DEMONOPHOBİA

VEBALİ YÜCE VE ONA AİT BİR NESNE

   Kafamda dönüp duran sözcükler bazen benimle alay edercesine acımasız.''Vebali yüce ve ona ait bir nesne.''Çıkış yoluna uzaktan bir ara gösteriyorsa da ardından hemen çıkmazına sürüklüyor.Bu tanıma uyan iki kişi bulmam gerekiyordu, biri tamam ya öteki?!

   Aklımda biri vardı aslında ama, parçanın biri eksik.Evvela onu tamamlamak lazım.Ona ait olup da bende bulunan bir şey...Bulamıyordum nedense!..Şahıs belli lakin bende bir şeyi yok.Gayet de doğaldı esasında bu sonuç.O, oldum olası bencil, acımasız ve cimriydi.O yüzden bende neyi olabilirdi ki?! Mutlaka unuttuğum bir şey var diye takılmıştım düşüncelerime.Zihnimi zorluyorum, sonuç elde var sıfır.Oldukça canım sıkkın...Farkında olmadan tırnaklarımı kemirmeye başlıyorum.Neden sonra canım yanıyor ve yaptığımı anlıyorum.Parmaklarımı sıkıyorum ama, bir süre sonra yine aynısı...

   Dışarıdan gelen seslerden fırtınanın şiddetini arttırdığı anlaşılıyor.Burasının meşhur bitip tükenmez rüzgarı.Ama geçiş dönemlerinde bazen bugün olduğu gibi bir afete benziyor.Bir şeyleri yerinden alıp savurduğunu anlıyorum.Salonun büyük penceresinden bile ara ara hafif çatırdılar duyuluyor.Balkon demirine kaynak yaptırdığım paravana gıcırdayıp duruyor.Onun öyküsü de garip.Karşımda oturan meraklılardan korunmak adına yaptırdığım,uydurma bir çare aslında.Kaynak edilmiş iki demir çubuğa tutturulmuş örtüye benzer bir şey.Acı acı güldüm kendi kendime.İnsan, bütçesi sınırlı olunca böyle garip şeyleri çözüm olarak üretebiliyor.Panjur da yaptırılabilirdi tabii ama, bana epey pahalıya mal olurdu.Az parayla pratik çıkış diyelim bu garipliğe.Çünkü havaya ve ışığa ihtiyacım vardı.Öncesinde sürekli bizi gözleyen gözlerden korunmak için kalın perdemiz ve balkon kapısı hep kapalı duruyordu.Bu rahatsızlığımı kibarca ifade ettiğimde karşıdakilerden aldığım karşılık oldukça hadsizceydi.Sanki ben sorumluymuşum gibi hakarete uğradıkları,dava açacakları gibi saçma sapan şeyler duyunca zaten bir daha konuşmadım.Çünkü insan olanla konuşulurdu ki o da durumu anlardı.Bunlar ailecek akıl dengeleri tartışılır yapıda birileri...Nedense insan diyemiyorum.Yıllarca kendi evimde rahat etmeme imkan vermemişlerdi.Ne görmeyi umduklarını da bilemiyorum.Yaklaşık on iki senedir hep balkonda oturup bakınırlar.Günden güne artan şikayetim dinlenmeyince ben de kendim çözerim dedim bu işi.Önce kalın brandadan perde yaptırdım,rüzgarda parçalandı olmadı.Bir daha denedim, yine aynı sonuç.Başladım düşünmeye acaba duvar mı örsem dedim, abartı geldi.Fakat bana bunları düşündüren duyduğum rahatsızlığın şiddeti.Çünkü oraya oturduklarında perdem açık olsa naklen yayın gibi evin içinde olan biteni seyredecekler.Ev de öyle büyük sanılmasın.Ufak,mütevazı.Yani demem o ki kaçıp görünmeyeceğim uzakta yeri yok.Sonunda inşaat işlerinden anlayan bir öğrencime rica ettim,tabii ücretini ödemek şartıyla.Kabul etti,bir hafta sonu kaynak makinesiyle geldi halletti,eline sağlık.Almam diye ısrar etse de emeğinin karşılığını verdim.Oraya gereceğim uygun parçayı da yapı marketten aldım.Dışarıdan bakılınca oldukça garip ve komik ama,içeriden epey rahat.Hemen havalar düzelince perdemi ve kapımı açmıştım.Rahatsız edilmeden temiz hava almak gayet mutlu etti bizi.Hem sıcaklık iyice arttığında esintimiz de olacak ve rahat kıyafetlerimizle evimizde rahat rahat oturacaktık.Balkondaki şekil insanlara önce tuhaf geldi,umursamadım,alıştılar.Önemli olan tacize uğramadan kendi evimizde rahat etmekti.Ve oldu.O karşıdakileri de Allah'a havale ettim.Bütçe yetersizliği böyle oluyor...

   Bütçe yetersizliği yani parasızlık.Evet,bu yoldan gitmeliydim o ikinci kişiyi bulmaya da!..Çünkü onun dayanamadığı tek şey,paraydı.İnsan zihni mükemmel bir şey.Zorda kalınca nasıl da başlıyor tıkır tıkır işlemeye.Bugünlere dek hep biraz aptal olduğumu düşündüm.Haksız mıyım? Öyle olmasa bana bunca zararı nasıl verebilirlerdi?..Neyse...Ziyanın neresinden dönsem kardayım.Onu para ile çekebilirdim.Olmayan paramla yani....Bir taraftan da gülüyorum yine kendi kendime.Allahım sen aklıma mukayet ol! Sen beni ferah günlere ulaştır! Amin! 

   O ferah günler için iyi bir plan yapmalıyım.Öncesinde bazılarına karşı vicdansız olmayı becermem gerek.Tıpkı onların bana yaptığı gibi.Gibi de insan değişebilir mi?! Son yaşadıklarımı düşününce, değişir sonucuna varıyorum.Mecburum.Öncelikle çocuklar sonra kendim için...Düşün kızım!.. Sen bunu yapabilirsin! Arada kendime gaz vermeyi de ihmal etmiyorum.

   Şu anki durum:İki kişi belli,biri tamam,öteki eksik.Eksiği kapamak bana düşüyor.Ve birden gözlerim parlıyor.Eğer bende herhangi bir şeyi yoksa ben oldurayım!.. Nasıl?! Kendim soruyorum,kendim cevaplıyorum.Ve yine sual:

''-En son neden ipler bu kadar gerildi?''

''-Tabii para yüzünden,arsayı sattırmadım diye.''

''-Peki neden sattırmadım?''

''-Üçe beşe,ucuz gitmesin,çocuklara yarasın diye.''

''-Peki satmak şu an için iyi değilse,satıyor gibi yapsam da satmasam aslında nasıl olur?''

''-Vallahi harika olur! Kendi kazdığı kuyuda belasını bulur!''

''-Aklımı seveyim!''

Kendimle kısa mülakatın sonu böyle oldu ve yavaş yavaş planım da şekillenmeye başladı.Yalnız bu, oldukça riskli.Zamanlamam mükemmel olmalı yoksa elimde kalan her şeyi bir anda kaybedebilirim.Al işte yine gerim gerim oluyorum.Ne zor işmiş bunlar böyle! İki taraflı sıkıştırıldığım için dönmem de imkansız.Daha ben bunları aklımdan geçirirken bile sıkıntısı her yanımı kaplamıştı.O varlık,neler yapabileceğimi gayet iyi biliyor ve bu yüzden sık sık vesveseleri bana yolluyor.Karşımda sırıtıp duruyor.Yine o çirkin,uzun kemikli ellerini bana uzatıyor...

   Sadece parasızlık olsa mesele ne iyi olurdu! Ama başımda muhteviyatını tam olarak bilemediğim bir musibet de dolanıp duruyor.Asıl tedirginliği getiren,kötü güç!Sadece ben olsaydım da çok basit olurdu.Bırakırdım kendimi, ne olursa olsun! Çocukların benden başka kimseleri yok. Var da yok! Kimse onlarla ilgilenmez.Bir an olmadığımı ve onları yalnız canlandırdım aklımda.Esas felaket buydu benim için! Gözlerim doldu,sanki bu canlandırma gerçekmiş gibi..Hemen toparlandım,savaşmam gerekiyor! Onları bu acımasız dünyanın ortasında bir başlarına bırakamam!

   Planımı gözden geçirdim.En kısa zamanda bir notere gidiyorum,kardeşime vereceğim bir vekalet hazırlatıyorum.Ama, her ihtimale karşı umumi bir vekaletname olmamalı! Sadece satmayı istediği yerle ilgili.Sonuçta bende ona ait bir şey olacak! Ben de kullanmasına imkan vermeyecek bir şekilde son anda göndereceğim.Zaten o vekaleti eline aldığında da umarım beklediğim sonuç gerçekleşecek...

   Yorulmuştum, oturduğum koltukta bu düşüncelerle uğraşırken bitkin hissediyorum.Olduğum yerde hafifçe bedenimi kaydırıp uzanıyorum,gözlerimi kapatıyorum.Zorunda kalmasam,bunlar benim uğraşacağım şeyler değil.Acaba bu tür şer işleri yapanlar,yapısında bulunanlar nasıl kolayca beceriyor?! İnsan yapısı oldukça garip,eminim kendilerine göre haklı bir nedenleri hep vardır.Ağır ağır yükleri taşımışcasına halsizim...Biraz uykuya ihtiyacım var.Böyle fena fikirlere alışkın olmayan beynim de şaşkın ve yorgun...Ölümün ufak kardeşi uykuya bırakıyorum varlığımı.Bir şeyin farkında olamamak,bir şey düşünmemek çok rahatlatıcı...Ta ki saçlarımın arasında dolaşan görünmez bir eli hissedene kadar!..İnatla açmıyorum gözlerimi,sıkıyorum hatta! Bununla baş etmesini öğrenmem şart! Her gelişinde, korkutarak kuvvetimden bir parça çalamamalı! Buna yenilirsem,ne planımı uygulayabilirim ne de çocuklarıma sahip çıkabilirim!Kaskatı bekliyorum, ısrarla saçlarımda dolanıyor.Boynumda hafiften duyduğum bir sıcaklık...Bir ara sıkıştırıyor boğmak istercesine,beklemediğim anda da gevşetiyor kıskacını...Dayan diyorum içimden.Sana bir şey yapamaz! Korkunla besleniyor!Kıpırdamamaya devam ediyorum.Gerçi karşı koysam ne olacak?! Gücüm de yetmez...Neden sonra mırıl mırıl bildiğim bütün duaları okumaya koyuluyorum.O an aklıma ne gelirse...Gene de gitmiyor.Boynumdaki sıcaklık artıyor.Hatta kulağımın ardında nefesi belirgin...Görünmez el,enseme, boynuma dolanıyor...Saçlarım rahat kalıyor.Ve nefes almama imkan vermiyor.En fazla beni öldürebilir!.Ondan sonrası da nafile! O an aklıma tek gelen şey yalvarmak.''Ne olur yardım et Allahım! Senin her şeye gücün yeter! Yardım et!''

    Ondan sonra ne kadar kendimde değildim yine bilmiyorum.Varlık kusursuzca görevini yapıyor.Kendisini unutmama imkan vermiyor!Alnımdaki terleri siliyorum elimin tersiyle.Derin bir nefes alıyorum.Bunu da atlatmıştım.Peki bir sonrakinde ne olacak?! Düşünmek bile istemiyorum.Cesaretimi kaybedersem bana sahip olacağını biliyorum.O korkuyla en son planımı yeniden hatırlıyorum.Yapmalıyım! ''Vebali yüce ve ona ait bir nesne....!!