When We Crash (When Trilogy #2)

Last Chapter

Last Chapter

Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko ngunit muli akong napapikit dahil sa maliwanag na ceiling light na tumama sa mga mata ko. My brows furrowed and my forehead as I shut my eyes tight.

“Colton, she’s awake!” Narinig ko ang isang pamilyar na boses. I jerked my head to my right side and then I slowly opened my eyes. I saw silhouette of two people. Muli akong kumurap nang ilang beses bago ko sila nakita nang tuluyan.

“Jess? Colton?” ang mga mukha nilang punong-puno nang pag-alala ang bumungad sa akin. Why are they here? What happened? I roamed my eyes around the room only to find out that I’m here in a hospital room from where I’m working.

“How are you feeling?” Jess asked.

“Do you need anything? Nagugutom ka ba? Nauuhaw?”

Umiling ako sa sunod-sunod na tanong ni Colton.

“What happened?” I asked them instead.

Bigla silang natigilan at nagkatinginan. Kumunot ang noo ko at pinilit kong alalahanin kung ano ang nangyari.

Para akong binuhusan nang malamig na tubig nang unti-unting bumalik sa akin ang mga ala-ala nang nangyari kanina.

Blood. I saw blood on my scrub pants! I looked at them, wide eyes. Naramdaman ko ang pagbilis nang tibok ng aking puso dahil sa kaba.

“W-what happened to me?” I can hear my own voice, shaking. Nurse ako at alam ko kung ano ang ibig sabihin kapag nakakita ka nang ganoong karaming dugo mula sa’yo. Pero tila ba ayaw iyong tanggapin nang utak ko.

My brain is denying the things that I’m knowledgeable about.

Ganoon pala iyon… Kapag hindi sa’yo nangyayari ay ang dali-daling sabihin o magbigay nang taning sa buhay ng isang tao pero kapag ikaw na mismo ang nasa sitwasyon ay parang ayaw tanggapin iyon nang utak mo.

Alam mo ang mga bagay-bagay pero mas pinipili mo na lang na magbobo-bobohan dahil iyon ang mas madaling gawin.

“Beatrix…” Humakbang si Jess papalapit sa akin. I looked at her with pleading eyes.

Ginantihan niya ako nang malulungkot na mga tingin.

“Trix, I’m sorry…” nang sabihin niya ang mga katagang iyon ay doon na nag-unahan sa pagpatak ang mga luha ko dahil alam ko na… Alam ko na kung ano ang nangyari.

I swallowed hard to make my voice firm and solid. “What exactly happened?” tanong ko kay Jess.

“Y-you had a miscarriage—”

“Oh God!” Napapikit ako nang mariin at isinubsob ang mukha ko sa aking mga palad.

“God! I-I didn’t even know…” patuloy lamang ako sa pag-iyak. Ang sakit-sakit! Ni hindi ko man lang alam na buntis pala ako. Why are these cruel things happening to me? Bakit pati ang baby ko? Do I deserved this?

Kaya kong tanggapin na lahat pero hindi ang ganito.

“Trix, tahan na… Hindi mabuti para sa’yo ang mastress.” narinig ko ang boses ni Colton. Hindi ko siya pinansin at nagpatuloy lamang ako sa pag-iyak. He doesn’t know how I feel.

I lost a child and they can’t expect me to just chill!

“Beatrix, please… Makinig ka kay Colton. Hindi ka pwedeng mastress dahil masama sa inyo ng baby mo iyan.” Dinig kong pagtatahan sa akin ni Jess.

Mula sa pagkakabaon ng mukha ko sa mga palad ko ay nag-angat ako nang tingin sa kanila. My brows furrowed.

“What are you saying, Jess? I already lost my baby! Nawala na ang baby ko dahil sa kapabayaan ko! Nawala ang baby namin ni Yael dahil wala akong kwenta! Ni hindi ko nga alam na buntis ako!” Humahagulgol kong sabi. Ang sakit-sakit sa puso. Kailan ba matatapos amg lahat nang ito? Yael already lost a sister and now he lost a child… How am I going to tell him about this?