Ruby's Crown

10.2 verhuizen

Twaalf jaar geleden (Mase is acht)

'Heb je alles, Mase?' Mama staat in de deuropening met een doos in haar handen. Ze ziet er een beetje verdrietig uit, maar daarna glimlacht ze.

'Ik heb alles, mama, maar waarom moet ik al mijn speelgoed inpakken?'

'Omdat we in een ander huis gaan wonen, liefje.'

'En de boomhut dan? Gaat die mee?'

'Nee, liefje, die blijft hier, maar het nieuwe huis is ook heel mooi en daar kun je ook leuk spelen.'

'Echt waar? Is mijn kamer daar ook groen?'

'Nee, nog niet, die moeten we nog groen verven. Misschien kan er zelfs een tent in jouw kamer, dan kun je daarin spelen.'

'Wow! Dat wil ik! Dan kan ik samen met Ruby spelen in de tent.' De glimlach van mama's gezicht gaat ineens weg en ik kijk haar verrast aan. 'Wat is er, mama?'

Ze zet de doos neer en komt voor me op haar knieën zitten. Ze zucht heel diep en kijkt me verdrietig aan. 'Liefje, het huis is niet in Aqua Aura. Het nieuwe huis is in Nieuw-Zeeland.'

'Waar ligt dat?'

'Dat ligt aan de andere kant van de zee, ver weg. Ruby kan niet meer komen spelen bij ons.'

'Dan ga ik toch bij Ruby spelen?'

'Dat kan niet, Mase, dat is veel te ver weg en ik heb het geld daarvoor niet. Het spijt me, liefje, maar ik denk niet dat je Ruby nog ziet.'

'Maar ik wil met Ruby kunnen spelen! Ik wil niet verhuizen. Ik blijf hier wonen!' Ik open de doos met mijn speelgoed weer en begin met uitpakken, maar mama stopt alle spullen weer terug in de doos. 'Ik blijf hier!' krijs ik.

'Mase, je kunt niet alleen hier blijven.' Mama blijft heel rustig.

'Nee! Ik blijf hier bij Ruby!' Tranen rollen over mijn wangen en ik stamp boos op de grond met mijn armen over elkaar. Mama kan me toch niet zomaar meenemen?

'Amber?' Mijn zus komt even later mijn kamer in. 'Kun je even komen helpen?'

'Wat?' snauwt ze.

'Ben jij ook al zo boos?' zucht mama verdrietig.

'Wat denk je zelf? Je haalt me weg bij al mijn vriendinnen. Ik moet gaan wonen in een land waar ik de taal niet spreek, opnieuw vriendinnen maken, mijn eigen plekje achterlaten, mijn leven helemaal opnieuw beginnen en nu zal ik pap nooit meer zien.'

'Zeg nooit meer iets over je vader. Dat je hem een paar keer hebt gezien, was verkeerd. Die man is niet goed voor je.'

'Waarom dan niet? Pap geeft anders nog steeds geld aan je zodat je voor ons kunt zorgen. Ik ben echt wel slimmer dan dat jij denkt, mam! Waar heb je anders het geld vandaan gehaald om Mase een boomhut te geven voor zijn verjaardag. Dat komt van pap af. Hij was hartstikke aardig toen ik bij hem was en zou nooit verhuizen zonder dat met ons te overleggen!' Amber kijkt mama woedend aan en ik kijk bang toe. Ik heb Amber nog nooit zo boos gezien, zelfs niet toen ik haar spiegel groen had geverfd.

'Amber, dit doen we niet met je broertje erbij.'

'Waarom niet? Mag hij niet weet hoe verschrikkelijk jij bent door ons weg te houden bij onze vader?'

'Amber!' schreeuwt mijn moeder nu kwaad. 'Ga weg hier. Ik hoef je voorlopig niet te zien tot we gaan. Je pakt al je overige spullen in en blijft in je kamer tot ik je weer roep. En als je nog één woord durft te zeggen over hoe slecht ik ben door jullie weg te houden bij jullie vader, heb je pas echt een groot probleem.' Mama's ogen spuwen haast vuur, net zoals in de stripverhalen.

Amber zucht kwaad en gaat dan mijn kamer uit. Mama draait zich om naar mij met een uitdrukking op haar gezicht die ik niet kan plaatsen. 'Mase, sorry dat je dit moest horen. Ik had je hier graag buiten gehouden. Luister maar niet naar wat je zus zegt.'

'Heb ik wel een papa?'

'Ja, liefje, maar hij is heel slecht voor jullie en het is beter als je hem niet leert kennen.' Haar ogen glinsteren en ze slaat haar arm over me heen. 'Het spijt me, Mase, maar je kunt hem echt niet ontmoeten. Het was fout om te denken dat het goed was om Amber hem te laten ontmoeten.' Mama mompelt zacht en ik hoor bijna niet wat ze zegt, waardoor ik helemaal niets meer begrijp van haar verhaal.

Mama laat me los en staat op. 'Kom je zo nog even wat drinken met wat lekkers? Ik heb Chocomel en koekjes.' Ze veegt even onder haar ogen en loopt dan mijn kamer uit.

Ik ga zitten op de vloer en kijk dan naar mijn lege kamer. Ik wil helemaal niet weg. Ik wil hier blijven. Ik vind mijn kamer leuk zo en ik wil geen tent in mijn kamer als ik niet met Ruby kan spelen. Ik wil helemaal geen nieuwe groene muur, ik wil deze groene muur. En ik wil mijn boomhut houden. In mijn boomhut staan leuke tekeningetjes van Ruby en van mij, onze namen en vlindertjes.

Ineens gaat de bel. Ik ren mijn kamer uit en blijf bovenaan de trap staan als ik zie dat mama de deur al heeft geopend. Ik kan haar gezicht niet zien, maar volgens mij vindt ze de man aan de deur niet zo aardig, want ze begint boos te praten.

'Ga weg hier! Ik hoef jou nooit meer te zien. Na alles wat je me hebt aangedaan, verdien je het niet om je kinderen nog te zien. En jij weet net zo goed als ik dat ik naar de politie stap als je naar de rechter stapt om je kinderen te zien. En je weet ook net zo goed als ik dat de rechter mij gelijk zal geven en jou de bak in laat draaien!'

'Daylin-.' Mama kapt de man snel af.

'Ga weg. Nu.'

'Alsjeblieft, laat me mijn kinderen nog één keer zien, voordat je vertrekt. Daarna zul je nooit meer iets van me horen. Ik heb nog steeds spijt van alles wat ik je hebt aangedaan, dat weet je. Ik hou nog steeds van je, dat weet je ook, maar ik zal accepteren dat je mij niet meer wilt zien. Laat me alsjeblieft mijn kinderen nog één allerlaatste keer zien.' Zijn kinderen? Is dat papa? Ik schud mijn hoofd. Nee, dat kan papa niet zijn. Papa was een slechte man en slechte mannen zien er ook slecht uit, terwijl deze man heel aardig lijkt.

'Nee, ga weg. Dat je Amber hebt gezien, was toeval en heel slecht voor haar. Je had je gezicht hier nooit meer mogen laten zien. Ze noemt me een slechte moeder, omdat ik haar weg hou bij jou. Ik laat dat niet gebeuren bij Mase.'

'Daylin, alsjeblieft,' smeekt de man. Amber staat ineens naast me.

'Ben je hen aan het afluisteren?' fluistert ze zacht. Ik knik klein. 'Je vraagt je vast af wie die man is, of niet?' Weer knik ik. 'Dat is onze vader.' Geschrokken kijk ik haar aan. Dus hij is het toch wel.

'Nee, Jeremiah. Na alles waar je mee doorheen hebt geduwd zonder er voor me te zijn, hoef ik je niet meer te zien. Vaarwel.' Daarna gooit ze de deur dicht en is de kans om mijn vader ooit nog te zien verdwenen.

Iets meer familiegeschiedenis van Mase... Wat denken jullie dat er is gebeurd?