SECOND CHANCE

κεφαλαιο 13

Την επόμενη μέρα σηκώθηκα με άλλη διάθεση.
Η κουβέντα με την Μπεθ με έκανε να δω και την άλλη πλευρά των πραγμάτων.
Δεν θα ήμουν πια το θύμα...
Ήρθε η ώρα να βάλω τη ζωή μου σε μια τάξη.

Ξεκίνησα την ημέρα μου με ένα καλό πρωινό, επόμενη κίνηση να πάω να πάρω ένα κινητό, αφού το προηγούμενο το έκανα κομμάτια...
Γύρισα το απόγευμα από τα ψώνια, αποφάσισα να χρησιμοποιήσω για πρώτη φορά το τζακουζι,καιρός ήταν να αφιερώσω λίγο χρόνο στον εαυτό μου.
Γέμισα την μπανιέρα μέχρι επάνω ,έριξα διάφορα άλατα και έλαια που χρησιμοποιούσε  ο Κέβιν κι αφού ετοιμάστηκε βυθιστηκα και αφεθηκα στην απόλυτη ηρεμία και χαλάρωση που μου πρόσφερε.
Δεν ξέρω πόση ώρα ήμουν μέσα, απλά είχα μουλιασει αρκετά όταν πήρα την απόφαση να βγω.

Έριξα κάτι πρόχειρο πάνω μου,γεμισα ένα ποτήρι κρασί κι έβαλα να δω μια ταινία.

Την ησυχία μου διέκοψε ο ήχος του κουδουνιού, σηκώθηκα και πήγα να ανοίξω.
Η έκπληξη μου ήταν φανερή.
Ο Ίαν ακουμπησμενος στην κάσα της πόρτας.

''Να περάσω;"

Με ρώτησε επιφυλακτικά.
Εκανα στην ακρη να περάσει,Κλέινοντας την πόρτα πίσω μας.

Η αμηχανια μας ήταν φανερή.

"Πώς είσαι...;"

Τον κοίταξα με απορία.

"Είδα τα πρωτοσέλιδα...."

Αναφερόταν στον Κέβιν.

"Καλύτερα από ότι περίμενα."

Γέλασα ειρωνικά.

Το βλέμμα του ενός πάνω στον άλλο,διναμε την δική μας μάχη.
Δεν είχαμε κουνηθεί εκατοστό από την είσοδο του σπιτιού.

"Μ'εψαχνες...."

Δε ρώτησε,μου το δήλωσε.

Σκατα....

"Εξαφανίστηκες....."

Έκανε ένα βήμα προς το μέρος μου.

"Και...;"

Ανασηκωσα τους ώμους.

Έκανε άλλο ένα βήμα και βρεθήκαμε σε απόσταση αναπνοής, ήμουν κολλημένη στον τοίχο,στηριξε τα χέρια του δεξιά κι αριστερά από το κεφάλι μου.
Η καρδιά μου κοντευε να σπάσει,οι παλάμες μου είχαν ιδρωσει.

"Η χθεσινή νύχτα Εύα.... με έχει στοιχειώσει....η ιδέα ότι με έβλεπες με τρελαίνει....."

Η καρδιά μου σταμάτησε, σχεδόν δεν ανεπνεα.
Έσκυψε στο αυτί μου.

"...  με κάνεις να θέλω πράγματα που δεν μπορώ να έχω Εύα κι αυτό με σκοτώνει, γι'αυτό μείνε μακριά μου γιατί εγώ δεν μπορώ να το κάνω"

Ένιωθα τα γόνατα μου να λυγίζουν.
Έκλεισα τα μάτια.
Τον ένιωσα να απομακρύνεται και μόνο όταν άκουσα την πόρτα του σπιτιού να κλείνει επετρεψα στον εαυτό μου να λειτουργήσει και πάλι κανονικά.

Τα λόγια του δεν θα με άφηναν να κοιμηθώ όλο το βράδυ....

Δεν ξέρω πόσο έντιμο είναι αυτό που αισθάνομαι αλλά δεν μπορώ να το σταματήσω.

Η σκέψη του με αναστατώνει,τα λόγια του με ανατριχιαζουν και η αίσθηση όταν βρίσκεται κοντά μου, μου κόβει την ανάσα.

Δεν ξέρω τι είναι σωστό και τι είναι λάθος στην περίπτωση μου.

Για ένα πράγμα είμαι σίγουρη, ούτε εγώ μπορώ να μείνω μακριά του.