Yetimhane

Bölüm25 - Artık Kendimi Tutamıyorum

Gözlerimi açtım.

"Dikkat edin! Nazik olun, kırıkları olabilir! Dikkat edin!!"

Beni taşıdıklarını hissediyorum.

"Yavaş. Çok yavaş."

Bir arabanın içine soktular hareketsiz vücudumu.

"Ne kadar kaldı, Nicholas?!"

Başımda yumuşacık bir his var. Biri saçlarımı okşuyor.

"Biraz daha dayanın!"

Aklım bulanıyor. Ama yumuşak his hâlâ tenimde.

"Dayanamayacak, Nicholas! Hızlı sür şu lanet arabayı!"

Evelyn... Araya giren siren sesleri düşünmemi zorlaştırırken bile... Evelyn hâlâ yeterince net.

"Mila.."

Kulağıma fısıldayışı...

"Lütfen biraz daha dayan."

Bu ses tonu... Bu endişeli ses tonu... Nasıl göz ardı edilir?

"Az kaldı. Sık dişini."

Aklım bulanıyor. Sular altında kalıyormuş gibi hissediyorum. Bir ışık... parlıyor merceğimde.

"Mila?! Nicholas, gözlerini açtı! Mila, beni duyuyor musun?"

Ah, şimdi anladım.

"Mila?"

Işık Evelyn'dan geliyor.

"Mila, dayan lütfen."

Ve ışık... git gide azalıyor.

"Mila?"

Karanlık...

"Mila?!!"

Artık...

"Mi-"

Duyamıyorum.

•••

Konuşmalar duyuyorum ama ne olduklarını anlayamıyorum.

Anlamsız sesler doluyor kulaklarıma.

Yarı araladığım gözlerime vuran ışık beni kör edebilir.

Gözlerim yavaş yavaş açılmaya devam ediyor ve netliğini kazanıyor.

Derken biri gelip zorla göz kapağımı kaldırıyor ve elindeki kalemle bir ışık patlamasına daha uğratıyor göz bebeklerimi.

"Bayan Mila?"

Neyse, sesler düzeldi.

"Beni duyabiliyor musunuz, Bayan Mila?"

"Iıh.."

Sesim çıkmıyor. Kafa salla.

"Güzel. Kendinizi nasıl hissediyorsunuz?"

Yutkun. Yavaşça arala dudaklarını.

"İ-iyi-yim."

Aferin kızıma.

"Şimdi birkaç kontrol yapacağız. Kendinizi kasmayın lütfen."

Cevap vermeme kalmadan doktorun elleri vücudumda gezmeye ve ufak ufak baskılar yaratmaya başlamıştı bile.