DEMONOPHOBİA

ELE GEÇİRMEK!..

    Hayatımın belli bir dönemini kaplayan kabusun başlamasını,yeniden hatırlamak beni huzursuz ediyor.Ama,ne kadar rahatsız edici olsa da insan,bazen geçmişe dönmek zorunda kalıyor.Günü halletmek için bazı işaretler,mazide aranmalı.Geride bıraktığımı sandığım o korkuyu yeniden hissetmek de epey kötü.Üstelik şu an sorunlar katlanmışken,yeniden aynı noktaya döndüğümü görmek istemiyorum.Ne kadar zaman geçse de peşinizden gelen bir hortlak varsa ve geride bıraktığınızı düşündüğünüz anda birden ortaya çıkıveriyorsa,bu tam bir eziyet hali!..Beni çok çok sıksa da yine geçmişe dönüyorum...

  Uykumun en derin anlarının içinde zorla gözümü açıyorum ki bunun nedenini bilmiyorum.Odamın kapısının önünde kıpırtısız ayakta duruyor.Orta boylu.Saçsız.Sert duruşlu.Sivri bir burunun üzerinde kanlanmış gözler.Etine dolgun.İnsana benzer bedenine doladığı bir kumaş parçasına bürünmüş...Yuvarlak yüzü bana dönük.Ama çıt çıkmıyor.Fazlasıyla korktuğumu hissediyorum,olduğum yerde kıpırdayamıyorum.Bakışları ile beni esir almış gibi.Tek istediğim yerimden kalkıp koşa koşa oradan uzaklaşmak.Yapamıyorum.O anın tedirginliği ile bir ara saçma şeyler de düşünüyorum.Acaba evimize giren bir hırsız mı?!.Sonra kendime inanmıyorum.Her ne kadar insana benzese de değil!..Hırsız öylece bekler mi olduğu yerde?!.Aklıma bildiğim duaları okumak geliyor ama,boşuna...Sanki bir anda hepsini unutuyorum.Bana yaklaşıyor.Yürümek değil bu!..Anlık sıçramalar gibi...Soğuk soğuk ter döküyorum...Nasıl kurtulacağım?!..Buna benzer söylentileri önceden duymuştum ama,hiç inanmamıştım...Şu an öyle gerçek ki karşımda!..

  Yaklaşınca yüzünü net görüyorum.Sinirden kaskatı kesilmiş,keskin hatlı,vahşi bakışlı bir ifade..Yatağımda aynı haldeyim,sırt üstü,sesim çıkmıyor..Böylesine köşeye sıkışmış haldeyken kapının açıldığını duyuyorum...Odanın ışığı ortalığı aydınlatıyor.Ardından hafif bir rahatlama..

''-Ne yapıyorsun,gecenin bu saatinde?.Uyumadın mı daha?!'' diyen kardeşime konuşamadan boş boş bakıyorum.Belki de hayatımda onu gördüğüme en çok sevindiğim tek an!..

''-Ne oldu sana?Konuşsana!..''

Yine korku dolu yerimde kalıyorum bir süre ve:

''-Onu gördün mü?!'' diye neredeyse bağırıyorum.

''-Kimi?!''

''-Sen kapıyı açtığında bir adam vardı odamda,nasıl görmezsin!''

Gülüyor ve hiç ciddiye almıyor:

''-Sen yine korku filmi mi seyrettin?!''

''-Ne filmi be?!..Bir adam vardı odanın ortasında az önce!..Seni görünce kaçtı galiba!..''

''-Kimse yok,olsa görürdüm!..Adam değil ama,sen aklını kaçırıyorsun galiba!''

Deyince sinirleniyorum,korku dolu anların üzerine bunu kaldıramam...Daha fazla konuşmuyorum.Mutfağa geçiyorum,buzdolabından çıkardığım sürahideki soğuk sudan bir bardak dolduruyorum...Dalgın dalgın yudumluyorum.

''-Kızım sen son zamanlarda şu filmlere çok kafayı taktın,bence seyretme.''

Konuyu değiştirmek ihtiyacındayım,bu gerginlikten kurtulmam gerek:

''-Sen neredeydin bu saate kadar?!.Saat neredeyse 04.00!..Babam görmesin!..''

''-Size ne?!.Kocaman adamım artık,istediğimi yaparım!..''

Tekrar odama giriyor:

''-Odamda ne arıyorsun?!'' diye söylenirken anlıyorum ki ben yokken yine odamda kalmış.

''-Gömleğimi arıyorum,yarın için.''

''-Sana odamı kullanma demedim mi kaç kere!''

''-Üniversitedeydin ve boştu...Hem senin odan daha geniş...''