ep-24

13.1K 1.3K 190
                                    

Zawgyi

ပုဂၢလိကေဆး႐ုံတစ္ခုရွိ သီးသန္႔ခန္းတစ္ခန္းတြင္ ျဖစ္သည္။ စစ္ရိပ္ေနာင္၏ စိတ္မရွည္ေသာအသံႏွင့္ သုတဉာဏ္၏ တဇြတ္ထိုး ျငင္းဆိုေနသံမ်ားသည္ သာယာလြန္းလွေသာ ေႏြနံနက္ခင္း၏ ေတးသံသာမ်ားပမာ အဆက္မျပတ္ ထြက္ေပၚလာလ်က္ရွိသည္။

" သုတဉာဏ္ ငါ စိတ္မတိုခ်င္ဘူးေနာ္ "

စစ္ရိပ္ေနာင္ အေျခအေနသည္ စနစ္တံျဖဳတ္ထားၿပီး မၾကာခင္ ေပါက္ကြဲေတာ့မည့္ ဗုံးတလုံးကဲ့သို႔ အႏၲရာယ္ရွိသည္။

အကယ္၍ သုတဉာဏ္သာ ယခုအႀကိမ္ေျမာက္ ျငင္းဆန္လိုက္ပါက သူ လုံးဝကို ေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့မည္ျဖစ္သည္။

" ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ဘာသာ စားမယ္ "

ဉာဏ္က ေခါင္းခါရင္း ဆိုသည္။
ထိုေကာင္ေလးသည္ အတိတ္ေမ့ၿပီးကာမွ ပို၍ ေခါင္းမာလာၿပီး ေျပာရဆိုရတာ အလြန္ကို လက္ေပါက္ကပ္လာဟု စစ္ရိပ္ေနာင္ေတြးမိသည္။

" မင္းက ဒီလက္နဲ႔ ဘယ္လိုစားမွာလဲ။ ျဖစ္ႏိုင္တာကို ေျပာကြ "

သူ ထိုသို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ တထစ္ေလ်ာ့သြားၿပီး စူပုပ္ပုပ္မ်က္ႏွာျဖင့္ အတြန္႔တတ္သည္။

" ဒါဆို ေမေမကို ေခၚေပးဗ်ာ "

အရင္ရက္ေတြက အန္တီေအးက ခြံ႕ေကၽြးေသာေၾကာင့္ ထိုေကာင္ေလးသည္ သူ႔အေမကို အခန္းထဲ မ်က္လုံးေ၀့ လိုက္ရွာေလသည္။

" ဟ အန္တီေအးက အိမ္ျပန္သြားတယ္ေလ။ မင္းကိုလာၾကည့္ရ လူနာေတြကိုၾကည့္ရနဲ႔ အန္တီေအးခမ်ာ နားေတာင္မနားရဘူး။ စကားမ်ားမေနစမ္းနဲ႔ကြာ "

" ဒါဆို ကၽြန္ေတာ့ဘာသာ စားေတာ့မယ္ "

မေန႔က ေရႊျပည္မိုး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွ ၿမီးရွည္ကို စားခ်င္လွပါခ်ည္ရဲ႕လို႔ ပူစာေသာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာေရွ႕ေရာက္ ပြဲေတာ္တည္ခင္းထားရသည္။ အ႐ိုးအက္သြားသျဖင့္ ညာဘက္လက္ကို ေက်ာက္ပတ္တီးစီးထားေသာေၾကာင့္ စားရသည္မွာ သိပ္အဆင္ေျပမွာ မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒီကလူက ခြံ႕ေကၽြးမည္ဆိုေသာ္လည္း လက္မခံ။

မရွည္တတ္ေသာ စိတ္ကို ဆြဲဆန္႔ထားရသည္မွာ စစ္ရိပ္ေနာင္အတြက္ အပင္ပန္းဆုံးလုပ္ငန္း ျဖစ္သည္။

Fortune Where stories live. Discover now