~YAĞMUR~

-17-

"üç yıl önce Selen'den..."

anahtarı yavaşça çevirip kapıyı açtığımda merdivenlerin başında elindeki birası ile bekleyen babam karşılamıştı beni.

on yedi yaşındaydım.

güçsüzdüm.

üzerine bir de kırgın.

ve her gün daha da kırılmaya devam ediyordum.

"Hoşgeldin kızım..."

ayağı kalktıktan sonra tam karşımda durdu.

yüz ifademi soğuk tutmaya çalışıp odama doğru gitmek için bir hamle yapacağım sırada kolumu tutmuştu.

"ne sanıyordun ? öğrenemeyeceğimi mi !"

beni hızla geriye doğru savurduğunda dengemi kaybedip yere düştüm.

demek öğrenmişti.

Babam okula gitmemi istemiyordu.

aslında gayet iyi bir durumumuz vardı fakat o okumamı değil çalışmamı istiyordu.

ve ben de ondan gizli okula gidiyordum.

çalıştığımı söyleyip aslında okula gidiyordum. okuldan çıkınca da part time bulduğum bir işte saat gece on bire kadar çalışıyordum.

illa bir gün öğreneceğini biliyordum fakat şu an hiç zamanı değildi.

"Aptal kız ! okuyupta ne olacaksın sanki ? doktor mu ? öğretmen mi ? saçma sapan şarkılar yazıp onları söylüyorsun. o saçma sapan gitarla mı kurtaracaksın hayatını ? komiksin gerçekten de..."

yutkunup gözlerimi yumdum.

içimdeki o kırılmanın sesini duymuştum bildiğiniz.

"Annem olacak o kadının da sesi güzeldi değil mi ? o da müzikle ilgileniyordu ?"

dediğimde donup kalmıştı.

ve bu da benim dediklerimin doğru olduğunu göstermişti.

"o kadın sana ne yaptı bilmiyorum ama ben onun sana yaptıklarının bedelini ödemekten çok yoruldum artık."

dolan gözlerimi tam gözlerinin içine diktim.

"kendimi bildiğimden beri yüzüme iğrenerek bakıyorsun ! sırf ona benziyorum diye ! saçlarım hiç uzun olmadı benim. bir kez bile uzatmama izin vermedin ! çünkü onunkiler de hep uzundu değil mi ?"

dümdüz bir ifade ile beni izliyordu.

artık sabrım kalmamıştı.

"Ben senin kızınım baba..."

dedim yavaşça ona yaklaştım.

tek istediğim bana şefkat göstermesiydi.

aniden sol yanağıma tokat attığında diğer yöne doğru savrulmuştum.

gözlerimi sıkıca yumup sakin kalmaya çalıştım.

artık canım değil kalbim acıyordu bana her vuruşunda.

"Bir daha o kadına anne dediğini duymayacağım. üstelik bundan sonra evden dışarıya adımını attığını görürsem kötü olur bunu bil ona göre hareket et."

dedikten sonra evden çıkıp gitmişti.

ağlaya ağlaya odama girip kendimi yatağa bıraktım.