When We Crash (When Trilogy #2)

Prologue

Prologue

Pagbaba ko ng jeep na sinakyan ko ay kaagad kong tinignan ang wrist watch ko. It was 9:55 in the evening and I'm five minutes early. I proceeded to the hospital canteen to spend the rest of my five minutes in drinking a hot coffee. While I'm sipping my coffee, I'm also constantly looking at my wrist watch. Hindi ko pa man nauubos ang kape ko pero kaagad na akong tumayo para magpunta sa ER. Doon ako naka assign ngayon. May mga nakasalubong pa akong dalawang nurse na nagkukwentuhan.

“Nakita mo na yung bagong intern?”

“Oo, ang gwapo!”

I overheard their conversation and I can't help but to slightly shake my head. Mukhang may bago nanamang doctor na magiging crush ng bayan. Just like what happened with doc Sison. Lahat ng mga bagong doctor dito na may hitsura ay laging  pinagkakaguluhan.

Pagpasok ko sa ER ay kaagad na bumungad saakin ang isang umiiyak na batang pasyente at ang likod ng isang doktor na kasalukuyang ibinebenda ang siko nito. Sa tabi ng bata ay ang mukha ng isang nag-aalalang ina. Kaagad akong lumapit sa likod ng doktor para i-assist siya pero mukhang wala na rin naman akong maitutulong dahil patapos na siya.

"Hush now, sweetheart. We're all done." pag-aalo niya sa bata matapos niyang ibenda ang siko nito. After that he gave a prescription to the kid's mother. The lady thanked the doctor endlessly hanggang sa umalis na sila. Mukhang napansin na ako nung babae habang paalis sila kaya nginitian ko siya at nginitian niya rin naman ako pabalik, marahil ay ngayon lang niya ako nakita dahil sa sobrang pag-aalala niya sa anak niya kanina. Sinundan ko sila ng tingin hanggang sa makalabas na sila ng ER.

Nang ibalik ko ang tingin ko sa doktor ay halos mapatalon ako sa gulat nang mapagtanto ko na nakaharap na pala siya saakin. I was seeing blurred for a split seconds but when I realized who was standing infront of me my heart began to thump in shock. My head is spinning at it feels like I needed something to grip on.

"R-Ryan?" I couldn't even recognize my own voice! Ryan is now standing infront of me, at first he was surprised and now he's looking at me like he doesn't know me... But of course, the anger in his eyes proved that he does know me. How could you be so angry at someone who you do not know? I can't blame him.

"It's Dr. Ramirez to you." Malamig niyang sabi at akmang tatalikuran na ako pero kaagad akong nakapagsalita.

"Sandali!" There are thousands of thoughts running through my mind right now. Natigilan siya at tiim bagang akong tinignan.

"Y-you know... I've been looking for you—" naputol ang kung ano mang dapat kong sasabihin nang biglang may pasyenteng ipinasok sa ER kasama ang paramedics. The last thing he gave me was his bored look before turning his back at me to face the newly arrived patient. Isinantabi ko na muna ang personal kong nararamdaman para i-assist siya. Bagamat maraming bagay ang tumatakbo sa isipan ko ay hindi ko na muna pinansin ang mga iyon para makapag focus ako.

This a matter of life and death situation. The newly arrived patient was bathing on his own blood. Looks like it was a hit and run. Ryan was so serious and professional. He did a pupil test using the pen light then he started asking for the equipments that he'll be needing, mabilis ko namang inaabot sakanya ang mga iyon.

"Can you tell me your name?" aniya sa pasyente habang aligaga sa paggamit ng mga equipments.

"What's your name, sir? Can you hear me?"

Sanay na ako sa mga eksenang ganito pero hindi ko pa rin maiwasang hindi maawa sa mga pasyenteng isinusugod dito. Sigurado ako na may isa nanamang pamilyang nag-aalala.

"Ang lalim ng iniisip mo?" Puna ni Kaye na kasalalukuyan kong kasama ngayon dito sa canteen ng ospital. We're both having our break.
Saglit ko siyang tinignan bago sumagot.