Alles of niets

H35

~50 jaar later~

Ik ben nu 66 jaar oud. Ik heb in die vijftig jaar heel veel meegemaakt, te veel om zomaar op te kunnen schrijven. 50 jaar geleden las ik de brieven van Lucas. 50 jaar geleden was het de laatste keer dat ik Jayde en Lucas heb gezien. 50 jaar geleden had ik de eerste keer wezens gezien. 50 jaar geleden werd ik meegenomen door de Blaenus. 50 jaar geleden kreeg ik de aanwijzing die kon leiden naar de locatie van het wapen, de Domat. Niet alles gebeurde 50 jaar geleden. Ik was 66 jaar geleden geboren. 15 jaar lang ben ik bezig geweest naar het zoeken van de Domat. Ik heb ook nog geprobeerd de moeder van Alexis op te sporen, dat is gelukt. Helaas had zij al haar eigen keuzes gemaakt, ze besloot bij de vader van Alexis te gaan wonen. Ik heb ongeveer 40 jaar geleden vernomen dat Alexis bij hun is gaan wonen.

Alexis heb ik nu al meer dan 45 jaar niet gezien. Onze ooit sterke band is kapot gegaan door alle factoren in ons leven. Ik had het moeilijk nadat Jayde weg was gegaan, ik had niemand meer. Naar Alexis kon ik niet gaan, zij had haar eigen verdriet om mee om te gaan. Ik werkte hele dagen aan het raadsel dat Lucas me had gegeven. Het onverwachte is soms het verwachte. Ik wist niet hoe ik naar die zin moest kijken. Moest ik hem zien als een raadsel, als een advies, als een feit of hoe? Ik snapte het niet. Ik was ook zijn laatste aanwijzing vergeten, ik kwam daar pas na het 14 jaar zoeken achter. Ik was de brieven kwijtgeraakt toen ik alles aan het opruimen was in mijn ouderlijk huis. Er stond in de brief dat ik de hut moest bezoeken. Ik moest daar een tijdje over denken, maar toen dacht ik aan mijn schuilplaats in de bossen, de hut dus. 

Ik wias de weg naar de hut gelukkig niet vergeten, het duurde alleen iets langer. Toen ik de hut naderde, voelde ik mij gelijk fijner en veiliger. Ik wist dat dit de veilige plek was van Lucas en van mij. Toen ik de hut binnenstapte en mijn rugzak zag viel alles op zijn plek. Ik herinerde mij hier komen vele jaren geleden.

Ik had hier dus nog maar 1 keer geslapen, die nacht werd nummer 2. Ik besloot eerst nog wat in het bos rond te lopen voordat ik zou gaan eten en slapen. Om de weg niet kwijt te raken nam ik mijn survivalmes mee. Dat mes had ik meegenomen voor het geval dat. Hoe ik eraan kwam? Geen idee! Opeens zat het mes in mijn rugzak, misschien zat hij daar altijd al in of niet. Ik zal er waarschijnlijk nooit achterkomen. 

Dat was dus gelijk mijn antwoord. Het onverwachte is dus inderdaad het verwachte op sommige momenten. Ik had toen nooit verwacht dat ik het altijd al in bezit heb gehad. Ik had verwacht dat het ergens in een bos in een ver land verstopt zou zijn. Ik had nooit verwacht dat het maar een kwartiertje ver lag. Dat mes was dus geen survivalmes, het was een dodelijk wapen. Misschien niet voor mensen, maar wel vor de wezens. En als de wezens dood gingen zou ons bestaan ook geen nut hebben. Dan zouden wij stukje bij beetje uitsterven, helaas. Dit kon gebeuren als het wapen in de verkeerde handen viel. Daarom besloot ik het bij mij te houden en niet over te leveren aan Michael Meijer. Hoe graag ik ook normaal wilde kunnen leven, dat zat er niet in voor mij. Ik was nou eenmaal wie ik was, zo was ik gebeuren. 

Niemand weet dat ik hem heb en dat ik wil ook graag zo houden. Om niet gevonden te kunnen ben ik verhuisd. Ik ben naar een ver land gegaan, naar een klein plaatsje genaamd  Bakerly. Het was een klein dorpje met maar een paar huizen en een klein supermarktje. Het was voor mij super. Ik kon mij verbergen en ondertussen ook nog een redelijk normaal bestaan leven. Michael wist niet dat ik was verhuisd, niemand wist het. 

Ik heb vernomen dat bijna iedereen die ik kende 50 jaar geleden is overleden. Jayde is gestorven tijdens de bevalling van het kind van haar en Thijs. Raymond was al gestorven voordat ik verhuisde, van Lucas en van de moeder van Alexis heb ik niks vernomen. Misschien leven ze nog, misschien zijn ze dood, misschien liggen ze op hun sterftebed, ik kan het niet met zekerheid zeggen. 

Alle boeken en alle brieven die ik van Lucas en Jayde heb gekregen heb ik bewaard. Die hebben een speciaal plekje in mijn huis gekregen, net zoals het wapen. Een geheime kamer op de zolder. De geheime kamer als bescherming en op de zolder, omdat de zolder toch een belangrijke betekenis voor mij heeft. De geheime kamer heeft ook een raam waar je het dak op kan. Dat doe ik nog regelmatig. Van de dromen heb ik geen last, gelukkig. 

Ik leef een redelijk normaal bestaan, niemand kent mijn verleden. Ik hoop dat dat zo blijft. Dit was mijn avontuur, het avontuur van Jace Sebastian Hayde. Jace Sebastian Hayde de zoon van de verschrikkelijke Lucas die gewoon een zorgende man bleek te zijn. Jace Sebastian Hayde de zoon van de aardige Jayce die gewoon een egoïstisch iemand bleek te zijn. Jace Sebastian Hayde de vriend van de aardige Alexis die haar beste vriend in de steek liet toen die haar nodig had. Jace Sebastian Hayde de bewaker van het verwoestende wapen genaamd de Domat.

~Einde~ 

I love you guys, stay strong and keep holding on.