Ξανά από την αρχή

Μ

Μετά από ένα γρήγορο μπάνιο ο Μπεν ντύθηκε και αφού έβαλε το πορτοφόλι στην τσέπη του, ξεκλείδωσε το ντουλάπι πάνω από το κομοδίνο του και πήρε το μικρό μπλε βελούδινο κουτάκι. Κλείδωσε το ντουλαπάκι, προχώρησε προς την πόρτα και αφού βγήκε έξω, κλείδωσε και άρχισε να κατεβαίνει την πλατιά ξύλινη σκάλα. Στις οχτώ ακριβώς βρισκόταν έξω από το σπίτι της Έμα. Περίμενε υπομονετικά και μετά από λίγα λεπτά, εμφανίστηκε μια ψηλή γνώριμη κοπέλα η οποία τον χαιρετούσε.

Η πριγκίπισσα μου.

Άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού και έκατσε στο δερμάτινο κάθισμα δίπλα του.

"Γεια σου πριγκίπισσα"
"Γεια σου καουμπόι"
"Ώρα για το δεύτερο δώρο σου"
"Είσαι βλάκας! Δεν έπρεπε"

Πήρε το κουτάκι από την τσέπη του και εκείνη τη στιγμή διέκρινε ένα ζευγάρι να φιλιέται με πάθος. Αναγνώρισε αμέσως τη Βανέσα. Ποιος είναι ο άλλος όμως;
Σαν να κατάλαβε τι κοιτούσε, η Έμα γύρισε και αυτή το κεφάλι της και το χαμόγελο έφυγε από τα χείλη της.

"Μπεν;Μπορούμε να φύγουμε σε παρακαλώ;"

Τη μισώ.

"Φυσικά πριγκίπισσα"

Αλλά διαπίστωσε με λύπη ότι μια απογοήτευση είχε κυριεύσει τη φωνή του. Αφού έκανε όπισθεν, βγήκε στον κεντρικό δρόμο και αύξησε ταχύτητα.

"Μπεν; Είσαι καλά;"

Είμαι;

"Ναι μια χαρά. Εσύ;" είπε χωρίς να την κοιτάξει.
"Μπεν μη μού λες ψέματα. Ξέρω ότι δεν είσαι καλά. Βλέπω τη θλίψη στα μάτια σου. Αυτή η γυναίκα σε πλήγωσε πολύ άσχημα. Αυτός που είδες ήταν ο πρώην μου. Ποτέ δεν περίμενα να τον δω εδώ, αλλά μάλλον έκανα λάθος. Ήρθε για να με πληγώσει. Αλλά πραγματικά δε θα ενδιαφερθώ αυτή τη φορά. Μακάρι να κάνεις και εσύ το ίδιο. Θα είναι καλύτερα και για τους δυο μας."

Εκείνος πήρε μια βαθιά ανάσα και σταμάτησε το αμάξι μπροστά από ένα κλειστό ταχυδρομείο. Γύρισε και την κοίταξε για πολλή ώρα.

Τόσο ευαίσθητη αλλά και τόσο δυνατή την ίδια στιγμή.

"Έμα;"
"Ναι Μπεν;"
"Μπορείς να μού υποσχεθείς κάτι;"
"Φυσικά και μπορώ. Τί είναι; Πες το μου"
"Μπορείς να μού υποσχεθείς ότι θα είσαι πάντα εκεί για μένα;Και ότι δε θα με εγκαταλείψεις;Ότι δε θα με πληγώσεις;Γιατί σε χρειάζομαι. Σε χρειάζομαι από τη στιγμή που σε γνώρισα. Η μέρα μου είναι απαίσια όταν δεν είσαι και εσύ μέσα σε αυτή."

Εκείνη τον κοίταξε μέσα στο σκοτάδι και εκείνος μέσα στο λιγοστό φως, διέκρινε την ειλικρίνεια που φώτιζε τα μάτια της.

"Νόμιζα ότι ήξερες ήδη την απάντηση"

Αυτό ήταν. Αυτή η τόσο ανιδιοτελής πράξη τον ράγισε. Δεν άντεξε άλλο. Άρπαξε απαλά το πρόσωπο της με τα χέρια του και τη φίλησε απαλά, σαν να φοβόταν ότι θα σπάσει. Στην αρχή εκείνη δεν ανταπέδωσε το φιλί, αλλά μόνο για μερικά δεύτερα. Δυνάμωσε το φιλί της και τύλιξε τα χέρια της γύρω από το λαιμό του.

Αυτή είναι αυτή που χρειάζομαι.

Φιλήθηκαν για λίγο ακόμα και μετά ξεκόλλησε απαλά τα χείλη της από τα δικά του.

"Μάλλον πρέπει να το κάνουμε αργότερα αυτό, αν θέλουμε να προλάβουμε τη συναυλία"

Εκείνος χάιδεψε τα χείλη της με τα δικά του.

"Κρίμα. Είχαμε μια πολύ λαμπρή συζήτηση"

Εκείνη χαχάνισε και αυτός έβαλε το αμάξι μπρος.