Przyjaciel Mojego Brata 4 || ZAKOŃCZONE

64

Pov. Crystal.

Zadzwoniłam do mamy i powoli zaczęłam schodzić ze schodów.

- Halo?

- Mamo słuchaj spotkałam jakąś babkę i ona się zdziwiła że jestem w ciąży i powiedziała w wieku szesnastu lat. Pokłóciłam się z nią, że nie mam szesnastu lat, tylko prawie osiemnaście i mi pokazała zdjęcie jakiejś gazety z dzieckiem.

- Em... Musimy pogadać jak wrócisz.

- Dlaczego?

- To twoja ciocia... Tak naprawdę masz szesnaście lat...

- Co? Jak to jest możliwe?

- Ukryliśmy to z tatą, bo... Opowiem ci w domu, teraz idź na lekcję...

- Ale jak to jest możliwe, że mam szesnaście lat? Mamo no...

Noga mi się dziwnie wygięła i poleciałam do przodu. Co jest? Ja spadam. O nie...

Pov. Loren.

Dylan cały czas chodzi i obgryza paznokcie, a ja po prostu nie chcę na to patrzeć... Ugh...

- Dylan proszę cię usiądź i zostaw te paznokcie...

Przyszła mi wiadomość, więc spojrzałam. Jakiś nieznany.

Nieznany:
Przekaż Dylanowi że poroniła.

Chyba Alex. I co? Jak ja mam mu to powiedzieć?

- Dylan...? Słuchaj...

- Ktoś napisał? Pokaż.

Wziął mój telefon i spojrzał, po chwili usiadł.

- Co. Kurwa mać... 

- Dylan...

Przybliżyłam się do niego.

- Zostaw mnie...

- I co?

Mama weszła wesoła. Złe emocje mamuś.

- Gówno.

Wstał i wyszedł.

- Co jest?

Zdziwiła się.

- Poroniła.

- Aj... Biedna...

Zaczął dzwonić telefon Dylana. Spojrzałam kto to, mama Crystal. Odebrałam.

- Halo?

- Jest Dylan?

- Wiemy że poroniła...

- Co? Nie poroniła. Wszystko jest w porządku z dzieckiem i z Crystal.

- Ale... Ktoś napisał do mnie wiadomość, że poroniła.

- Alex... Przepraszam was, po prostu... Ech... Nie poroniła, więc nie ma się czym przejmować.

- Okej, dziękuję.

Rozłączyłam się i spojrzałam na mamę.

- Nie poroniła, Alex sobie zażartował...

Westchnęłam.

- Leć za nim, bo jeszcze sobie coś zrobi.

Pobiegłam i zapytałam sąsiadkę.

- Widziała pani mojego brata?

- Tak, tam poszedł. Strasznie przygnębiony.

- Wiem, dziękuję.

Pobiegłam tamtędy i się rozejrzałam na skrzyżowaniu. Idzie wolno.