İMKANSIZIM

4. BÖLÜM

Onu tam üç yıldır seviyordum. Üç yıldır platoniğiydim. Onu sevdiğimi kimseye amlatamadım. Sessizce uzaktan sevdim. Onun hakkında hiç birşey bilmiyorum. En sevdiği renk, yemek, isim, şarki,şiir ve daha birçok şey nereli olduğunu bile bilmiyorum.
Birgün yolda yürüyordum. Liseden en yakın arkadaşım olan yasinle karşılaştım yasini görünce onu ne kadar özlediğimin farkına vardım. O da beni gördü ve yanıma doğru koşar adımlarla yaklaştı. Ben çok çirkinkeştiğim için beni tanımaz diye düşünmüştüm. Ama tanıdı çok şaşırdım. Hiç birşey demeden sarıldı. Çok özlemişe benziyordu. Bizim onunla yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi. Çocukluk arkadaşıydık. Aynı liseyi kazanınca da çok mutlu olmuştuk. Bir ömür boyu ayrılmamaya söz vermiştik. Ama ben sözümüzü tutmadım. Resmen onu terk ettim. Bir kez daha kendimden nefret ettim. Alyaya aşık olduktan sonra sanki ondan önce bir hayatım yokmuş gibi düşündüm. Ondan başka birşey düşünmüyordum. Aklımda sadece o vardı. Şimdi Yasine ne diyeceğim diye düşünürken. Yasin bana neredeydin oğlum kaç yıldır? Öldüğünü bile düşündüm. Evine geldim defalarca ama oradan taşındığınızı söylediler. O kadar merak ettim ki. Ayak üstü konuşmayalım istedim bir kafeye girdik ve orada konuşmaya başladık. O benim en yakın arkadaşımdı. O benim herşeyimi bilir bende onun. O yüzden çekinmedim anlattıklarımdan. Benimle dalga geçmezdi. Ama belki değişmiştir diye korktum. Bu zamana kadar kimseyle görüşmememin sevebini de anlamıyordum . Neden böyle bir aptallık yapyığımı ben bile amlamıyorum. Hiç birşey demedim ağlamaya başladım sadece. Kendimi çok kötü hissediyordum. Bana baktı ve tamam amlatmak zorunda değilsin belli ki bir derdin var. Sen benim kardeşimsin çözeriz merak etme diyerek diyerek omzuma elini koydu. Daha sonra konuşalım dedim. Telefon numaramı verdim ve masadan kalktım.