Sanki tekrar eski halime dönmüştüm. Odama çekildim ve ağlayıp duruyordum. Sanki duvarlar üzerime üzerime geliyor beni boğacak gibi hissediyordum. Ağlamaktan şişen gözlerimi açmaya bile halim yoktu.
Sözleri kulaklarımda çınlıyordu. Ben hiç böyle düşünmemiştim. Kalbinde başka birinin olduğu aklımın ucundan bile geçmiyordu.
Sevdiğini öyle güzel anlattıki o an o kişiyi tanımadan hem kıskandım, hem nefret ettim, hem de öldürmek istedim.
Kafamdaki sesler durmuyordu. Karşımdaki aynadan ağladığımı ne kadar perişan halde olduğumu görmemle aynayı paramparça etmem bir oldu.
Gözyaşlarım elimden akan kanlarla birleşmiş yatağımı kirletiyordu. Ama ben sanki hissetmiyordum kolumun acısını. Onun sözleri aklıma geldikçe yaterince acıtıyordu.
İçeri Yasin girdi. Sanki birsürü soru soracak gibiydi. Sinirli ve meraklı görünüyordu ki elimden akan kanları ve gözümden akan yaşları görünce bunların yerini endişe almıştı.
Hiç birşey sormadan sanki olan biteni anlamış gibi "kardeşim kalk hastaneye gidiyoruz." dedi ve beni diğer kolumdan çekiştirmeye başladı.
Şişmiş gözlerimden etrafımı bile zor görüyordum. Ağzıma bir lokma bile yemek sürmemiştim. Hastaneye gitmek istemiyordum ama o kadar halsizdim ki hayır bile diyemedim.
Yolda bana birşeyler soruyordu. Ama ben Alyadan başka birşey düşünemiyor onun son söylediklerinden başka birşey duymuyordum. Sanki dünya durmuştu.
Sanki Alya kalbimi eline almış sıkıyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İMKANSIZIM
RomanceBence her insanın vardır. Dokunamadığı, ulaşamadığı uzaktan sevip yanına yaklaşamadığı. Ardından şiirler şarkılar yazıp yanında dili tutulduğu. Sevdiğini söyleyemediği, söylememesi gerektiği. Bence herkesin vardır bir aşkı. İlk aşkı. Gözlerime bak...
