Alles of niets

Hoofdstuk 24

Het was weer die irritante Michael. De Michael die mij ontvoerd had, die mijn geheugen gewist had, de reden dat ik flauwviel en zo kon ik nog wel een tijdje doorgaan. Ik probeerde onder zijn arm door te duiken om te ontsnappen, maar hij had al door wat ik wilde doen. Hij deed namelijk een stap naar voren, pakte mij bij mijn polsen vast en duwde mij op het bed. De deur sloot op het moment dat hij in de kamer was en daar ging mijn kans aan mij voorbij. Ik probeerde te ontsnappen aan zijn greep, maar dat lukte niet zo goed. Zijn greep werd vaster en vaster en uiteindelijk gaf ik het op. Michael voelde dat ik het op had gegeven, want zijn greep verslapte iets. Het liefste was ik aan zijn greep ontsnapt, maar ik had nu een idee van de kracht van Michael, en dat was veel. 

Ik wist zeker dat ik hem nooit kon verslaan, maar ik wist wel dat het mij leuk leek. Alsof Michael mijn gedachte kon lezen pakte hij mij iets steviger vast. Ik lag nog steeds op mijn buik dus ik kon mijn gezicht niet bewegen. Michael besloot het er op te gokken en liet mij los. Ik draaide mij om en keek recht in het gezicht van Michael. Iets in mijn gezicht maakte Michael bang, hij liep namelijk naar de andere kant van de kamer. Ik vond dit eng en ik voelde aan mijn gezicht of het anders voelde. Ik voelde niks anders dus keek met een vragende blik naar Michael.

'Jace, heb je vaker gehad dat je ogen felblauw werden?'

'Ja, hoe weet jij dat?' Ik zei het met een nadenkend gezicht en toen zag ik de connectie opeens. 

'Die dromen! Die hebben met mijn krachten te maken! Ik ben niet helemaal gek, op de dromen na natuurlijk. Maar hoe kan ik die dromen dromen? Mijn geheugen is gewist, dus ik hoor dat helemaal niet te zien. Toch?'

Ik was terwijl ik dat zei van het bed af gegaan, maar nu ging ik er weer rustig op zitten. 

'Dromen? Over welke dromen heb je het?'

'Oh, vast niks bijzonders. Ik droom over een man en een vrouw die in een zaal zijn. Ze gaan dansen en uiteindelijk gaat er iemand klappen. Die man wordt boos en stuurt de wezens op iedereen af. Maar waarom maak je je zorgen? Het is toch een droom, niet echt gebeurd.'

'Deze droom is helaas wel echt gebeurd. Die man die je zag? Dat is Mason. Hij is degene waardoor die wezens als afschuwelijk worden gezien. Hij had bijna elke week zo'n gebeurtenis en elke keer dat hij dat had, werd iedereen vermoord. Na een tijdje durfde niemand meer in zijn buurt te komen en hij stierf een eenzame dood.'

'Maar waarom droom ik dat en wat is zijn connectie met mij?'

Hij is jouw over-overgrootvader en dromen zeggen heel veel. Dromen van jouw soort zeggen wat voor type je bent. Je hebt vier dromen, een vrolijke, een gezellige, een droevige en een kwaadaardig. Wat je droomt dat ben je. Dus je bent of vrolijk of gezellig of droevig of kwaadaardig.'

'Over-overgrootvader? Van de kant van Lucas? Ik ben zeker de droevige....'

'Ja, ja en nee.'

'Nee? Nee, nee, nee je gaat me toch niet vertellen dat ik de kwaadaardige ben?'

'Ja, dat ga ik je wel vertellen. Daarin lijk je weer op je vader, die had ook de kwaadaardige droom.'

'Michael? Hebben veel mensen die droom of bijna niemand.'

'Ik wil je niet bezorgd maken, maar er zijn maar vier mensen die deze droom ooit hebben gehad en die zijn allemaal niet goed terecht gekomen. De macht steeg die drie naar hun hoofd en ze zijn nooit normaal geworden.'

'Drie? Je zei net dat het er vier waren. Oh, oh, de vierde ben ik.'

Michael knikte bevestigend en voegde er nog wat bij: 'Je ogen, dat is ook een teken dat je kwaadaardig bent. Ze staan te fel voor normale mensen en de enige die zulke felle ogen hebben zijn de kwaadaardige mensen.'

'Maar wie waren die drie dan? Lucas, Mason en ..... '

'John, op de engelse manier. Eerst was Mason, toen John, toen Lucas en nu ben jij misschien aan de beurt.'

'En als ik dat niet wil?'

'We kunnen je helpen, maar het is geen 'prettige' behandeling. We moeten namelijk je hele aard veranderen.'

'Als het te erg is en ik wil er mee stoppen, kan dat dan zomaar?'

'Ja, maar dan moet je hier wel blijven. Je bent te gevaarlijk om zomaar rond te lopen. We willen niet weer een ramp voor onze kiezen.'

'Michael? Ik doe mee. Ik wil echt niet zoals hun worden, maar ik geef gelijk aan als het te erg is. Jullie luisteren dan meteen naar mij en stoppen het.'

'Je ogen worden weer fel blauw. Je moet je emotie's onder de knie krijgen. De rest van ons soort is niet zo aardig voor jullie soort dan ik ben.'

'Jullie soort? Mijn soort? Zijn er verschillende soorten?'

'Ja, je hebt de Blaenus en jouw soort. De Blaenus kunnen de wezens zien, maar ze geen bevelen opleggen in de meeste gevallen. En jouw soort kan ze zien en ze kunnen bevelen ze bevelen opleggen.'

'Maar Raymond kon ze wel bevelen opleggen en ze zien. Hoe kan dat dan?'

'Hij is wat we noemen een halfbloed. Half ons soort, half jouw soort. Dan kan je ze zien en bevelen en ben je over het algemeen machtiger dan de rest.'

'Hoe kan je weten of je een halfbloed bent of niet, Michael?'

'Waarom zou je dat willen weten? Maar er is maar een klein groepje die kunnen zien of je halfbloed bent of niet. Zij komen vanmiddag ook kijken en als je er een blijkt te zijn, dan kunnen we je niet helpen.'

Mijn hart zakte toen hij dat zei naar mijn tenen. Ik had zo'n voorgevoel dat ik een halfbloed was, maar of ik dat echt was wist ik pas die middag.