The Guardian of the Moon (Editing)

Proloog

"Just because you don't see something doesn't mean it isn't there. The stars are always there."
― R.C. Lewis

Zoals elke dag is het weer eens een gewone dag. Wel, dat hangt er vanaf wat je onder 'gewoon' verstaat.
Versta je onder een 'gewone dag' dat je in de ochtend, na een nacht vol dromen, opstaat en gaat ontbijten? Dat je dan je gaat wassen, aankleden, je tanden gaat poetsen en dan doet wat je wilt? Dat je dan naar buiten gaat en met je vrienden rondhangt? Dat je dan tot 's avonds laat op straat rond zit te zwerven met je vrienden? Dat wanneer je thuis komt, jij en je moeder ruzie maken over waar je was en met wie je was? Dat je dan vergeven wordt en samen met je familie je avondeten opeet? Dat je daarna je nog wat zit te vervelen op je computer? En daarna je pyjama aandoet en lekker gaat slapen? Dat is toch wat je verstaat onder een 'gewone dag' niet? Wel, dat is een 'gewone dag' voor een mens.
Maar ik ben geen mens, dus telt deze verklaring van een 'gewone dag' niet voor mij.
Wat ik versta onder een 'gewone dag', is iets wat je jezelf nooit had kunnen voorstellen. Iets zo magisch dat ik het zelf nog altijd nauwelijks kan geloven en ik beleef dit al voor zo'n 300 jaar.
Elke dag... nou ja, eigenlijk nacht.
Elke nacht zit ik hoog op mijn zilverwitte troon die verborgen zit in het felle witte licht van de maan en kijk vol genot naar de bewegingen die de Sterren maken terwijl ze sierlijk dansen. Hun huid straalt vol geluk telkens als ze bewegen en hun constant gegiechel klinkt als belletjes. Nog nooit heb ik wezens zo prachtig, puur en vrolijk gezien. Elke nacht al 300 jaar lang brengen ze me steeds weer van mijn stuk.
Hun huid is stralend wit waardoor hun glimmende zilveren jurkjes sterk zichtbaar zijn. Ze zijn zo fijn en klein, niet groter dan een meter en hun persoonlijkheid is net zo puur als hun uiterlijk.
Telkens weer als ze klaar zijn met hun dansuitvoering, zweven ze sierlijk mijn richting uit en bewonderen me van dichtbij terwijl ik hen bewonder.
De Sterren zijn zo vriendelijk en aardig.
Elke nacht doen ze de moeite om mijn lange zwarte lokken te wassen en te borstelen. Blijkbaar vinden ze dat erg leuk en ik vind het meer dan prettig. Steeds weer vertellen ze me hoe prachtig dat ze me vinden en ik straal bij elk compliment. Ik weet heus dat ik mooi ben. Elke nacht zie ik mezelf in het water van de zeeën en oceanen en kan dus zeker zeggen dat ik er erg mooi uitzie met mijn ravenzwarte lokken die mijn kristal witte huid doet uitstaan en mijn grote, saffierblauwe ogen die groter lijken door mijn bleke huid. Mijn figuur is ook niet mis, dus ik zie de schoonheid. Ik ben niet blind, maar om het te horen van een ander dat ik prachtig ben, doet wonderen aan mijn zelfvertrouwen. Het doet me steeds weer glimlachen en dat laat mijn gezicht stralen.
Jullie weten dit nu allemaal van mezelf, maar jullie vragen je waarschijnlijk af hoe ik heet of niet soms?
Wel...

Mijn naam is Lune Guillemis en ik ben de Bewaker van de Maan.

___________________________________________________________

Externe link: De witte wolf.