Kalbi Yaralı [Tamamlandı]

"1- En başından başlayacağım!

Hikayeye başlama tarihinizi yoruma bırakır mısınız :) 

Herkese merhaba, sonunda Efken ve Zehra için ilhamımı buldum. 10 bölümlük bir kitap olacak ve bölümler yeterince uzun olacak :) Sizlerden ricam yorum ve vote vermeniz :) Sizleri seviyorum! 

Her şey çok güzel gidiyordu. Mutluydum. O korktuğum kişi, artık yoktu. Sonunda gerçekten huzurla uyuyabiliyordum.

Kimi kandırıyorum? Kendimi! Huzurlu uyuyamıyordum, hâlâ! Çünkü hayatımda büyük bir eksik vardı. Düşüncelerime ara verip, tavanla bakışmayı kestim ve ayağa kalktım. 

Saate baktım. Yine aynı saat ve yine aynı düşünceler. Gece yarısı 01:01. Efken'in beni bıraktığı saat.

Canım acıyordu, hem de çok fazla. Neden böyle olmuştu ki? Ben onu seviyordum, böyle bir şeye ihtimal bile vermemeliydi. Üstelik, bana ondan başkası dokunmamışken. 

Gözyaşlarım arasında, her şeyin başlangıcı olan o olay doldu aklıma. Hepsi, babam yüzündendi. O kişi, babamın bana miras bıraktığı korku sebebimdi. Her ne kadar sonradan pişman olduysa da, yaptıkları yüzünden kopmuştuk bir kere. 

###

Geçmiş;

"Merhaba, Zehra Alkar siz misiniz?"

Gelen sesle arkamı döndüm. Ben bendim ama, bu kimdi? 

"Evet, buyrun?"

"Ah sonunda. 2 saattir seni arıyordum."

Kaşlarımı çattım. Neden arıyordu ve kimdi bu adam?

"Tanıyamadım ben?"

Adını henüz bilmediğim adam, kibarca gülümsedi. 

"Biz seninle küçüklük arkadaşıyız, adım Sefa. Beni hatırladın mı?"

Hafızamı zorlamaya çalıştım. Kimseyi hatırlamıyordum ki. Annemi bile zar zor hatırlıyordum, elin adamını nasıl hatırlayacaktım.

Başımı iki yana salladım.

"Maalesef, hatırlamıyorum. Küçüklüğüme dair pek anı yok hafızamda."

Sefa gülümsedi. Sıcak bir gülümsemeydi bu.

"Sorun değil, ben de Aslıhan abladan öğrendim burada olduğunu. Yeniden tanışıp, yeniden arkadaş olalım mı öyleyse?"

Ablamı da tanıyordu demek, bu iyiydi. Uzattığı elini sıktım ve gülümsedim.

"Elbette, hem çocukluk arkadaşıymışız."

###

"Zehra?"

Su içmek için yine aynı saate mutfağa giderken, yine ablamla karşılaştım. Bugün sabah onunla da iyice vedalaşıp uzaklaşacaktım. Belki de böylesi daha iyiydi.

Gülümseyen yüzümü ablama çevirdim.

"Efendim ablacım?"

Yanıma geldi ve bana sarıldı. Böyle saatlerce ağlamak istiyordum. Ama hep susuyordum.

"Yine aynı saatte uyandın. Bir sorun var belli, bana anlatmayacak mısın?"

"Ne sorunu olacak ablacığım, yarın yolcuyum ya. Ondan öyle. Hadi uyu sen."

Ablam inanmayan bakışlarını bana dikti. Gülümsedim. 

"İyi geceler kuzum."

"İyi geceler ablacım."