Ruby's Crown

15.1 quiche

Uiteindelijk neem ik toch zijn hand aan. 'Ik ben Ruby.'

'Misschien is het een goed idee om elkaar beter te leren kennen. Dan weet ik iets beter waar jij wel en niet over wilt praten en kun jij mij meer leren vertrouwen.'

'Oké, prima.' We gaan weer zitten op de bank en ik kijk naar de televisie, waar nog steeds niet veel beweging te zien is. De camera blijft mijn moeder en de rebel op het podium filmen en laat de rest van de zaal buiten beeld. Zo krijg ik geen inzicht in hoeveel mensen er in de zaal zijn en wie er zijn.

'Hoe ben je hier gekomen? Dit is nou niet echt een plek waar je aan denkt als je vlucht.'

'Ik ben uit het paleis gevlucht nadat mijn neef en zijn mannen begonnen met hun staatsgreep. Ik kwam uit in het bos naast het paleis en kwam bij een meisje wat me mee naar huis nam. Uiteindelijk was het daar niet meer veilig en ben ik naar de andere kant van het bos gevlucht. Ik ben bij een gezin in huis gekomen, waarna ik ook daar weg moest. Toen ben ik weer weggevlucht en uiteindelijk kwam ik in dit dorp terecht. Ik kwam bij je moeder in huis en moest vlak daarna weer vluchten. Ze vertelde me over deze plek en dat je me wel kon helpen.'

Het blijft stil aan zijn kant en ik weet niet zo goed wat ik nu moet doen. Ik heb toch niks verkeerds gezegd? Hudson kijkt me niet aan, maar kijkt naar de televisie voor ons. Ik volg zijn blik en kijk met een gepijnigde blik naar de doodsbange mensen die in beeld zijn.

We staren minutenlang naar het scherm, hopend op een positieve verandering. Er gebeurt echter niks en ik weet niet of ik daar tevreden mee ben of niet.

'Het moet vast moeilijk voor je zijn om je eigen moeder daar te zien zitten.' Zijn opmerking komt uit het niets en ik slik. Ik wil er niet over nadenken dat mijn moeder daar zit en waarschijnlijk niet meer levend die zaal uit kan komen.

'Uh-huh,' is het enige wat ik uitbreng.

'Koningin Camila is altijd zo zorgzaam en aardig voor iedereen. Altijd al geweest. Ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die haar zoiets aan kunnen doen. En dat diegene dan ook nog familie moet zijn.' Zijn woorden maken me emotioneel en voor de zoveelste keer vandaag beginnen de tranen te rollen. 'Hé, Ruby, het komt goed. Ik weet zeker dat de politie al een heel eind op weg is om alle rebellen op te pakken en op te sluiten.' Hij slaat wat ongemakkelijk een arm om me heen en probeert me te troosten.

Ik wil hem geloven. Geloven dat de politie al bijna alle rebellen heeft opgepakt. Maar ik weet dat dat niet zo is. Hudson bedoelt het geruststellend, dat weet ik, maar ik weet ook dat het niet de waarheid is. Er was zoveel beveiliging in die zaak vanochtend en toch waren er zo veel rebellen met wapens. Het kan niet anders dan dat de rebellen ook bij de politie en de beveiliging zitten. Bart had dit anders nooit zover kunnen laten komen.

Ik weet niet hoe lang we aan het kijken zijn naar het scherm, maar op een gegeven moment komt de verslaggever weer in beeld. In zijn blik is opluchting te zien, gecombineerd met angst en verdriet. Hij begint te fluisteren in de camera. 'De politie en het leger hebben de zaal omsingeld en zijn bezig om ons te bevrijden. De rebellen in de zaal dreigen echter om de koningin te vermoorden als ze binnen komen vallen.'

Precies op dat moment begint de rebel bij mijn moeder weer te schreeuwen. 'Als jullie ook maar één deur van deze zaal openen, leeft jullie geliefde koningin niet meer!' schreeuwt hij hard. Hij zet zijn pistool tegen haar hoofd en kijkt de zaal rond. 'En jullie, als iemand van jullie ook maar één stap verkeerd zetten, is de koningin dood en zijn jullie allemaal de volgende.'

'Shit,' hoor ik Hudson zacht vloeken. Ik zit versteend te staren naar het beeld. Alsjeblieft, laat dit goed aflopen. Alsjeblieft laat iedereen hier levend uitkomen. 'Hé, Ruby, dit komt goed, oké. Je moeder en alle andere mensen in die zaal overleven dit. Ik weet zeker dat de politie een plan heeft.' Hudsons woorden stellen me niet gerust.

Ik zie dat de rebel bij mijn moeder iets in zijn oortje te horen krijgt en een paar meter bij haar vandaan loopt, waarna hij iets terugzegt. Helaas kan ik niet ontcijferen wat hij zegt.

'Heb je honger? Ik denk dat je al een tijd niet meer gegeten hebt en ik kan wel iets voor je maken als je dat wilt.' Ik heb eigenlijk helemaal geen honger. De angst zorgt ervoor dat al mijn eetlust weg is. Toch dwing ik mezelf om zijn aanbod aan te nemen. Ik moet íets eten om niet flauw te vallen van alle stress en inspanningen.

'Ja, bedankt.' Ik glimlach klein naar hem en hij loopt naar de keuken. Hij pakt een pan en wat spullen uit de koelkast en begint dan iets te maken. Ik blijf kijken naar het scherm, maar ik zie nog wel zijn gespierde rug door zijn strakke shirt en ik zou afgeleid zijn als er niet zo'n afschuwelijke situatie zou zijn. Afleiding zou fijn zijn nu. Héél even niet denken aan alle ellende. Al is het maar voor een seconde.

Even later komt hij terug met twee borden eten, waarvan ik geen idee heb wat het is. Het lijkt wel een soort quiche, maar anders dan de soorten quiche die ik ooit heb gehad. Hij zet de borden op tafel en kijkt me glimlachend aan. 'Dit is een zelfverzonnen recept. Mijn moeder is er dol op. Er zitten gebakken aardappelschijfjes, verschillende groenten en stukjes kip bij. Ik weet niet of je het lekker vindt. Als je het niks vindt, maak ik wel wat anders.'

Ik neem een hap en laat de smaak goed doordringen op mijn tong. Mijn ogen worden groot. 'Dit is heerlijk, Hudson. Wat is je geheim?' mompel ik met nog wat eten in mijn mond. Niet heel charmant, maar ik kan er niks aan doen. Het is gewoon heerlijk.

'Bedankt.' Hij lacht kort. 'Ik heb al wat ingrediënten gebakken voordat ik de quiche maakte, waardoor het net een andere smaak krijgt.'

'Je moet dit recept verkopen aan restaurants. Ik weet zeker dat je rijk kan worden met dit recept.'

'Bedankt voor de tip,' lacht hij. Daarna blijft het stil tussen ons. Ik neem nog een paar happen en krijg dan echt niks meer door mijn keel.

'Hé, sorry van straks. Ik had niet zo moeten overreageren.'

'Het is goed. Misschien een brutale vraag die ik nu ga stellen, maar hoe lang ben je van plan te blijven?'

'Geen idee, totdat het weer veilig is om naar het paleis te gaan.'

Ik beloof dat er nog meer drama komt. Het duurt even, maar het komt.