Ruby's Crown

3.2 verhuizing

Twaalf jaar geleden (Ruby is zeven)

'Mase!' lach ik. Mase heeft net een hele grappige mop vertelt. Hij lacht met me mee. Even later zijn we klaar met lachen en gaan we weer verder met spelen.

'Kijk!' roept Mase ineens. 'Een veertje!' Hij rent ernaartoe en pakt het op. Hij komt weer terug en veegt het veertje over mijn arm.

'Stop! Dat kietelt!' Ik lach en ren weg. Mase komt achter me aan en houdt het veertje voor zich uit. We lachen hard en ik zie dat mama en de moeder van Mase voor het raam staan te kijken naar ons. Ze glimlachen beiden naar ons en gaan dan weer verder met hun gesprek.

'Ik ben moe,' zucht Mase na een tijdje.

'Ik ook. Zullen we wat gaan drinken binnen?' Mase knikt en we gaan naar binnen. Onze moeders zitten op de bank en we gaan erbij zitten. Ik pak mijn beker met limonade van tafel en drink alles in één keer op. 'Op,' zeg ik trots. Als Mase zijn drinken ook op heeft, gaan we binnen verder met spelen.

'Jullie gaan over drie dagen, niet?' vraagt mama.

'We gaan over twee dagen al. Ik zou willen dat het langer zou zijn, maar het is niet anders.'

'Is hij er ook van op de hoogte dat je vertrekt?'

'Nee, gelukkig niet. Ik zie het nog best wel gebeuren dat hij me achterna komt. Hij probeert al weken contact op te nemen, ondanks het contactverbod.'

'Als je echt last van hem hebt, kun je aangifte doen. Dat weet je toch? Als je niet alleen wilt, ga ik met je mee. Je hoeft niet bang voor hem te zijn. Hij kan je niks aandoen, want dan verdwijnt hij nog een keer de bak in.'

'Dat weet ik, Camila, maar dat is niet nodig. Over twee dagen gaan we weg. Ik wil het er verder niet meer over hebben. Hij is verleden tijd en ik wil nu gewoon nog een laatste gezellige dag hebben met jou en de kinderen, aangezien ik je daarna waarschijnlijk niet meer ga zien.'

Waarom zou ze mama niet meer zien en waar zou ze naartoe gaan? Zou ze op vakantie gaan?

Na twee uur staat mama op van de bank. De moeder van Mase staat ook op en ze omhelst mama. 'Het ga je goed,' zegt mama. Ze fluisteren nog wat dingen die ik niet kan verstaan en dan komt mama naar mij toe. 'Ga je mee, Ruby. Zeg je Mase nog gedag?' Ik knik en zwaai naar hem.

'Tot de volgende keer, Mase!'

• • •

'Gaan we morgen weer naar Mase?' Ik kijk mama vragend aan terwijl ik de deken over me heen sla.

'Robijntje, dat kan niet. Mase is verhuisd vandaag.'

'Verhuisd? Waar woont hij nu dan en waarom kan ik nier naar hem toe?'

'Hij woont nu in Nieuw-Zeeland. Je kunt niet naar hem toe, want dat is veel te ver weg. Het spijt me, liefje.' Een traan rolt over mijn wang als ik bedenk dat ik Mase nooit meer zal zien. Mama kijkt ook heel erg verdrietig.

'Maar we hebben helemaal geen afscheid genomen?'

'Ik weet het, Robijntje, maar je vindt wel een nieuwe vriend. Ga nu maar lekker slapen, want het is al laat.' Ze drukt een kus op mijn voorhoofd en staat dan op van het bed. 'Welterusten.' Dan gaat de lamp uit en gaat de deur dicht.

• • •

Huilend stap ik uit het bed. Waarom is Mase nou weg? Hij heeft niet eens een afscheidsknuffel gegeven en dat doen we normaal wel. Ik heb de hele nacht gehuild. Ik snap er helemaal niks van. Waarom ging hij nou weg?

'Ruby, liefje, heb je goed geslapen?' Mama komt mijn slaapkamer binnen en ziet dan dat ik huil. 'Wat is er, liefje?'

'Mama, waarom is Mase weg? Mase mag niet weg zijn. Met wie moet ik nu spelen?' Mama gaat op mijn bed zitten en tilt mij op haar schoot.

'De mama van Mase moest verhuizen voor haar werk. Daarom moest Mase mee.'

'Maar waarom dan? Mase had toch ook hier kunnen komen wonen? Dan konden we nog samen spelen en vlinders vangen in zijn netjes.' Mama veegt een traan bij me weg.

'Mase moet ook bij zijn mama wonen, liefje. Net zoals jij bij mij woont. Jij zou toch ook niet zomaar bij iemand anders' mama gaan wonen als ik weg zou gaan?' Ik schud langzaam mijn hoofd.

'Maar waarom ging de mama van Mase dan weg?' Mama veegt een plukje haar uit mijn gezicht en glimlacht, maar het ziet er niet echt vrolijk uit.

'Ze heeft een nieuwe baan in Nieuw-Zeeland gekregen en ze kan niet vanuit Aqua Aura elke dag op en neer naar Nieuw-Zeeland. Dat is veel te ver weg.'

'Komen ze dan nooit meer terug?'

'Ik weet het niet, Ruby, ik weet het niet.' Het laatste is bijna niet meer te horen.

'En waarom heeft Mase geen afscheidsknuffel gegeven? Want dat doet hij altijd! Dat is toch ook niet aardig!' Ineens ben ik boos. Het is toch helemaal niet netjes om geen echt afscheid te nemen?

'Het spijt me, Ruby.' Ze zet me neer op de grond en staat dan op van mijn bed. 'Ga je mee ontbijten?' Ik knik en pak mama's hand vast. Ik kijk naar haar op en zie dat ze naar me glimlacht. Mama neemt me mee naar de grote ontbijtkamer en tilt me op, om me in de grote stoel neer te zetten.

'Wat is er, robijntje?' vraagt papa aan mij. 'Waarom huil je?'

'Omdat Mase weg is!'

'Misschien komt hij nog terug?'

'Lieverd, niet doen. Geef haar geen hoop,' zegt mama heel zacht, maar ik kan haar toch horen.

'Komt hij dan echt nooit meer terug?' Ik begin nog harder te huilen en papa komt naar me toe. Hij tilt me op van mijn stoel, gaat zelf zitten en zet mij dan op zijn schoot.

'Robijntje, het komt wel goed. Je krijgt wel een nieuw vriendje om mee te spelen. En anders kopen we een hond voor je. Dan kun je toch met iemand spelen.'

'Maar honden zijn eng. Ik wil met Mase vlinders vangen.'

'We vinden wel een oplossing, goed? Tot die tijd ga je gewoon vrolijk doen. Ga je nu lekker een broodje eten?' Ik knik en papa pakt een broodje uit de mand voor mij. 'Moet ik hem doormidden snijden?' Alweer knik ik en papa snijdt het broodje in twee helften.

'Mag ik pasta?' Papa pakt de pot chocoladepasta en smeert het op mijn broodje.

'Smakelijk eten, robijntje.' Ik pak het broodje en stop een grote hap in mijn mond. Papa en mama maken ook een broodje klaar en gaan dan ook eten.