Try My Best

01. Αεροδρόμιο

Chapter song: Sing of the times - Harry Styles

Σε 18 μέρες γίνομαι 19.

Σε 3 μέρες είναι η πρώτη μου μέρα στην σχολή.

Σε 2 μέρες πρέπει να έχω βρεί δουλειά επειδή τα χρήματα μου τελειώνουν και τα φοιτιτικά δάνεια που έχω πάρει θα πρέπει κάποτε να ξεχρεωθούν.

Όταν πριν 2 χρόνια οι γονείς μου εξαφανίστηκαν η ζωή μου άλλαξε. Στα 17 μου έπρεπε πια να ζω μόνη μου. Οι γονείς μου απλά μου άφησαν ένα γράμμα που μου έλεγαν πως πρέπει να ζήσω πια μόνη μου επειδή αυτοί δεν μπορούν πια να είναι μαζί μου. Δεν κατάλαβα και πολλά απο αυτό το απαίσιο γράμμα αλλά κατάλαβα πως μου άφησαν 5.923$ και πολύ μοναξιά.

Στα 17 μου είχα βρεί δουλειά και διάβαζα πολύ για να καταφέρω να σπουδάσω οικονονικά. Και λοιπόν τα κατάφερα. Αλλά στο δρόμο για να φτάσω μέχρι εδώ η ψυχή μου χάθηκε... Η ψυχή μου έγινε όπως του Σαμ Γουιντσεστερ στην 6η σεζόν σουπερνάτουραλ . Απλά δεν υπήρχε. Η μοναξιά με είχε τραβήξει τόσο πολύ στην αγκαλιά της που έμοιαζα χαμένη όταν προσπάθησα να βγώ απο την παγίδα που είχα πέσει.

Η μοναξιά.

Είχα 2 φίλους τον Jack και την Maya στους οποίους δεν ξανά μιλήσα όταν έφυγαν οι γονείς μου. Δεν είναι πως έγινε κάτι απλά ένοιωθα βάρος και σκέφτηκα πως ούτε αυτοί με θέλουν και ετσι απλά έμεινα μόνη μου.

Η τελευταία μέρα του σχολείου ήταν... περίεργη. Απο την μια ήθελα να σπουδάσω αλλα απο την άλλη σκεφτόμουν πως θα τα βγάλω πέρα με την σχολή;!

Το να φύγω απο το Βανκούβερ και να παω στο Λονδίνο ήταν απίστευτα δύσκολο για εμένα. Κέρδισα μια μερική υποτροφια. Δηλαδή μου κάλυπταν το 85% αλλα έπρεπε να πληρώνω εγώ το υπόλοιπο 15%.

Σήμερα ειναι η πρώτη μου μέρα στο Λονδίνο. Επέλεξα να μην παω στις  τραγικές εστίες που στο κάτω κάτω πληρώνεις και οι συνθήκες ειναι απαίσιες. Έτσι αποφάσισα να νοικιάσω μόνη μου ένα σπίτι.

_______________________________

Κατεβαίνω απο το αεροπλάνο και ο κρύος αέρας με χτυπάει στο πρόσωπο. Έχει πολύ κρύο. Οι σκέψεις μου ενω περιμένω τις 2 μεγάλες μου βαλίτσες ειναι πολλές. Πρέπει αρχικα να παω να δω τα σπίτια που εχω ραντεβού να δω. Το πρώτο σπίτι που θα παω να δω ειναι περίπου 20 λεπτά μακριά απο το αεροδρόμιο σύμφωνα με το Gps του κινητού μου. Η ώρα είναι 14:09 και έχω ραντεβού στης 16:30. Πρέπει να εκμεταλευτώ αυτή την μια μισή ώρα. Θα παω να βρω αυτοκίνητο.

Φυσικά και πρέπει να αγοράσω αυτοκίνητο. Το να μην έχεις αυτοκίνητο είναι σαν να μην έχεις χέρια.

Μια φωνή με βγάζει απο τις σκέψεις μου και ο πόνος στην πλάτη απο την πτώση..

Κάποιος έπεσε πάνω μου.

Σηκώνομαι και μια χαζή ξυνή αρχίζει να φωνάζει για το πως δεν βλέπω που παω. Παίρνω μια ανάσα.

"Δεν έπεσα εγώ πάνω σου"

"Φυσικά και έπεσες εσύ" λεει με την ενοχλητική φωνή της.

Ο Κόσμος έχει μαζευτεί γύρο μας. Μια αγορίστικη φωνή προσπαθεί να ηρεμίσει την κοπέλα, που πραγματικά πιστεύω πρέπει να είχε ένα απαίσιο πρωινό. Δεν του δίνω σημασία αφού κοιτάω την  νευριασμενη κοπέλα στα μάτια.

"Κοίτα πως είσαι. Τι ακριβώς φοράς; Απο τα Zara και τα H&M ψωνίζεις;" ειπε γελώντας ειρωνικά.

"Εσύ την μούρη σου απο τα παλιατζίδικα την αγόρασες και είναι έτσι;'' την απάντησα και άρχισαν να ακούγονται κάποια γέλια. Μέχρι και το αγόρι που προσπαθούσε να την κρατήσει κρυφογέλασε. Και έτσι τον κοίταξα. Ήταν όμορφος. Αρκετά όμορφος και θεέ μου τα μάτια του. Ένα ζευγάρι μαγικά πανέμορφα πράσινα μάτια. Η καρδιά μου έχασε ενα χτύπο και ενώ πήγα να τον επεξεργαστώ καλύτερα η χαζή με ρίχνει κάτω και αρχίζει να μου τραβάει τα μαλλιά και να προσπαθεί να με χτυπήσει. Τότε της πιάνω τα χέρια την γυρνάω ανάποδα με μια εντυπωσιακή κίνηση και της βάζω το ενα χέρι στο λαιμό ενώ με το άλλο της κρατάω τα χέρια.

"Πάρε τα gucci τα prada και όλες της ακριβές μαλακίες σου και βάλτες εκεί που ξέρεις." Είπα και σηκώθηκα απο πάνω της. Έπιασα της δύο μεγάλες μου βαλίτσες και απλά βγήκα απο το αεροδρόμιο.

Η πρώτη μου μέρα ξεκίνησε υπερβολικά άσχημα και δεν ξέρω αν υπάρχουν ελπίδες να φτιάξει.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και μπαίνω στο πρώτο ταξί που βλέπω.

Πρέπει να πάρω αμάξι. Αυτο ειναι το μόνο σίγουρο.

🦋