..."
"Μίλησα. Εκτός αν είναι τόσο δυσάρεστη η παρουσία μου εδώ μέσα"

Εκείνη απλώς τον κοίταξε περιφρονητικά.

"Κι εγώ αυτό νόμιζα. Πού είναι τα ρούχα μου;"
"Στο στεγνωτήριο. Περίμενε. Θα στα φέρω"

Έκατσε στον καναπέ ενώ εκείνη έμπαινε στο υπνοδωμάτιο.

Δεν άντεχε μακριά της και σίγουρα έπρεπε να την προστατέψει αυτή τη φορά. Μπορεί να μη ζούσε πλέον αυτός που της έκανε τη μελανιά, αλλά αυτό δε σήμαινε ότι δε χρειαζόταν προστασία από τη Βανέσα. Βυθισμένος στις σκέψεις του δεν πρόσεξε την Έμα, η οποία στεκόταν δίπλα του τουλάχιστον πέντε λεπτά.

"Τα ρούχα σου"

Εκείνος γύρισε για να την ευχαριστήσει όταν τα χείλη της σφράγισαν τα δικά του. Αφού ανταπέδωσε το φιλί, την πήρε στην αγκαλιά του. Οι αγκώνες της πλέον ακουμπούσαν στο στέρνο του. Την έσφιξε πάνω του και τα χέρια της χάιδευαν τη γυμνή του πλάτη. Μετά από λίγη ώρα υποχώρησε απαλά.

"Προς τι ήταν αυτό;" ρώτησε.
"Επειδή είσαι εδώ για μένα και επειδή είσαι ο καλύτερος κολλητός"
Εκείνος δε μίλησε για λίγη ώρα.
"Νόμιζα ότι περάσαμε τη φάση "κολλητού-κολλητής", δε νομίζεις;"

Ανασήκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε.

"Το ξέρω. Απλώς ήσουν και είσαι κολλητός μου"
"Το ίδιο ισχύει και για σένα" είπε και τη φίλησε απαλά στο κούτελο, ξετυλίγοντας τα χέρια του.

Αφού ντύθηκε, φόρεσε τα παπούτσια του.

"Πάω και σε μισή ώρα θα έχω γυρίσει. Μην ανοίγεις σε κανέναν την πόρτα. Μόνο όταν ακούσεις τη δικιά μου φωνή" είπε και την φίλησε απαλά.

Βγήκε από την πόρτα και την έκλεισε πίσω του, αφήνοντας την Έμα ταυτόχρονα χαρούμενη αλλά και τρομαγμένη. Με όλα αυτά που συνέβησαν δεν περίμενε να της ανοιγόταν τόσο. Ούτε περίμενε να "μετακόμιζε" προσωρινά μαζί της για τη δική της ασφάλεια και μόνο. Της άρεσε ωστόσο η ιδέα ότι θα έμεναν μαζί. Της άρεσε που κοιμήθηκε μέσα στην αγκαλιά του με μόνο μαξιλάρι το σώμα του. Ίσως ο χθεσινός ύπνος αποτελούσε και τον καλύτερό της μέχρι τώρα.

Έχουμε προχωρήσει τόσο πολύ μέσα σε λίγες μέρες.

Ένιωθε έκπληξη αλλά εμπιστευόταν τον Μπεν. Θυμόταν τα πάντα. Ήταν καλός, ευγενικός και τού άρεσε. Τη φρόντιζε. Το απολάμβανε τόσο πολύ όταν βρισκόταν μαζί του.

Προχώρησε προς το σαλόνι. Έκατσε στον καναπέ, άνοιξε την τηλεόραση και έπιασε το πιάτο με τις βάφλες. Πήρε το κουτάλι και έβαλε αρκετή πραλίνα πάνω τους. Την είχε καταβάλει το άγχος από το πρωί. Οι φωνές με τον Μπεν για τη μελανιά και αργότερα τα νέα στην τηλεόραση, είχαν κάνει τα νεύρα της τσατάλια. Αυτό είχε και ως αποτέλεσμα να φάει λίγο παραπάνω σήμερα απ'ότι συνήθως. Έκοψε ένα μεγάλο κομμάτι βάφλας και το έχωσε στο στόμα της. Το ακολούθησε κι άλλο και μετά κι άλλο, ώσπου τελείωσε τη βάφλα.

Ακούμπησε το πιάτο στο τραπέζι και όρμησε στο υπνοδωμάτιο. Έπεσε ανάσκελα στο κρεβάτι και χάζευε το ταβάνι. Μετά από λίγο ανασηκώθηκε στηριζόμενη στους αγκώνες της και παρατηρούσε το δωμάτιό της. Η μεγάλη άσπρη ντουλάπα, τα δύο κομοδίνα, όλες αυτές οι φωτογραφίες και η ξύλινη πόρτα που οδηγούσε στο μπάνιο.

Μην ξέροντας τι άλλο να κάνει και γνωρίζοντας ότι ο Μπεν θα αργούσε, πήρε τηλέφωνο τη μητέρα της.

"Γεια σου μαμά"
"Ωω Έμα. Δεν μπορώ να το πιστέψω."

Μάλλον έμαθε για το Γιάννη.

"Ήταν τόσο νέος. Τον καημένο. Στεναχωρέθηκα πολύ που πέθανε"
"Ναι μαμά. Το ξέρω. Κι εγώ το ίδιο"

Λέω ψέματα στη μητέρα μου.

Ένιωθε περίεργα μιας και δεν της είχε πει ποτέ ψέματα. Δεν μπορούσε να το αρνηθεί όμως. Ένιωθε καλύτερα τώρα που ήξερε ότι δε θα τον ξανά έβλεπε. Ένιωθε πιο ασφαλής. Οι γονείς της δε γνώριζαν τι είχε προηγηθεί και θα ήταν καλύτερο να παραμείνει έτσι. Συζήτησαν για αρκετή ώρα και η Έμα έκλεισε το τηλέφωνο, αφού την αποχαιρέτησε. Ύστερα πήρε τα ακουστικά της και έκατσε στον καναπέ. Φόρεσε τα ακουστικά της και έβαλε μουσική. Αφού έκλεισε τα μάτια της, προσπάθησε να ηρεμήσει.