De negentienjarige Ruby is de troonopvolgster van het kleine land Aqua Aura, ergens in de oceaan tussen Australië en Nieuw-Zeeland. Alles loopt normaal, voor zover dat kan voor een prinses. Er is geen enkele burger die ook maar íets te klagen heeft...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Drie jaar geleden (Ruby is zestien)
Zodra ik een stap op vaste bodem zet, voel ik me weer een stuk veiliger. Vliegen is nooit zo mijn ding geweest, maar als troonopvolger moet ik vaak mee naar staatsbezoeken. Zeker nu ik wat ouder ben. Ik ben al één keer eerder in Australië geweest, maar dat was niet heel belangrijk. Dat was meer een vakantie dan een verplicht bezoek. Mijn ouders zijn al jaren bevriend met de koning en koningin van Australië.
Ik heb hun zoon, James, één keer ontmoet toen ik twaalf was. Hij is twee jaar ouder dan ik en is nu dus achttien. Hij is erg aardig, maar heel veel kan ik me niet meer herinneren van ons gesprek. Ik weet alleen nog dat hij een broertje en een zusje heeft, maar ik heb geen idee hoe oud die nu zijn.
En hij probeerde me te kussen.
Eerlijk gezegd, weet ik niet zo goed wat ik van dit staatsbezoek moet verwachten. Ik heb al een paar keer eerder een staatsbezoek meegemaakt, maar dit is anders. Mijn vorige ontmoeting met James eindigde heel ongemakkelijk en aangezien we nu beiden ouder zijn en meer verantwoordelijkheid krijgen, zullen we elkaar vaker moeten zien.
De rit naar het paleis verloopt snel en rustig. Binnen een half uur staan we in de ontvangsthal van het koninklijk paleis, waar de koning, koningin, prins James, de jongere prins en de prinses ons op staan te wachten. Ze begroetten allemaal, eerst mijn vader, dan mijn moeder en daarna ben ik aan de beurt. De begroeting met James verloopt wat ongemakkelijk. Hij heeft dus onthouden hoe onze laatste ontmoeting eindigde.
Er komt een dienstmeisje bij ons staan, die ons vraagt mee te gaan naar de eetzaal. Onderweg neem ik het paleis in me op. De hal ziet er ruimer uit dan hij in werkelijkheid is en de muren van de gang die eraan vastzit, hangen vol met schilderijen van koningen van Australië, hun koninginnen en kinderen. We komen aan in de eetzaal, die ook weer veel ruimer oogt dan hij in werkelijkheid is. We gaan allemaal aan tafel zitten. James zit tegenover mij.
Het diner gaat langzaam voorbij en naderhand ben ik moe van al het gepraat. Mijn ouders en het koningspaar van Australië moesten blijkbaar een hoop dingen bijpraten die niks met het besturen van een land of handel te maken hebben. James keek vaak naar mij, maar ik probeerde mijn ogen zoveel mogelijk op mijn bord en de volwassenen aan tafel te houden.
Een dienstmeisje dat toegewezen is aan mij voor dit staatsbezoek neemt me mee naar mijn kamer. 'Als u nog iets nodig hebt, hoeft u alleen maar op dit knopje te drukken en dan kom ik eraan.' Ze wijst naar een knopje naast de deur. Er staat een ouderwetse bel in gegraveerd. Ik knik dankbaar naar het meisje en dan verlaat ze mijn kamer. Ik besluit om me om te kleden. Deze jurk zit nou eenmaal niet heel comfortabel. Daarna zet ik de televisie aan om me niet te vervelen.
Na een klein halfuurtje wordt er zacht op de deur geklopt. Ik sta een beetje verward op. Wie klopt er zo laat nog aan?
'James?' vraag ik verbaasd. Wat doet hij hier?
'Shht, niet zo hard. Ze mogen niet weten dat ik hier ben. Kan ik binnenkomen?' Ik knik en laat hem mijn kamer binnen. We gaan op de bank zitten en ik kijk hem aan, wachtend op een verklaring voor zijn late bezoek. 'Sorry, dat ik zo laat kom. Ik wilde je iets vragen waar geen andere mensen bij zijn.' Hij krabt ongemakkelijk in zijn nek.
'Mij iets vragen?' We hebben elkaar alleen begroet en verder hebben we geen woord gewisseld. Wat moet hij me vragen? En waarom is dat zo belangrijk dat niemand dat mag weten?
'Morgenavond is er een lichtshow in de stad. Heb je zin om met me mee te gaan?'
'Een lichtshow?'
'Ja, het is echt heel mooi. Operahouse wordt dan helemaal verlicht en er is een soort show te zien. Er zijn vuurwerk en laserstralen te zien door de hele stad. Er is elk jaar een ander thema. Dit jaar is het thema natuur en ik wil er echt graag naartoe. Ik dacht dat je misschien wel mee wilde.'
'Dat lijkt me heel leuk, James. Ik ga graag mee, maar mensen gaan ons herkennen en ik heb eerlijk gezegd geen zin om weer volop in de persbladen te staan.'
'Vermommingen bestaan en er staat een auto voor ons klaar die alleen wordt gebruikt voor privézaken en dus nooit gezien is als koninklijke auto.'
'Je hebt alles al geregeld, of niet?'
'Ja, eigenlijk wel. Ik had al een vermoeden dat je vragen zou stellen en heb elke vraag die ik kon bedenken al verzekerd van een antwoord.'
'Ja, vast,' antwoord ik sarcastisch. Ik geloof helemaal niks van dat hij een tijd nagedacht heeft over alle vragen die ik mogelijk kan stellen.
'Oké, goed, misschien heb ik een paar mensen gevraagd om me te helpen, maar er zijn zoveel mogelijkheden dat het moeilijk is om ze allemaal te bedenken.' Ik grijns klein naar hem. Ik zei het toch. 'Maar, wat zeg je ervan? Ga je mee?'
'Ik ga mee,' glimlach ik naar hem. Hij geeft me een tevreden lach terug en kijkt dan naar de televisie.
'Wat ben je aan het kijken?'
'Ik heb werkelijk geen idee. Ik was gewoon aan het zappen en toen kwam ik op deze film uit. Ik heb het begin gemist en nu het middenstuk ook, maar ik begreep toch al niet goed wat er nou allemaal aan de hand was.' Het blijft weer stil, maar het voelt niet ongemakkelijk.
We kijken de film samen af en praten ondertussen over onze levens. Het is bijna twaalf uur als James opstaat. Ik sta ook op en loop met hem mee naar de deur. 'Ik vond het erg gezellig, Ruby. Slaap lekker en tot morgen. Morgen zal een drukke dag worden, maar ik weet zeker dat het gezellig wordt.'
Ik glimlach naar de jongen voor mij. 'Slaap lekker, James.'
