Nefretin Bedeli

12.Bölüm : "Kardelen"

Çağlar

Bir süre öyle sarılı kaldık. Anlaşılan Rana'nın benden ayrılacağı yoktu aslında bu fena sayılmazdı. Beni deli gibi sevdiği belliydi. Ama artık ayrılmamız gerekiyordu.

"Arkadaşlar bu kadar uzun süre sarılmazlar bence."

"Ah, şey afedersin. Ben... dalmışım." dedi ve tavırlarından istemediğini belli ederek benden ayrıldı.

"Önemli değil. Şey, ben artık gideyim. Her şey için teşekkürler. Imm, bir de Rana biliyorsun ben Sıla'ya güvenmiştim ve onu seviyordum ama o beni sırtımdan bıçakladı. Şu an onun acısı ve ihaneti kalbimi kül gibi yakıyor o yüzden sana güvenmemezlik falan yaparsam bana darılma ve beni bırakma olur mu? Sen benim en iyi arkadaşımsın hoş başka arkadaşımda yok ya ... Etrafımdakilerim hepsi bir grup çıkarcıdan ibaret ama bence sen öyle değilsin. Eğer sende Sıla gibi beni bırakırsan dayanamam. Biliyorum şu an tam bir korkak gibi görünüyorum ama emin ol Rana benim yaşadıklarımı  yaşasaydın sende böyle olurdun." dedim ve bir şey demesine fırsat vermeden arkamı dönüp uzaklaşmaya başladım.

Aslında bunları hissederek söylemiştim. Rana iyi birisiydi ve benim için değerli biri olabilirdi ama asla duygularımı ön plana çıkaramazdım. Babamın yaşadıklarını ben yaşamayacaktım. Sıla beni biraz sarsmıştı fakat bu benim hatamdı. Duygularımı ön plana çıkarmaya başlamıştım ve dersimi de almıştım. Ama bu Rana'da olmayacaktı. Bir şey hissetmek, sevmek, güvenmek artık benim hayatımda yok. Rana benim için sadece bir piyon. Basit bir piyon ve asla ötesi olmayacak. ASLA...

Rana

Bir süre arkasından bakakaldım.Dedikleri beni çok etkilemişti. Neler yaşadığını bilmiyordum fakat hayatın onda iyileştirilmesi zor derin yaralar bıraktığı belliydi. Ama ne pahasına olursan olsun yaralarına merhem olacak ve onu iyileştirecektim...

Bunları düşünürken hafif yağmur atıştırmaya başladı. Gözyaşlarım yağmur damlalarına karışırken bende evin yolunu tuttum. Bundan sonra önemli bir görevim vardı. Çağlar'a geçmişteki acılarını unutturarak, hayatında bembeyaz bir sayfa açmasını sağlamak. Acısız, mutlu ve güzel... Tertemiz bir sayfa... Yapamasam bile en azından denemeliydim... Bir arkadaş olarak denemeliydim....

Eve vardığımda annemler sorgulayıcı ifadelerle beni süzüyorlardı.

"Neredeydin kızım aklımız çıktı? Hiçbir şey demeden fırladın gittin."

"Bir şey olmadı anne. Bir arkadaşın ödevle ilgili yardıma ihtiyacı varmışta ona yardım ettim." Muhteşem yalan tam oscar'lık...

Annemler bu yalanımı yememiş gibi görünüyorlardı ama bir şey demediler. Bende hızlıca yukarı çıktım. Ilık bir duş aldıktan sonra üstümü giyinip kendimi yatağa attım. Çağlar bir türlü aklımdan çıkmıyordu. Ona nasıl yardım edebilirdim? Anlaşılan güven sorunu vardı ve Sıla sağolsun bunu iyice artırmıştı. Kafamda bunlar dönüp dururken yorgunluğun ve ılık duşun etkisiyle üstüme bir ağırlık çöktü, göz kapaklarım ağırlaştı ve kendimi uykunun huzurlu kollarına bıraktım.

"Rana hadi kalk kızım." annem yine saçlarımı okşayarak beni uyandırmaya çalışıyordu. Gözümü yavaşça açtım ve yapabildiğim kadarıyla anneme gülümsedim.

"Günaydın annelerin bir tanesi."

"Günaydın benim güzel kızım. Hadi aşağı gel kahvaltı hazır."

"Tamam anne geliyorum."

"Şey, anne ben psikoloğa daha ne kadar gideceğim?"

"Doktor yeterli görene kadar neden?"