Chapter 14
Beatrix Hayle
Tiningnan niya ako sa mga mata nang kumalas na kaming dalawa sa yakap. He's looking at me like I'm a dream come true and he's still not sure if I'm his dream that really came true. Napangiti ako. Ang gaan-gaan sa pakiramdam ng ganito. Looking in his eyes without holding back feels like I'm floating. Para akong nabunutan ng malaking pabigat na nakatali sa aking paa na pumipigil para makalipad ako.
If this is how forgiveness feels then everyone must do it.
"Kumain ka na ba?" tanong ko sakanya at hindi pa rin nawawala ang mga ngiti ko sa labi.
He shook his head while still in awe.
Damn, aren't we the same? He can't believe that we're now okay and I can't believe that there's a god standing in front of me.
--
"Hindi ka ba talaga gutom?" tanong ko ulit kay Yael habang papasok kami sa unit niya. Umiling siya habang isinasara ang pintuan and I'm just here standing behind him. I don't even know if I should be moving and proceeding to his living room at this moment. Medyo ang awkward kasi dahil ilang buwan na rin akong hindi nakakapasok dito.
Pagsara na pagsara niya ng pintuan ay bahagya akong napatalon sa gulat nang bigla niya akong yakapin ng mahigpit. Sandali lamang ang gulat na iyon dahil hindi nagtagal ay bigla akong napangiti at gumanti ng yakap sakanya. God, his embrace feels like home. Nawala bigla lahat ng awkwardness na naramdaman ko kanina.
"There's no place like you..." bulong niya sa tenga ko. His stubbles somehow brushed on my cheek.
I chuckled. "Hindi ba dapat 'home' iyon?" natatawa kong tanong sa kanya.
"Baby, you are my home... and I've been homeless for almost 10 months."
Hindi ko naman napigilan na h'wag mamula dahil sa sinabi niya. He's being extra again. Alam na alam niya talaga kung paano guluhin ang nanahimik kong laman loob. Pero somehow ay medyo na guilty din dahil naisip ko na halos o lagpas sampung buwan na kaming hindi maayos.
"I'm sorry..." nalulungot kong sabi. Bigla naman siyang kumalas sa yakap at ikinulong ang mukha ko gamit ang kanyang dalawang palad. Masuyo niya akong tiningnan sa mga mata.
"I should be the one who's sorry here, Trix. I lied to you and I'm sorry. I swear to God I never want to hurt you—"
"Shh... I know. Now I know..."
"No, baby. Listen to me. Let me be sorry because I deserve it. I've hurt you." humakbang siya papalapit saakin. "God knows how much I want to tell you the truth every time that I see you being upset about your best friend... but Colton is my best friend too, Trix. His secrets are not for me to tell." parang hirap na hirap pa rin siya kahit na okay na kami ngayon.
I smiled at him. "Hey, it's alright. At least alam ko na na trustworthy ang best friend ng kapatid ko."
Ngayon ko lang napagtanto na para kay Yael, ang loyalty ay kasing halaga ng kanyang dangal. His loyalty is something thay you cannot bend or break. Kahit na nahihirapan siya, still, he'll remain loyal.
"You are so damn loyal and I think that's sexy."
He laughed slightly as he pulls me closer to him. Buong suyo niya akong tiningnan sa mukha.
"Don't leave like that again, alright?" pakiusap niya. I smiled sadly at him and nodded my head. He kissed my forehead at napapikit ako dahil doon. Siguro ay nagtagal ang labi niya saaking noo ng mga sampung segundo kaya ramdam na ramdam ko rin ang kanyang stubbles sa noo ko. Nang alisin niya ang labi niya sa noo ko ay muli niya akong tiningnan sa mukha. I unconsciously wet my lips and he groaned before finally lowers his face down on mine to claim my lips. The moment his lips touched mine, I'm alive again. I closed my eyes while feeling his kisses on my lips... I wanted to savour the moment, I wanted to feel him... just feel him. Pero hindi ko na napigilan ang sarili ko at tumugon na ako sa mga halik niya.
BINABASA MO ANG
When We Crash (When Trilogy #2)
General FictionBook 2 of When Trilogy Beatrix Hayle Ponce de Leon thinks that it was over. Ni anino ni Yael ay hindi na niya nakita matapos nilang maghiwalay at sa ilang buwang lumipas na hindi niya nakikita o nakakausap si Yael ay masasabi niya na okay na siya...