Obey | TaeKook

[Bay Jeon'dan Uzak Duracaksın]

Taehyung, ne yapacağını bilemez haldeydi. Birden bire fenalaşan Jungkook'a ne olduğu konusunda hiçbir fikri yoktu. Bildiği tek şey, ona yardım etmesi gerektiğiydi. Fakat o zor zamanlar geçiriyorken, Taehyung donup kalmıştı resmen. Ona nasıl yardım edebileceğini bilmediğinden dolayı, endişesi her geçen saniye daha da artıyordu. "Jungkook-ah, sorun ne ?"

Kolları arasında, her saniye durumunun daha da kötüleştiğini hissettiği Jungkook gözlerini sıkıca kapatmış ve tüm bu olanların geçmesini bekliyordu. Taehyung'a cevap bile verememişti.

Alışmıştı artık, tüm bu krizler hayatının bir parçası haline gelmişti. Her seferinde, korkuyu iliklerine kadar yaşasa da, bu krizlerin onu öldürmeyeceğinin farkındaydı. Her ne kadar sakin olamasa da, geçmesini beklemek zorundaydı.

Aslında, bu sefer ki kriz ve hissettiği duygular çok daha şiddetliydi. Fakat Taehyung'un yanında olması, onun için daha önemliydi. Ne kadar kötü durumda olsa da, onun yanındaydı.

Kendisini böyle görmesini istemezdi tabii, fakat eğer bu krizler onu yanında tutabilmesini sağlayabiliyorsa, katlanabilirdi. En azından onun varlığıyla, bununla tek başına yüzleşmesinin acısını daha az hissediyordu.

Tüm bu söylediklerinin aksine, aslında çok kötü hissediyordu. Bu sefer ki, tüm krizlerden daha farklıydı. Sanki dayanabileceğinin daha üstündeymiş gibiydi.

Kollarına tutunduğu Taehyung'un kolunu sıkıp yavaşça yere çömelmişti. Tabi, Taehyung onu bırakmamış ve o da onunla birlikte çömelmişti. Jungkook'un başı aşırı derecede dönüyordu ve kusacak gibi hissediyordu.

Eli ayağına dolanmıştı Taehyung'un. Daha önce hiç böyle bir durumla karşı karşıya kalmamıştı. Üstelik, etrafta yardım isteyebileceği birisi de yoktu. Bu yüzden aklına gelen ilk fikirle, titreyen ellerini Jungkook'tan çekmiş ve cebinden telefonunu çıkarmıştı.

Jungkook'un gittikçe kötüleştiğinin farkındaydı. Ambulansı arayabilirdi, evet. Bir elini Jungkook'un yanağına yerleştirip, mırıldandı. "Biraz daha dayan Jungkook. Ambulans çağıracağım."

Jungkook'un kılını kıpırdatacak hali olmamasına rağmen zorlukla yanağındaki eli tutmuş ve başını iki yana sallamıştı. "A-Ambulans olmaz..."

Taehyung onun acı çektiğinin farkındaydı. Peki neden diretiyordu ki ? Elini tutan el, buz gibiydi. Ona ne olduğu konusunda bir fikri olmasa da, bir şeylerin ters gittiğinin farkındaydı.

Jungkook'un acı çektiğini gördükçe, gözlerinin dolmasına engel olamıyordu. Hafifçe kaşlarını çatıp konuşmaya başlamıştı. "Ne demek olmaz ?! İyi değilsin, farkında değil misin ?"

Bu sırada pratik odasının önünden geçen Namjoon içeriden gelen bağırma sesi duymuş ve kontrol etme gereği duymuştu. İçeriye girdiğinde Taehyung'un birinin önünde çömelmiş şekilde bağırıyor olmasını beklemiyordu.

Biraz daha yaklaştığında, diğer kişinin Bay Jeon olduğunu fark etmişti. İyi görünmüyordu. Hızla Taehyung'un yanına gitti. Ağlıyordu.

Onu kendine çevirip, omuzlarından tuttu. "Ne oluyor burada ? Bay Jeon'a ne oldu ?"

Taehyung'un hıçkırıklarının arasından söyledi. "B-Ben bilmiyorum, bir a-anda fenalaştı..."

Namjoon başını sallayıp doğruldu. "Gidip sekreterine haber vereceğim. Bir şeyler yapmalıyız, iyi olduğunu sanmıyorum."

Taehyung, Namjoon geldiği için minnettardı. Eğer o içeriyi kontrol etmeseydi, kendisi orada saatlerce hiçbir şey yapmadan bekliyor olabilirdi. Üstelik, söz konusu birisinin sağlığıydı.