Highest Rank No.2 in #wattpadromance
May dalawang taong nagtagpo ngunit ang kapalaran nila'y 'di pinagbigyan ang bawat nararamdaman ng mga ito. Nagmahal, nasaktan, nagbago ang pananaw at ang damdamin ba ay kumupas na at unti-unting nawawala sa pagli...
NAKAUPO ako ngayon sa isang bakanteng bench na nasa lilim ng isang puno pagdating ko sa isang parke. Nagtungo ako sa park pagkatapos mananghalian sa isang restaurant. I loved staying in that park. Tuwing day off ko sa trabaho at lumalabas ako ay palagi akong dumadaan upang makapagrelax naman ako at malibang sa mga nakikita sa park. Noong bata pa ako ay hindi kami nagsasawang mamasyal ng aking mga magulang sa park. Minsan pa nga ay nagpipicnic kami. Sayang at sumakabilang- buhay na ang mga ito kaya nag-iisa na lamang akong nagliliwaliw kapag day off ko. Kahit gustuhin ko man na makasama ang mga magulang sa pamamasyal ay hindi na maaaring mangyari pa iyon kahit kailanman.
Kagaya noong niloko ako ng boyfriend ko for almost 1 year. Akala ko buo na ko pero hindi pala. Kahit wala na ang mga magulang ko. Mayroon naman akong kaibigan na kagaya ni Mhia na lagi akong ginagabayan at sinasamahan. Hindi rin ako pinabayaan noon ang panginoon dahil napunta ako sa isang kumbento na nag-aruga sa akin ng lubos.
Balang- araw, magkakaroon din ako ng sariling pamilya. At titiyakin kong magiging masaya ako kasama ng bubuoin kong pamilya. Nasaktan man ako ay positibo ako sa aking pananaw na bubuo pa rin ako ng sarili kong pamilya. Puno ng masasayang alaala sa lahat ng pagkakataon. Ngunit paano ako makakapamilya kung hanggang ngayon ay hindi pa siya nakakatagpo ang isang lalaking mamahalin siya ng tapat? May mga nanligaw sa kanya ngunit simula ng magkahiwalay sila pero wala siyang natitipuhan sa mga ito. Wala siyang nararamdamang "spark."
KANINA pa ako nakatanaw sa babaeng nakaupo sa wooden bench sa park kung nasaan ako ngayon. That was the fourth time he saw her.
Galing ako sa kompanya. Lagi akong pagod ngunit naglalaan pa rin ako para makapamasyal at makapag-isip isip dahil sa gulo ng buhay at pamilya ko. Pagkatapos ng aking trabaho sa opisina ay dumidiretso ako sa park na ito.
"Subukan ko kayang pumunta rito araw-araw?Baka kasi sakali na araw-araw na nasa park na ito ang babae. Para ngang pagmamay-ari na nito ang bench na iyon kung saan ito palaging nakaupo. Gustung- gusto ko siyang pagmasdan kahit sa malayuan."
Natatawa ako sa aking naisip. Napakaimposible.
Minsan lamang akong magtungo dito pero tuwing pumupunta ako ay nakikita ko siya. Napakaganda nito kahit mula sa malayo. Kaya naman napahinto ako sa pagbusisi sa dala kong laptop at sa mga emails na kailangan sa opisina. Nag-iisip ng mga panibagong proyekto at mga proposals.
I am a simple guy before but I become one as a CEO with my own company that I built.
Nagulo ang isip at parang tumigil ang mundo ko dahil sa pagkawala niya. Ngunit napapangiti na lamang ako dahil sa katangahan ko na umibig sa isang tulad niya. Hindi lang siguro kami para sa isa't isa.
Ngayon, bahagi na lamang siya ng masasaya kong alaala at handa na akong magmahal muli. At mukhang natagpuan ko na ang babaeng mamahalin ko na. Tadhana na ang gumawa ng paraan na makita ko ang babaeng aking tinititigan ngayon-ngayon lang.
Nanatili akong nakatitig sa babaeng abala pa rin sa pagtetext yata ngunit may hawak naman itong libro ang wattpad book. Bakit ko alam? Kasi alam ko na maraming naaadik na kabataan ngayon tungkol dyan.
Noong una ko itong nakita ay nagbabasa ito ng libro ng wattpad. May nabuong tula sa isip niya. And deep inside, I was writing poetry for her.
The moment that I first saw you something in my heart just knew. I was lost and that you could save me from all the uncertainly that was surrounding me. You were sitting on a wooden bench, reading the pages of wattpad book. You banish away all my madness. Everything about you so perfect seems, I almost feel like you came out of a dream. I know that I prayed each day for someone like you. And now I know that all my wishes came true.
Hindi ko maintindihan ang nadarama ko. Nalove at first sight yata ako. Una pa lang ay ito na ang kanyang nakita sa park at hanggang ngayon ay hanap- hanap pa rin niya. Hindi lamang niya inaasahan na makikita niya ulit ang babae dito sa park. Gusto niya itong makilala at higit pa doon ay maging kanya ang babaeng gusto niya.
Gusto ko siyang lapitan pero bigla na lang siyang umalis.
'Sana makita ulit kita at makilala kita.'
Sana wala pa siyang nobyo. Sana hindi ako magkakamali sa pagpili ng aking puso na kahit kunting pagtingin man lang sana ay mabigyan niya ako ng pagkakataon. Sana sa pagkakataong magpapakilala ako sa kanya ay 'di niya ako ipagtabuyan.
Tinamaan na talaga ako sa kanya. I want her to be mine. And I'm desperate to know her and own her as mine. I don't understand myself but I know I like her that much.
'Your lips, I will kiss that. Your body, I will hug that. My smile in my face, you cause that. And your heart? I want that, no matter what.'
'Someday, you're gonna let me be the one to love you deep in my heart. Letting me be the one to hug you tight in my arms. Letting me to be the one to kiss you hard with my lips. I don't know how long I can wait. But I will pursue knowing you and get you as mine for life. I want you in every piece of you.'
Yes, I have been seeing you for many times. Your beautiful smile that gives me shivers. All I know, I want to own you. There's no other than man but me.
"Even, I don't know your name. I promise myself once, twice, thrice, this love will never end that I feel so deep inside. I love you when the first time I saw you in this park and even more today and I never want this feeling to go away because it gives my heart a great happiness. I love everything I saw about you. I will never give a risk knowing you. Always remember that."
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
