De negentienjarige Ruby is de troonopvolgster van het kleine land Aqua Aura, ergens in de oceaan tussen Australië en Nieuw-Zeeland. Alles loopt normaal, voor zover dat kan voor een prinses. Er is geen enkele burger die ook maar íets te klagen heeft...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Zeven jaar geleden (Ruby is twaalf)
Vandaag is het Aqua Auradag. We gaan vandaag naar onze hoofdstad, Tiffany City. Vannacht heb ik niet goed geslapen. Ik heb altijd al een hekel gehad aan Aqua Auradag, niet omdat ik dan zoveel mensen zie, maar omdat ik niet tegen al die camera's kan. Ik vind het gewoon niet leuk om de hele dag camera's in mijn gezicht te hebben. Ik vind het leuk om mensen te ontmoeten, maar ik wil ook een keer mensen ontmoeten die me niet alleen zien als prinses. Mensen die me gewoon behandelen als mens en niet als prinses. Mensen waar ik mee kan lachen, ruziën en huilen.
'Ben je bijna klaar, Ruby?'
'Ja, ik kom eraan!' Ik doe snel mijn ballerina's aan en loop dan mijn kamer uit. Ik loop samen met Tanya naar de aankomsthal en zie dat mijn vader er al staat.
'Je ziet er prachtig uit, Ruby.' Ik heb een blauw jurkje aan met rode bloemen. Mijn haren zitten in een nette knot op mijn hoofd en ik heb een ketting met een robijn om mijn nek. Mijn vader draagt een donkerblauw pak met een lichte groene glans. Mijn moeder komt de hal in en komt bij ons staan.
'Goedemorgen,' begroet ze ons. Pap en ik begroeten haar terug.
'Bent u klaar om te gaan?' De beveiliger die al een tijd bij ons staat, spreekt eindelijk. We knikken en lopen achter de beveiliger aan. Buiten staat de koets met vier witte paarden al klaar. Ik loop naar de koets toe, terwijl ik de dieren zo veel mogelijk vermijdt en niet eens aankijk. Ik ben bang voor paarden. Maar dan ook echt heel erg bang. Nadat ik op televisie heb gezien dat iemand van een paard afviel tijdens het springen, is mijn interesse voor paarden nog minder geworden dan het al was. Ik vind ze groot, sterkt en eng en ik zal nooit van mijn leven op een paard stappen, of überhaupt aanraken.
We stappen in de koets en rijden dan weg. De hoofdstad ligt op een afstand van een klein uurtje van het paleis. Ik vind het doodeng in de koets, want misschien slaan de paarden op hol en dan worden wij meegetrokken, maar mijn ouders lijken daar geen last van te hebben. Er staan veel mensen langs de rand van de weg om een glimp van ons op te vangen. Mijn ouders zwaaien naar de mensen en ik glimlach.
Het is toch een bijzonder gevoel dat er zoveel mensen aan de kant van de weg staan, speciaal om ons te zien. Ik heb een hekel aan het prinsessenleventje, maar ik vind de aandacht van het volk ergens toch wel leuk. Ik begin ook te zwaaien.
Na een uur komen we eindelijk aan bij Tiffany City. De eerste gebouwen die ik zie, zijn vrolijk versierd met de kleuren van Tiffany-edelstenen en de kleuren rood en groen, de kleuren van de edelstenen van mijn vader en mij. De mensen staan al vrolijk op ons te wachten achter de dranghekken. De koets stopt en al het mijn beurt is om uit te stappen, doe ik dat zo snel mogelijk om weg te zijn bij de paarden. Mijn ouders en ik lopen samen naar het verzamelpunt waar we oom Sarder, tante Christina en Bart ontmoeten.
Onderweg geef ik mensen de hand en maak ik foto's met mensen. Bij de verzamelplaats aangekomen, gaan we wachten op de rest van de familie. Oom Sarder, tante Christina en Bart zijn er al snel. Voordat we gaan, bereid ik mezelf snel voor op wat de rest van deze drukke dag. Dan stappen we door de deur. Meteen worden we begroet door veel mensen en de burgemeester. Hij houdt zijn speech en leidt ons door de gecreëerde weg.
De bevolking van Tiffany City heeft allemaal leuke activiteiten gepland voor ons, maar ik weet nog niet wat. Na een stukje wandelen, komen we aan bij een podium. Er staat een jong meisje van mijn leeftijd te zingen en om haar heen zijn verschillende dansers. De stem van het meisje klinkt zo mooi en ik begin lichtelijk jaloers te worden op het meisje. Ze zingt in het Aurariaans over ons koningshuis, maar vooral over ons mooie land.
Als ze klaar is met haar liedje, begint iedereen luid te klappen. Mijn vader en moeder lopen naar haar toe en geven haar een compliment. Ik doe het voor de beleefdheid ook maar en dan moeten we weer verder. Als we een straat inlopen, begint iedereen in het publiek ineens het volkslied te zingen. Het is een eigen versie van het volkslied met een sneller ritme, wat ervoor zorgt dat het veel leuker klinkt.
Mensen hebben hun handen weer uitgestoken en ik schud zoveel mogelijk handen. Ik probeer ook kleine gesprekken aan te knopen, maar dat lukt nog niet zo goed. We lopen weer verder en komen aan bij een groot grasveld waar kinderen aan het sporten zijn. Ik zie een voetbalveld, een volleybalnet en een paar mensen die paardrijden. Daar moet ik dus even uit de buurt blijven. Ik loop naar het volleybalveld en kijk toe. Een meisje van mijn leeftijd vraagt of ik mee wil doen en ik knik.
Na een paar minuten komt een assistente tegen me zeggen dat ik ook even op andere plekken moet kijken en stop ik met volleyballen. Het was eigenlijk best leuk om te doen. Ik ga kijken bij het voetballen, omdat ik zo ver mogelijk uit de buurt wil blijven bij de paarden. Ze zijn niet heel groot, maar groot genoeg om mij angst aan te jagen.
Na een paar minuten lopen we weer verder. De volgende straten zijn leuk versierd en er staan veel mensen. Ik schud weer veel handen en beantwoord de vragen die ik mag beantwoorden. Op het volgende plein zijn verschillende marktkraampjes opgesteld. Als we dichterbij komen, zie ik dat ze er typische dingen van Aqua Aura en Tiffany City in hebben uitgestald. Ik bekijk verschillende kraampjes en stop dan bij een kraampje met een vrolijk versierd bord.
'Wat vindt u tot nu toe van de dag?' vraagt de vrouw als ik bij haar kom. Ze biedt me een hapje aan en ik eet het op.
'Heel gezellig. Tiffany City is een leuke stad voor zover ik dat nu heb gezien. De mensen zijn echt heel aardig. Ik vind het fijn om te zien dat de hele bevolking zo blij is met ons land en het koningshuis. Dat is toch wel een geruststelling.'
De dag is snel om en mijn vader eindigt Aqua Auradag met een speech over hoe trots hij is koning te mogen zijn van dit prachtige land en hoe blij hij is met zijn lieve volk. Hij bedankt alle mensen die vandaag zijn geweest en ervoor gezorgd hebben dat alles goed verliep en dan is het weer tijd om terug naar het paleis te gaan.
