SECOND CHANCE

κεφαλαιο 2

ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ:

Εδώ κι ένα μήνα παλεύω να βρω τη σειρά μου στο σπίτι.
Ο Κέβιν πρότεινε να πάρουμε άτομο για τη φροντίδα του σπιτιού,όμως εγώ αρνούμαι πεισματικά.
Εγώ τι θα κάνω μετά;
Ο Κέβιν δεν με αφήνει να βρω δουλειά μιας κι όπως λέει δεν έχουμε ανάγκη από χρήματα και η δική του η γυναίκα δεν μπορεί να δουλεύει για ψίχουλα,οπότε μέχρι να βρεθεί κάτι αξιόλογο για εκείνον,θα μαραζώνω μόνη μου στη χρυσή φυλακή μου.
Εκείνος λείπει συνέχεια, γκρινιάζει ότι κουράζεται με τη δουλεια,όμως κάθε βράδυ πηγαίνει από γκαλά,σε πάρτυ κι από πάρτυ σε εγκαίνια.
Φυσικά εγώ δεν χωράω πουθενά σε όλα αυτά.
Δεν ξέρω καν αν γνωρίζει ο κόσμος ότι είμαστε παντρεμένοι.
Αν είχαμε τουλάχιστον ένα παιδί....
Όμως τόσα χρόνια τώρα δεν ήθελε παιδί γιατί δεν είχαμε την οικονομική ανεση και τώρα που την έχουμε συνεχώς το αναβαλλει.Δεν με πλησιάζει καν τον τελευταίο καιρό.
Καταλαβαίνω ότι κουράζεται,όμως μου λείπουν αυτά τα μικρά πράγματα που κάναμε μαζί.
Από το να πιούμε το πρωί μαζί τον καφέ μας μέχρι το να κάτσουμε στον καναπέ να δούμε μια ταινία.

Πώς γίναμε έτσι ρε Κέβιν.....

...............,......................................................

Γύρισε ξημερώματα και βρωμοκοπαγε τσιγάρο και αλκοόλ.
Ξεντυθηκε, έκανε ένα ντους και ξάπλωσε δίπλα μου αθόρυβα.Συνεχισα να κάνω ότι κοιμάμαι.Ουτε φιλί,ούτε αγκαλιά...... απλά γύρισε πλευρό και κοιμήθηκε.
Το πρωί που ξύπνησα είχε φύγει ήδη...
Έριξα κάτι πρόχειρο πάνω μου και κατέβηκα στην παραλία,ήταν νωρίς ακόμα και είχα λιγότερες πιθανότητες να βρω κόσμο.
Ήθελα την ησυχία μου,μόνο εγώ κι η θάλασσα,να την κοιτάξω και να γαληνέψει η ψυχή μου,να της μιλήσω και να με ακούσει.

Περπάτησα αρκετά κατά μήκος της παραλίας και είδα κάτι βράχους,πλησίασα κι αυτό που αντίκρισα ήταν πέρα από κάθε προσδοκία.
Ενας πολύ μικρός κολπίσκος,κρυμμένος πίσω από τους βράχους,αποκομμένος σχεδόν από την υπόλοιπη παραλία.
Σκαρφάλωσα τα βράχια με ευκολία και πέρασα στην μεριά του παραδείσου.
Κοίταξα για λίγο τη θάλασσα,βούτηξα τα πόδια μου στο νερό και κάθισα στην άμμο.
Η απόλυτη ησυχία.
Σκέφτηκα τον Κέβιν,το πώς εξελίχθηκε η σχέση μας και προσπαθούσα να καταλάβω αν κάνω κάπου λάθος.

"Γκχμ.....συγνώμη για την ενόχληση αλλά είσαι σε ιδιωτικό χώρο"

Τις σκέψεις μου διέκοψε μια φωνή.

Γύρισα το κεφάλι μου και αντικρυσα έναν άντρα να στέκεται πάνω από το κεφάλι μου.

Σκούπισα τα μάτια μου που ήταν υγρά και σηκώθηκα να φύγω ντροπιασμένη.

"Συγνώμη για την ενόχληση,δεν το ήξερα"

"Κλαίς.....;"

Είπα την πιο χαζή δικαιολογία που βρήκα.Στραφηκα προς το μέρος του.

"Από τον ήλιο...."

Είπα και του έδειξα προς τα πάνω.

Φυσικά δεν με πίστεψε..

"Μάλιστα.... "

Γύρισα να φύγω.Μπηκα σε ξένη ιδιοκτησια,κλαίω σαν ηλιθια και ο πρώτος άνθρωπος που γνωρίζω εδώ με κοιτάει ήδη περίεργα.

"Δεν σε διώχνω.... μείνε όσο θες"

Ξαναγύρισα και τον κοιταξω με τα  μάτια γεμάτα απορία.

"Πολλές φορές οι άνθρωποι είναι περίεργοι....και τους περίεργους δεν τους θέλω εδώ.Ομως εσύ μπορείς να έρχεσαι οποτε θέλεις.Εγω δεν θα σε ενοχλήσω."

"Ευχαριστώ αλλά δεν χρειάζεται,δεν θα επαναληφθεί."

"Φαίνεται ότι εχεις ανάγκη την ηρεμία.Η προταση ισχύει"

Είπε και γύρισε να φύγει,το ίδιο έκανα κι εγώ.Ομως πριν προλάβω να ξεμακρυνω τον άκουσα να με ρωτάει.

"Πώς σε λένε;"

Δεν απάντησα.Δεν ήθελα.

"Δεν θα μου πεις;"

Επέμενε....

Συνέχισα τον δρόμο μου.

"Ίσως την επόμενη φορά..."

Έφυγα με ένα χαμόγελο στα χείλη.

Γύρισα σπίτι,μάζεψα,μαγειρεψα,έφαγα μόνη μου.παλι.
Πήρα τηλ τον Κέβιν,δεν το σήκωσε.
Του έστειλα ένα μήνυμα λέγοντας του πως μου λείπει.

Ξαφνικά στο μυαλό μου ήρθε ο τύπος από την παραλία.Ηταν όμορφος ,τελείως διαφορετικός από τον Κέβιν,αλλά εξίσου όμορφος.
Είχε μια καλοσύνη πάνω του,όσο κι αν προσπαθούσε να το κρύψει.

Τι σκατα Εύα,τι συμβαίνει με εσενα.......;