Przyjaciel Mojego Brata 4 || ZAKOŃCZONE

100

- Czasami czas pokazuje, kto jest prawdziwym przyjacielem.

- Był. Zawsze mnie wspierał. Siedział u mnie dwa miesiące...

Jeszcze bardziej się poryczałam siadając na ziemi.

- Słuchaj no... Nie wiem co ci powiedzieć, ale... Po prostu nie wiem. I wiem, że żebyś się nie przejmowała nic nie da. Musisz po prostu poczekać...

- Miesiąc czekam.

Usiadł obok mnie i mnie objął, a ja położyłam głowę na jego ramieniu i powoli zaczęłam się uspokajać, jak zaczął głaskać moje ramię. Posiedzieliśmy tak parę minut, aż w końcu zadzwonił dzwonek.

- Już jest okej?

Pokiwałam głową na tak.

- Tak... Dzięki.

Uśmiechnęłam się i wstał.

- Chodź.

Wystawił do mnie rękę, złapałam ją i poszliśmy z powrotem do klasy po rzeczy. Ktoś tu jest i chyba się z nią kłóci.

- Nie, kurwa mówię, że chcę jakoś poprawić ocenę, bo matka mnie zabije.

- Tak, ale nie masz co poprawić.

- Jakiś plakat, mogę poprowadzić lekcję, prezentacja, no cokolwiek.

To Jakob. Poszłam bez słowa po torebkę.

- To poprowadzisz lekcję.

- Spoko. Zajebiście.

- Na lekcji ci powiem jaki temat.

- Okej.

- Loren już wszystko w porządku?

Spojrzała na mnie, przez co Jakob też się odwrócił. Kurwa.

- Tak.

Uśmiechnęłam się.

- Chodź tu.

Podeszłam do niej.

- Co się dzieje?

- Nic.

- Widzę... Od kilku tygodni taka jesteś.

- Jaka?

- Spokojniejsza i grzeczniejsza.

- Ludzie się zmieniają.

- To co dzisiaj widziałam, to nie zmieniłaś się bez przyczyny.

- Życie...

- Loren... Porozmawiaj z kimś.

- Codziennie to słyszę po pięćdziesiąt razy. Tata mnie nawet zapisał do psychologa. Nie potrzebuję z nikim rozmawiać.

- Dobrze zrobił.

- Ta. I tak tam nie pójdę.

- Jakob mógłbyś...

- Jasne.

Wyszedł i na mnie spojrzała.

- To ci pomoże.

- Nie jestem chora.

- Ale masz problem. Psycholog pomaga.

- Jasne. Mi jest dobrze i nikogo nie potrzebuję.

- Na pewno?

- Tak. Żadnego psychologa i innych gówien. Do widzenia.

Wyszłam i ktoś mnie złapał za rękę.