Ξανά από την αρχή

~

Οι μέρες περνούσαν. Περνούσαν γρήγορα αλλά φαινόταν ότι ίσχυε το αντίθετο. Οι ώρες κυλούσαν βασανιστικά αργά μερικές φορές. Πλέον ο Μπεν κοιμόταν στον καναπέ και εκείνη στο δωμάτιό της. Είχαν υποσχεθεί ο ένας ότι θα το πήγαιναν αργά. Δε θα βιάζονταν. Η Έμα πίστευε ότι με αυτόν τον τρόπο, η σχέση τους θα ήταν καλύτερη. Από την άλλη, ο Μπεν πραγματικά προσπαθούσε για εκείνη και δε ήθελε να κάνει τα ίδια λάθη που έκανε με τη Βανέσα. Πλέον όμως η Έμα δεν μπορούσε να το καθυστερήσει. Αγαπούσε τον Μπεν αλλά πονούσε όταν βρισκόταν μακριά της, έστω και αν το "'μακριά" συνοψιζόταν στο ακριβώς δίπλα δωμάτιο. Τα βράδια έπιανε τον εαυτό της να περπατάει στις μύτες μέχρι το σαλόνι, μόνο και μόνο για να τον δει. Ήταν τόσο χαριτωμένος που πονούσε. Δεν ήξερε ότι μπορούσε να βιώσει τόσο έντονα την απουσία ενός ατόμου. Ιδιαίτερα του Μπεν. Αυτό που στην αρχή έμοιαζε με μια ντροπαλή συνάντηση, μετατράπηκε σε ολόκληρη σχέση με τα προσχήματα κολλητού και κολλητής να παραμένουν. Οι σκέψεις της διακόπηκαν όταν άκουσε μια βαθιά εκπνοή από τον καναπέ. Εστίασε το βλέμμα της στον Μπεν. Τα μαύρα του μαλλιά είχαν μπερδευτεί από τον ύπνο και το πρόσωπό του φαινόταν γαλήνιο. Ήρεμο. Τον παρατήρησε για λίγο ακόμα. Το λείο στομάχι του ανεβοκατέβαινε ρυθμικά και η κουβέρτα είχε πέσει στο πάτωμα. Η Έμα δίστασε. Ήθελε πολύ να τον σκεπάσει για να μην κρυώνει, αλλά δεν ήθελε να τον ξυπνήσει. Οι σκέψεις ακροβατούσαν στο μυαλό της μέχρι που τελικά η πρώτη ισορρόπησε και ώθησε την Έμα να τον σκεπάσει. Προχώρησε προσεκτικά προς το μαύρο καναπέ και ευχαρίστησε τον Θεό που στο σαλόνι δεν υπήρχε ξύλινο πάτωμα. Αφού τον έφτασε, πήρε την μπλε κουβέρτα από το πάτωμα και την άπλωσε απαλά πάνω του. Δεν άντεξε και βάλθηκε να τον κοιτάζει ξανά.Τα βλέφαρά του τρεμόπαιξαν και σκέφτηκε ότι μάλλον ήταν ώρα να επιστρέψει στο δωμάτιό της. Βρισκόταν κοντά στο διάδρομο που σύνδεε το σαλόνι με το υπνοδωμάτιο, όταν μια πνιχτή φωνή σταμάτησε τα βήματα της.

"Έμα;"

Αμέσως γύρισε και τον κοίταξε.

"Συμβαίνει κάτι;" ρώτησε εκείνος.

Είχε γείρει στο δεξί του χέρι, ενώ με το αριστερό έτριβε τα μάτια του. Όλη αυτή η κίνηση είχε προκαλέσει την κουβέρτα να πέσει πάλι. Κοίταξε ξανά προς το στήθος του και αργά η ματιά της έπεσε στο στομάχι του. Η ανάσα της στέγνωσε και ξεροκατάπιε. Η λογική τής έλεγε ότι έπρεπε να επιστρέψει στο δωμάτιό της, αλλά η καρδιά της κόντευε να πεταχτεί έξω από την επιθυμία της να τον αγκαλιάσει.

"Έμα;"

"Όχι, τίποτα. Μην ανησυχείς. Απλώς είχα αϋπνίες και ήρθα να πάρω λίγο νερό"

Εκείνος την κοίταξε σοβαρός. Ύστερα πέταξε την κουβέρτα από πάνω του και την πλησίασε αργά.

"Γιατί δε με ξυπνούσες ρε χαζό;"

Επειδή ήσουν τόσο γαλήνιος.

"Επειδή δεν ήθελα. Φαινόσουν τόσο ήρεμος και δεν ήθελα να σε ξυπνήσω"

Την κοίταξε και έσφιξε τα χέρια της στα δικά του, έτσι που ο ένας απείχε από τον άλλο ελάχιστα.

"Δε θα είχα κανένα πρόβλημα αν με ξυπνούσες" είπε και τη φίλησε στο κούτελο.

Τα βλέφαρά της έκλεισαν καθώς τα χείλη του ακουμπούσαν στο κενό ανάμεσα στα μάτια της. Εκείνος ξεκόλλησε απαλά τα χείλη του και της ψιθύρισε.

"Κοίτα ξέρω ότι το πάμε αργά, αλλά θα μπορούσες να κοιμηθείς μαζί μου για απόψε. Αν δε θέλεις, θα το καταλάβω"

"Μπεν δε..δεν ξέρω"

"Σού είπα ότι θα καταλάβω. Εσύ αποφασίζεις" είπε εκπνέοντας στο λαιμό της.

Εκείνη ανατρίχιασε ολόκληρη.

Θα μπορούσα να του σκίσω τα ρούχα.

"Απλώς δεν κοιμάμαι καλά τελευταία" είπε, πλέκοντας τα δάχτυλα της στα δικά του.

Την κοίταξε κατάματα. Στο σεληνόφως τα μάτια του εξακολουθούσαν να είναι σκούρα γκρι, αλλά σε αυτά διακρινόταν πλέον μια ανοιχτή γκρι λάμψη.

"Θες να μού πεις γιατί;" τη ρώτησε και έβαλε τα μαλλιά της πίσω από τα αυτιά της.

"Μάλλον επειδή ανησυχώ απ'όλα αυτά που έχουν συμβεί"

Η ανησυχία τον τύλιξε και η φροντίδα φύτρωσε ένα λουλούδι στην καρδιά του. Ύστερα ακούμπησε το μάγουλό του στο μάγουλό της και της ψιθύρισε.

"Δε θα έπρεπε. Θα έπρεπε να ηρεμήσεις, να ξαπλώσεις και να κοιμηθείς. Είναι εντάξει. Είμαι εδώ."

Εκείνη έγειρε το κεφάλι της και έκλεισε ξανά τα μάτια της. Δε μίλησε για λίγο και αρκέστηκε στο να νιώθει την καρδιά του, που χτυπούσε σταθερά. Άραγε η δική της έτσι χτυπούσε;

"Το ξέρω Μπεν. Νιώθω ασφαλής."

"Χαίρομαι."

Εκείνη τον κοίταξε και χαμογέλασε.

"Και τώρα λέω να σου διηγηθώ μια ιστορία. Μην ανησυχείς. Θα γυρίσω στον καναπέ μετά" είπε και προχώρησε προς το δωμάτιό της.

Την ξάπλωσε απαλά και αφού την σκέπασε, ξάπλωσε δίπλα της.

"Μια φορά κι έναν καιρό..."