Ξανά από την αρχή

Μαγείες

Πλέον ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια. Έμοιαζε με ένα μαύρο πανί στο οποίο είχαν κεντήσει διαμάντια και η Έμα σκεφτόταν ότι δε θα μπορούσε να είναι καλύτερα. Αυτή τη μισή ώρα που οδηγούσε ο Μπεν φάνηκε ατελείωτη στην Έμα. Οδηγούσε με το αριστερό του χέρι ενώ το δεξί του χέρι δε σταματούσε στιγμή να ακουμπάει το δικό της. Χάιδευε το χέρι της από τον αντίχειρα μέχρι τον καρπό και ψηλαφούσε το δαχτυλίδι στο δάχτυλο της. Εκείνη τον κοίταξε χαμογελώντας στο σκοτάδι. Ύστερα άνοιξε λίγο το παράθυρο και ένιωσε τα μαλλιά της να ανεμίζουν. Τού χάιδεψαν το πρόσωπο και σκεφτόταν μεθυσμένος ότι αυτή ήταν η ιδανική για κείνον. Ποτέ δεν είχε ξανά νιώσει έτσι. Τόσο ελεύθερος. Άνοιξε και αυτός το παράθυρο. Κοίταξε το δρόμο μπροστά του και μετά από πέντε λεπτά πάρκαρε το αμάξι μπροστά από ένα ζαχαροπλαστείο.

"Φτάσαμε"

"Ωραία" είπε χαμογελώντας. "Εμ Μπεν;"

"Ναι;"

"Σ'ευχαριστώ πολύ για όλα"

"Δεν κάνει τίποτα. Σού αξίζει"

Αυτή τον φίλησε απαλά και βγήκε από το αμάξι. Αφού κλείδωσε, τύλιξε το χέρι του γύρω από τη λεπτή μέση της και μπήκαν στο κατάμεστο μπαρ.