Kalbi Yaralı [Tamamlandı]

"3- Canım çok yanıyor!"

Güneş kapıyı açar açmaz gülümsedi. 

"Zehram, hoş geldin canım."

Ona sarıldım. 

"Hoş buldum bitanem. Seni çok özlemişim."

Karnı kocaman olmuştu Güneş'in. Yakında benim de karnım kocaman olacaktı. Aslında şişman gibi duruyordum, hiç kilolu durmuyordum. 

Beni içeriye davet ettikten sonra, içeri girdik ve koltuğa oturduk. Güneş gülümseyerek yüzüme bakıyordu. Onu çok özlemiştim ben de.

"Efken'le nasıl gidiyor?"

Sorduğu soru ile, boğazıma yumruk yemiş gibi oldum. Bakışlarım yavaşça soldu. 

"Gitmiyor."

Güneş kaşlarını çattı. Şaşırmıştı o da. Evlenmemizi bekliyorlardı aylar önce. 

"Ne oldu Zehra, aylardır kayıpsın zaten. En son evlenecektiniz ve son anda iptal oldu. Artık anlat."  

Neyi nasıl anlatacağımı bile bilmiyordum. 

"Yanlış anladı. Bıraktı beni. Onsuz buralarda kalamazdım, çok seviyordum Güneş."

Öyle yani, seviyordum. Üstelik o laflarından sonra, nasıl burada durabilirdim?

"Peki ya şimdi? Şimdi neden döndün?"

Haklıydı bu sorduğu soruda. Yutkundum ve güçlükle konuştum.

"Evleniyormuş."

Güneş gözlerini kocaman açtı. İnanmak istemiyor gibiydi. Ama gerçekti işte! Şefkatle bana yaklaştı ve saçlarımı okşadı. 

"Yapma, canın yanacak."

"Şimdi de yanıyor."

Bir anda gözlerimden yaşlar akmaya başladı. Acıyordu işte içim! O sözlerine rağmen, içimden atamamıştım onu ben! 

Güneş bana sarıldı ve sürekli teselli edecek şeyler söylemeye başladı. Ben ise aklımda sadece Efken ile olan karşılaşmada ne olacağını hesaplıyordum. 

Biraz sakinleştiğim zaman, kendisini geri çekti. 

"Anlat bakalım, bu yanlış anlaşılma neymiş?"

Üzgünce ona baktım. Nereden başlasaydım ki? 

Her şeyi anlattıktan sonra, yine ona sarılıp ağladım. Güneş çok şaşırmıştı ve bana teselli vermişti. 

"Kalk yemek hazırlayalım. Kafamız dağılır. Zaten o şerefsiz soğan cücüğü de yok!"

Gülümsedim. 

"Olur, hazırlayalım."

Mutfağa doğru ilerledik ve yemek hazırlıklarına başladık. 

"Zehra, şu tabakları uzatır mısın?"

"Evet."