SECOND CHANCE

κεφαλαιο 47

"Κέβιν....;;;"

Έκλεισε την πόρτα πίσω του και με πλησίασε.
Τι δουλειά έχει εδώ,πως ήξερε...;;

"Κι εγώ χαίρομαι που σε βλέπω μωρό μου.Απ'ότι έμαθα είσαι μια χαρά,θα ζητήσω εξιτήριο για να φύγουμε σύντομα,μην ανησυχείς."

"Κέβιν,τι λες;
Καλύτερα να φύγεις."

"Και που να πάω χωρίς εσένα;
Όχι μωρό μου... μαζί θα φύγουμε όπως σου είχα υποσχεθεί"

Είναι τρελός δεν εξηγείται αλλιώς.
Έκανα να πατήσω το κουμπί για να έρθει κάποιος αλλά με μια κίνηση μου έπιασε το χέρι τόσο σφιχτά που πόνεσα.

"Εύα... είναι μια προσωπική στιγμή,δεν χρειαζόμαστε τρίτους.."

"Φύγε σε παρακαλώ..."

"Μόνο μαζί θα φύγουμε από εδώ μεσα γι'αυτό χωνεψε το."

"Θα φωνάξω..."

"Δεν θα τολμήσεις... "

Σκέφτηκα το παιδί που κουβαλάω, δεν θα τον άφηνα να το πειράξει.
Ανάσες Εύα....
Δεν μπορεί να με πειράξει,είμαι πιο δυνατή από ότι νομίζει.
Πρέπει να είναι πιο δυνατή.

"ΒΟΉΘΕΙΑ.. 
ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΏ....
ΒΟΉΘΕΙΑ.   "

Ο Κέβιν τα έχασε,νόμιζε ότι δεν θα το εκανα.
Όρμηξε πάνω μου προσπαθώντας να μου κλείσει το στόμα,πάλευα να ξεφύγω,αλλά ήταν πιο δυνατός,πραγματα έπεφταν με δύναμη στο πάτωμα κι εγώ πάλευα,πάλευα .

Η πόρτα του δωματίου άνοιξε και μέσα μπηκαν δύο αστυνομικοί τρεις νοσοκόμοι κι εκείνος.

Τον τράβηξαν από πάνω μου και προσπαθούσαν να τον κρατήσουν ακίνητο.

Ο Ίαν έτρεξε κοντά μου κι εγώ χώθηκα στην αγκαλιά του,δεν ήξερα αν ήταν αληθινό αυτό που ζουσα ή αν ήταν της φαντασίας μου αλλά προτίμησα να το ζήσω.

Ο Ίαν με εσφιγγε στην αγκαλιά του,με φιλούσε και προσπαθούσε να με ηρεμήσει λέγοντας μου ότι όλα τελείωσαν.

Του έπιασα το πρόσωπο,να δω αν είναι αληθινός,σκουπιζα τα μάτια μου για να μη θολώνει η όραση μου.

"Πες μου πως είσαι αληθινός..."

"Είμαι μωρό μου,όλα τελείωσαν τώρα."

"Πως....τι έγινε;;;"

Ο Κέβιν ακομα πάλευε ,μας κοιτούσε με μίσος και εκτόξευε απειλές.

Ο Ίαν τον κοίταξε.

"Εκτός από μαλακας , είναι και ηλίθιος 
μωρό μου, ευτυχώς δηλαδή.
Πάρτε τον."